พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1089

อวิ๋นหลิงได้ยินเช่นนี้ ก็ระงับความตื่นเต้นในใจ ลองเลียบเคียงถาม “นี่หมายความว่าพวกเรายังมีโอกาสกลับไปโลกนั้นด้วยตนเอง ไปแบบจิตวิญญาณหรือร่างกาย?

พวกนางเป็นวิญญาณที่ทะลุมิติมา ร่างกายในโลกนั้นก็ไม่มีอยู่แล้ว คงไม่ต้องหาทางไป ‘ยืมซากคืนชีพ’ กระมัง

เต้าหวู๋ซินแย้มยิ้มจนดวงตาแคบเรียวแทบมองไม่เห็น “คิดจะให้จิตวิญญาณทะลุมิติไม่ใช่ง่ายๆ เลย เช่นนั้นหมายความว่าเจ้าได้ก้าวข้ามพันธนาการของโลกไปแล้ว รวมถึงเข้าใจความลึกลับของกาลเวลา และก้าวให้ทันเวลา”

“ในยุคที่อาจารย์ถือกำเนิด ก็มีเฉพาะผู้ที่มีความสามารถพิเศษและฝึกบำเพ็ญอย่างหนักเท่านั้นที่จะมีโอกาสหนึ่งในหมื่นที่จะบรรลุถึงจุดนี้”

ยิ่งไปกว่านั้น เวลาและกาลเวลาเป็นสองแนวคิดที่แตกต่างกัน ผู้มีอำนาจบางคนในสมัยโบราณอาจทะลุผ่านได้หลายหมื่นลี้ในชั่วพริบตา แต่ไม่อาจควบคุมเวลาได้ตามใจชอบ

ต่อให้ผู้ฝึกบำเพ็ญจะมีอายุยืนยาวมากขึ้น แต่ก็ยังไม่สามารถหนีจากโลกปัจจุบันได้

มีเพียงความสามารถในการควบคุมกาลเวลาและพื้นที่ในเวลาเดียวกันเท่านั้น จึงจะเดินทางผ่านกาลเวลาที่แตกต่างกันได้ตามต้องการ

เมื่อนานมาแล้ว มีคนเพียงไม่กี่คนในโลกที่เชี่ยวชาญพลังประเภทนี้อย่างแท้จริง

ส่วนเต้าหวู๋ซินก็เป็นหนึ่งในนั้น

“เมื่อเทียบกันแล้ว การทะลุผ่านกาลเวลาด้วยร่างกายจะง่ายกว่ามาก ตัวอย่างเช่น หากยืมแรงภายนอกวาดค่ายกล ก็จะต้องใช้กาลเวลาหรือพลังเวลาเพียงอย่างเดียวในการเปิดอุโมงค์แห่งกาลเวลา แล้วให้พวกเจ้าไปสู่โลกนั้น”

“แต่แทนที่จะทำเรื่องนี้เอง อาจารย์ยินดีจะสอนวิธีการให้พวกเจ้า”

เต้าหวู๋ซินว่าพลางหันสายตาไปด้านข้างๆ เล็กน้อย “พรสวรรค์ของเด็กอย่างเซียงถวนเอ๋อร์คือการฟื้นฟู เนื่องจากพลังที่สามารถส่งผลต่อการเกิดแก่เจ็บตายนั้นมักจะสัมพันธ์กับกับความลึกลับของเวลา ยามนี้นางยังเด็กเกินไป ทำอะไรไม่ได้”

“แต่ยังมีคนคนหนึ่งในหมู่พวกเจ้าที่โชคดี พอจะมีพรสวรรค์ในการสอดแนมความลึกลับของกาลเวลา อาจารย์จะสอนทุกอย่างที่เกี่ยวกับค่ายกลต่างๆ ให้เขา”

เซียวปี้เฉิงฟังแล้วรู้สึกเวียนหัว ถึงอย่างไรเสียก็มีข้อมูลซ่อนอยู่ในคำเหล่านี้มากเกินกว่าคนทั่วไปจะเข้าใจ

จนกระทั่งดวงตาของเต้าหวู๋ซินจ้องมองเขา เขาจึงได้สติกลับมา สะดุ้งทันที

“ท่าน ท่านว่า...ข้า?”

เต้าหวู๋ซินมองเขาพร้อมกับยิ้มตาหยี “เจ้าคลำหาพลังของตัวเองได้อย่างไร ถึงขั้นย้ายตัวเองได้หรือยัง นี่เป็นหนึ่งในทักษะพื้นฐานของบรรดาอัจฉริยะกาลเวลา เมื่อเชี่ยวชาญความสามารถนี้แล้ว ผู้เริ่มต้นก็สามารถย้ายตัวเองได้ร้อยเมตร”

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของอีกฝ่ายดูสดชื่นดั่งสายลมยามวสันต์ แต่เซียวปี้เฉิงกลับรู้สึกตกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูกราวกับกลับไปสมัยเยาว์วัยที่ถูกอาจารย์ตรวจการบ้าน

ทันใดนั้นเขาก็หน้าแดงก่ำ พูดตะกุกตะกัก “เอ่อ...นี่ นั่น...แค่กๆ ทำให้ท่านขบขันแล้ว ข้ายังไม่มีความสามารถพิเศษถึงขั้นนี้ แค่เคลื่อนย้ายสิ่งของเล็กๆ รอบตัว สิ่งของต้องอยู่ภายในขอบเขตที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ระยะเคลื่อนที่ไม่เกินห้าสิบเมตร”

สำหรับการย้ายตัวเอง นับประสาอะไรกับหนึ่งร้อยเมตร สิบเมตรยังไม่ได้เลย ถ้าเขาวิ่งเร็วกว่าหนึ่งเมตร เขาทำได้

อีกอย่างเขาไม่มีโอกาสได้แสดงความสามารถนี้จริงๆ กล่าวคือเขามักจะใช้มันยกน้ำชาเทน้ำให้ภรรยาและลูกๆ และวิ่งไปทำธุระ ซ้ำยังต้องระแวดระวังไม่ให้คนอื่นเห็นเขา

เดิมทีเซียวปี้เฉิงนึกละอายใจตนเองจนแทบแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ แต่ไม่คาดคิดว่าเต้าหวู๋ซินจะพยักหน้าเห็นด้วย สมแล้วที่เป็นลูกเขยคนโปรดคนหนึ่งของเขา

“ถูกต้อง ถ้าสามารถเคลื่อนย้ายวัตถุได้ก็สามารถย้ายตัวเองได้ แต่สองอย่างนี้แตกต่างกัน เจ้าต้องคลำหาด้วยตัวเองทั้งหมดโดยไม่มีใครชี้แนะในสภาพแวดล้อมที่มีพลังแห่งจิตวิญญาณบางๆ นี้ สามารถทำถึงขั้นนี้ได้ ถือว่าอยู่เหนือความคาดหมายของข้าแล้ว”