พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1091

หลังจากการประชุมจบลง เสวียนจีเดินกลับไปที่ห้องอย่างร่าเริง ฮัมเพลงพลางกระโดดโลดเต้นไปมา

เฟิ่งเหมียนเดินตามนางมาอย่างเงียบ ๆ อารมณ์ตรงกันข้ามโดยชิ้นเชิง

ท่าทางของเฟิ่งเหมียนทำให้เสวียนจีรู้สึกแปลกใจ นางถามย้ำขึ้นมาว่า “นกโง่ พวกเรากลับไปยังโลกเดิมได้แล้วนะ!”

“อืม”

“เรากลับไปยังโลกเดิมของเราได้แล้วนะ ท่านไม่ดีใจหรือไง!”

เสวียนจีรู้สึกงงงวย ชายชราผู้นี้ควบคุมอารมณ์เก่งจริงๆ แม้จะได้ยินเรื่องที่น่าตกตะลึงถึงเพียงนี้ แต่กลับสามารถสงบสติอารมณ์เอาไว้ได้

“ท่านไม่ตื่นเต้นบ้างเลยหรือไง”

เฟิ่งเหมียนตอบกลับเหม่อลอย ก่อนจะถามขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “เจ้าคิดจะกลับไปนานขนาดไหน”

เสวียนจีตอบอย่างไม่ลังเล “แน่นอนต้องอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้อยู่แล้ว ข้าขอเล่นให้หนำใจก่อนก็แล้วกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อารมณ์ของเฟิ่งเหมียนก็ยิ่งหม่นหมองลง

นางเด็กคนนี้เป็นคนรักสนุก นางชอบบ่นให้เขาฟังว่าโลกใบนี้ไม่ล้าสมัยเกินไป ชีวิตของนางจึงมีแต่ความน่าเบื่อ

ทว่าโลกอีกใบหนึ่งที่นางเคยกล่าวถึงนั้นฟังดูน่าสนใจอย่างมาก นางคงไม่อยากอยู่ที่นี่เป็นแน่

วันหนึ่งนางจะติดใจโลกใบนั้น จนไม่กลับมาหรือเปล่านะ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจของเฟิ่งเหมียนก็เต้นถี่ระรัว เขาอดถามออกมาไม่ได้ว่า “เจ้าเพิ่งรับศิษย์มาไม่ใช่หรือ เจ้าจะทิ้งเฟิงอู๋จีให้อยู่ตามลำพังจริงๆหรือ”

“จะพูดเช่นนั้นก็ไม่ถูก ไม่ใช่ว่าข้าจะไม่กลับมาเสียหน่อย ก็แค่ไปเที่ยวพักผ่อนเท่านั้น” เสวียนจีมองเขาด้วยความงุนงง “อีกอย่าง หากข้าสามารถกลับไปที่นั่นได้ล่ะก็ การสั่งสอนศิษย์ก็จะยิ่งสะดวกมากขึ้น”

แม้ว่านางจะเป็นคนรักสนุก ทว่าหัวใจของนางก็ยังอยู่กับอวิ๋นหลิงและคนอื่น ๆ เสมอ นี่เป็นเรื่องที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

เช่นเดียวกับที่อวิ๋นหลิงมุ่งมั่นแก้ปัญหาภัยพิบัติอาหาร นางเองก็มีเหตุผลและความรับผิดชอบที่จะต้องกลับไป นั่นก็คือการใช้โลกอีกใบเพื่อทำให้โลกใบนี้ดีขึ้น

เสวียนจีไม่เคยลืมภารกิจที่ท่านพ่อหวู๋ซินมอบให้พวกนาง

เฟิ่งเหมียนถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก พลางพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้ว เจ้าเป็นอาจารย์แล้ว ควรมีความรับผิดชอบต่อศิษย์ของตนเอง เจ้าไม่สามารถละทิ้งศิษย์ของตนเองได้”

เขาไม่เคยรู้สึกขอบคุณเฟิงอู๋จีเท่านี้มาก่อน หากไม่ใช่เพราะมีภาระหน้าที่ ไม่แน่ว่านางเด็กนี่อาจจะอยู่ที่โลกอีกใบเป็นปีๆ ก็เป็นได้

เสวียนจีเชิดค้างขึ้นพลางพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “มันแน่นอนอยู่แล้ว ข้าคืออาจารย์ที่ดีที่สุดในโลก! วันหนึ่งจีเอ๋อร์จะได้รู้ว่าการมีอัจฉริยะที่ทั้งงดงามและไร้เทียมทานอย่างข้าเป็นอาจารย์นั้นโชคดีถึงเพียงใด!”

“หากเป็นไปได้ ข้าอยากพาเขาไปที่นั่นเพื่อฝึกฝนให้เสียหน่อย ด้วยพรสวรรค์ของเขา จะต้องได้ผลงานวิจัยที่สุดยอดออกมาแน่นอน!”

แม้ว่าจะเคยคิดถึงเรื่องนี้อยู่บ้าง แต่เสวียนจีก็ยังคงระมัดระวัง เพราะเรื่องนี้คือความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกนาง

นางเด็กคนนี้อยากพาเฟิงอู๋จีไปที่โลกนั้นจริงๆ ด้วย !

ใบหน้าของเฟิ่งเหมียนแข็งทื่อ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเกลียดขี้หน้าเฟิงอู๋จีขึ้นมา

เสวียนจีรู้สึกว่าอุณหภูมิรอบตัวนางลดลงอย่างฉับพลัน สีหน้าของเฟิ่งเหมียนเย็นชาราวกับหิมะบนเทือกเขา ทั้งเยือกเย็นและโดดเดี่ยว

นางพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ว่า “นี่ ! ข้ายอมรับว่าก่อนหน้านี้เคยทำให้ท่านขุ่นเคืองใจ แต่นี่มันก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้วนะ ไม่เห็นต้องโกรธกันขนาดนั้นเลย”

สีหน้าของเฟิ่งเหมียนแข็งค้าง แก้มเริ่มแดงก่ำ ความรู้สึกเขินอายทำให้ท่าทีของเขาดูเก้ ๆ กัง ๆ