พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1088

ไม่มีอะไรที่เงินแก้ปัญหาไม่ได้

หลังจากใช้เงินไปแล้ว อวิ๋นหลิงก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย แต่ความรู้สึกถึงวิกฤติก็ไม่หายไป

เมื่อคิดว่านางอาจเผชิญกับภัยคุกคามจากความอดอยากในช่วงหลายทศวรรษของการเกิดแก่เจ็บตายในโลกนี้ ความปรารถนาที่จะกลับไปสู่ยุคปัจจุบันของนางก็ยิ่งมากขึ้นเป็นเท่าทวี

ไม่รู้ว่าสัมผัสได้ถึงความร้อนใจและความโศกเศร้าของนางหรือไม่ จู่ๆ บุคคลที่ไม่คาดคิดก็ปรากฏตัวต่อหน้านาง

ในวันหยุดนี้ อวิ๋นหลิงและสามีกินอาหารเช้าเสร็จ เพิ่งพาลูกน้อยทั้งสามไปเดินเล่นที่สวนหลวง ก็เห็นร่างที่คุ้นเคยนั่งอยู่ในศาลาหูซินที่อยู่ไม่ไกลนัก

นางกะพริบตา เกือบจะคิดว่าตัวเองตาลายไป

ฮั่วถวนเอ๋อร์ตะโกนอย่างตื่นเต้นก่อน “ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านตาน้อย นั่นท่านตาน้อย!”

เซียวปี้เฉิงอุทาน “อาจารย์หวู๋ซิน!?”

นักพรตเต๋าสวมชุดนักบวชที่เรียวคิ้วอ่อนโยนและสง่างามพยักหน้า นั่งอยู่บนม้าหินแล้วมองพวกเขาด้วยรอยยิ้มพราย

ก่อนที่จะได้สติกลับมา ฮั่วถวนเอ๋อร์ก็วิ่งเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาราวกับลูกสุนัขที่หลุดจากเชือก

ทั้งสองสามีภรรยาอุ้มเสี่ยวเซียงถวนเอ๋อร์ ในมือจูงเสวี่ยถวนเอ๋อร์ เดินตามไปติดๆ

อวิ๋นหลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างตื่นเต้น “ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว ครั้งที่แล้วอำลาไปเร็วเหลือเกิน ไม่ได้ทิ้งอะไรที่พอจะส่งข้อความไว้ได้เลย พวกเราพยายามตามหาท่านก็หาไม่พบ”

เต้าหวู๋ซินจับฮั่วถวนเอ๋อร์ที่ปีนป่ายอยู่บนตัวไว้ แล้วพูดด้วยนัยน์ตาเปื้อนยิ้ม “ข้านับนิ้วคำนวณรู้ว่าหมู่นี้พวกเจ้ามีธุระจะมาหาข้า ก็เลยกลับมา”

“ตอนที่ข้าอยู่ในโลกนี้ ถ้าพวกเจ้าต้องการพบข้าก็เรียกชื่อข้าขณะทำสมาธิ หลังจากข้าได้ยินก็จะตอบ เมื่อข้าไม่อยู่ในโลกนี้ถึงพวกเจ้าจะเรียกข้า ข้าก็ตอบไม่ได้”

เซียวปี้เฉิงพูดด้วยความประหลาดใจ “หมายความว่าท่านไม่ได้อยู่ในโลกนี้มานานแล้วหรือ”

พ่อตาที่ตกลงมาจากท้องฟ้าของเขาผู้นี้มีพลังเหนือธรรมชาติอันยิ่งใหญ่จริงๆ เขามาและไปอย่างไร้ร่องรอย

อวิ๋นหลิงก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย “ท่านเดินทางไปเที่ยวสามพันโลก ยังกลับไปโลกนั้นได้อีกหรือ”

“ไปโลกที่แล้วของพวกเจ้า มีเรื่องติดตามผลบางอย่างที่ต้องแก้ไข คราวนี้เป็นข้อยุติขั้นสุดท้าย”

เวลาว่าง เต้าหวู๋ซินก็จะใช้ญาณเทพไปท่องเที่ยวโลกที่เคยไปเยือนมาก่อน แต่หลายปีนี้ เขาสนใจแนวโน้มในศตวรรษที่ 23 อย่างใกล้ชิดมาตลอด

“ข้อยุติขั้นสุดท้ายหมายถึงอะไร”

เต้าหวู๋ซินอธิบายช้าๆ “ตอนที่พวกเจ้าออกจากโลกนั้น ถึงจะระเบิดอาคารสำนักงานใหญ่ขององค์กรมอยเร แต่ข้อมูลที่เป็นความลับเกี่ยวกับการวิจัยพลังจิตยังคงหลุดไปข้างนอกไม่น้อย”

“ช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ข้าติดตามและทำลายสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่เหล่านั้นมาตลอด ส่วนพนักงานที่เกี่ยวข้องซึ่งมีการติดต่อในเชิงลึก ข้าก็ลบความจำของพวกเขาไปทีละคนแล้ว”

“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับพลังจิตในโลกนั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว ณ บัดนี้ จะไม่มีใครต้องทนทุกข์ทรมานเพราะมันอีกต่อไป”

อวิ๋นหลิงได้ยินแล้วก็อารมณ์ท่วมท้น นางพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเอ่ยว่า “เช่นนี้ดีที่สุดแล้ว ลำบากท่านที่ต้องเป็นธุระสะสางเรื่องนี้แล้ว”

เต้าหวู๋ซินส่ายหน้า “นี่เป็นบาปที่เกิดจากความคิดชั่ววูบของข้า ก็ควรเป็นข้าที่ต้องจัดการ”

อวิ๋นหลิงมองเขา อดถามด้วยความคันยุบยิบในใจไม่ได้ “อาจารย์ ในเมื่อท่านสามารถเดินทางผ่านกาลเวลาได้ตามใจชอบ และเรียกพวกเราพี่น้องมาที่นี่ มีวิธีใดบ้างที่จะส่งพวกเรากลับไป”

คำถามนี้อึดอัดอยู่ในใจนางมานานแล้ว ก็มองหาโอกาสที่จะถามเต้าหวู๋ซินมาเป็นเวลาหกเดือนแล้ว

เพิ่งพูดจบ อวิ๋นหลิงก็กล่าวเสริม “กลับไปไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ประเด็นคือท่านมีวิธีใดบ้างที่จะนำข้าวของจากโลกนั้นมาที่นี่”

“ข้าวของจากโลกนั้น...ตัวอย่างเช่น อันนี้หรือ”

เต้าหวู๋ซินเอียงศีรษะ ทันใดนั้นก็แบฝ่ามือขาวเรียวยาว ในนั้นมีอมยิ้มห่อด้วยกระดาษสีรุ้งสองอัน

เมื่อเห็นของที่คุ้นเคยนี้ อวิ๋นหลิงก็เบิกตากว้าง รู้สึกตื่นเต้นจนอยากจะกรีดร้องเป็นครั้งแรก

“อาจารย์ ท่านทำได้จริงๆ!”