พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1085

ช่วงพลบค่ำ แสงอาทิตย์สีทองสาดส่องเข้ามาในกำแพงและหลังคาวังหลวง ลอดผ่านหน้าต่างที่สลักลวดลายตกกระทบเป็นเงาในห้อง

จักรพรรดิจาวเหรินนั่งสีหน้าซีดปนเขียวคล้ำอยู่บนเตียงมังกร ครวญครางโอดโอยมาทั้งวัน สภาพตอนนี้อ่อนแอและเหนื่อยล้ามาก

เขาไม่ได้สวมชุดมังกร จิตใจที่ฮึกเหิมของคนวัยกลางคนก่อนหน้านี้ได้หายไปจนสิ้น ดูแล้วไม่แตกต่างไปจากผู้ชายทั่วไปที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยชรา

เสี้ยววินาทีที่เห็นสภาพน่าสงสารของอีกฝ่าย รุ่ยอ๋องมองด้วยสายตาสับสนพลางทอดถอนใจ ความขุ่นเคืองก่อนหน้านี้ก็สลายไปมากทีเดียว

“เทียนอวี้......เทียนอวี้เจ้ามาแล้ว ในที่สุดเจ้าก็มาเยี่ยมข้า”

จักรพรรดิจาวเหรินมองเงาร่างของเขาอย่างสะลึมสะลือ จู่ๆก็เด้งตัวลุกขึ้นมา ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าจะมั่นใจว่าไม่ได้เป็นภาพหลอน

“เสด็จพ่อดีขึ้นบ้างหรือไม่”

รุ่ยอ๋องถามเสียงต่ำ เทน้ำอุ่นให้เขาหนึ่งแก้ว ราวกับทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิม จักรพรรดิจาวเหรินอดไม่ได้ที่จะตาแดงขึ้นมา

เขารับแก้วน้ำไป ถามอย่างเป็นห่วงว่า “ข้าไม่เป็นไร แต่เจ้าทำไมดูผอมไป ช่วงที่อยู่วัดหานซานกินดีนอนหลับหรือไม่”

“ที่วัดดีทุกอย่าง เสด็จพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ข้าสามารถดูแลตัวเองให้ดีได้”

รุ่ยอ๋องเอ่ยด้วยสีหน้าสงบนิ่ง น้ำเสียงยังคงอบอุ่นมาก แต่จักรพรรดิกลับรับรู้ได้ด้วยความรู้สึกไว มีบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างเลือนราง

เขาพูดไม่ออกว่าคืออะไร รู้สึกแค่ว่าระยะห่างระหว่างอีกฝ่ายกับตนเองห่างไกลกันมากขึ้น

จู่ๆจักรพรรดิจาวเหรินก็ไม่รู้ว่าควรจะต่อบทสนทนาอย่างไร บรรยากาศกระดากจนอึดอัดขึ้นมาอยู่บ้างชั่วขณะ

เขาไอเบาๆเสียงหนึ่ง หาเรื่องพูด “คือว่า หรงฉานไม่ได้หาเรื่องเจ้าแล้วกระมัง ข้ารับปากจะถอยให้ก้าวหนึ่ง แต่นางก็อย่าวางมาดมากเกินไป ถ้าหากเจ้ารู้สึกว่าทำตัวลำบาก ประเดี๋ยวข้าสามารถออกหน้าช่วยพวกเจ้าคืนดีกันได้”

จักรพรรดิจาวเหรินพูดด้วยน้ำเสียงหวังดี ฟังแล้วถือได้ว่าเมตตา เห็นได้ชัดว่าเพื่อชดเชยความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกก่อนหน้านี้

แต่รุ่ยอ๋องได้แต่มองเขาด้วยแววตานิ่งขรึม “เสด็จพ่อ ข้าเป็นผู้ใหญ่อายุใกล้จะสามสิบปีแล้ว เรื่องของตนเองสามารถจัดการเองได้ ท่านอย่าเอาแต่มองข้าเป็นเด็กไม่รู้จักโตเสียที”

จักรพรรดิจาวเหรินนิ่งอึ้งไป มองเขาอย่างตกตะลึง

จากนั้นก็ยิ้มออกมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยอารมณ์ซับซ้อนอยู่บ้าง “ดูเจ้าพูดเข้า ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ เจ้ากับโยว่หรงล้วนเป็นเด็กในใจข้าเสมอ ทำไมจะไม่เป็นห่วงเล่า”

“ขอบคุณเสด็จพ่อที่เป็นห่วง แต่ว่าตอนนี้ข้ามีครอบครัวเล็กๆและลูกของตนเองแล้ว น่าจะถึงคราวที่ข้าต้องปกป้องดูแลคนข้างกายแล้ว ไม่ใช่เอาแต่หลบอยู่ใต้ปีกของท่านเช่นนี้ต่อไป”

รุ่ยอ๋องพูด พลางหยิบเอาจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอกและยื่นให้เขา

“โยว่หรงก็เหมือนกัน พวกเราต่างก็รู้ดีว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่ ต้องเข้าใจว่าท่านไม่สามารถดูแลพวกเราได้ตลอดชีวิต และเสด็จพ่อโปรดวางใจ พวกเราสามารถใช้ชีวิตให้ดีได้”

จักรพรรดิจาวเหรินรับจดหมายไป นั่นเป็นจดหมายจากองค์หญิงหก

เขากระตือรือร้นขึ้นมา เปิดจดหมายอ่านอย่างละเอียดราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า จากนั้นก็เอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจว่า “โยว่หรงตั้งครรภ์แล้ว”

“อืม ตอนที่เขียนจดหมายเพิ่งจะวินิจฉัยเสร็จ คำนวณดูแล้วตอนนี้น่าจะมีอายุครรภ์สามเดือนแล้ว”

จักรพรรดิจาวเหรินทั้งยินดีและเป็นห่วง เอ่ยบ่นออกมาว่า “เว่ยฉือเลี่ยคนนี้มันอย่างไรกัน โยว่หรงอายุยังน้อย ไหนบอกว่าให้นางรออีกสองสามปีค่อยให้กำเนิดไม่ใช่หรือ”

ตอนนี้องค์หญิงเพิ่งจะอายุสิบแปดปี เขาจำได้ว่านางหนูอวิ๋นหลิงเคยเอ่ยถึง บอกว่าทางที่ดีที่สุดผู้หญิงควรจะตั้งครรภ์คลอดลูกหลังอายุยี่สิบปี มิเช่นนั้นจะกระทบต่อร่างกายได้ง่าย

รุ่ยอ๋องเอ่ยอย่างอดทนว่า “เสด็จพ่อ ท่านกังวลมากเกินไปแล้ว โยว่หรงนางเป็นพระชายาข่านของทูเจวียตะวันออก หากพูดอย่างเป็นทางการคือมารดาของคนทั้งแคว้น ไม่ใช่องค์หญิงที่ถูกเลี้ยงดูอยู่ในวังหลวงของแคว้นต้าโจวแล้ว นางตัดสินใจจะให้กำเนิดลูกเร็วขึ้น นางย่อมพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว”