พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1093

เมื่อกงจื่อโยวได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เขาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ตามที่ท่านพ่อตากล่าว เช่นนี้ข้าก็ไม่ใช่คนธรรมดาสินะ”

เขายกมือจัดผมที่ปลิวตามสายลม ยืนเชิดหน้าอย่างมั่นใจ “แต่ข้าก็มีหน้าตาที่สามารถสะกดคนทั้งแคว้นได้จริงๆ นั่นล่ะ จะให้ธรรมดาได้อย่างไร”

คิ้วของหลิวฉิงกระตุกไม่หยุด

พูดกันตามตรง กงจื่อโยวมีผิวเนียนใส บวกกับดวงตารูปทรงจิ้งจอกที่น่าดึงดูด ดูราวกับเจ้าชายใต้แสงจันทร์ เขาเหมาะสมกับคำว่า “งามล่มเมือง” อย่างแท้จริง

แต่เสน่ห์เช่นนี้ของเขา ทำให้นางปรับตัวได้อย่างยากลำบาก

หลงเย่มองไปที่สามีของตนเองด้วยดวงตาที่อ่อนโยน นัยน์ตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก

กงจื่อโยวมองไปที่เต้าหวู๋ซินอย่างคาดหวัง “ท่านว่าข้าพอจะมีโอกาสปลุกพลังที่สุดยอดได้เหมือนน้องปี้เฉิงหรือเปล่า”

เขาอิจฉาเซียวบี้เฉิงมานานแล้ว หวังว่าสักวันหนึ่งจะมีพลังจิตได้อย่างเซียวปี้เฉิง

ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก กงจื่อโยวก็ถูกพิษเย็นที่ได้รับจากมารดาแทรกซึมเข้าสู่ร่างกาย ทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอกว่าคนทั่วไป ความสามารถในการต่อสู้ของเขาจึงไม่ได้สูงอะไรมากนัก เขาไม่สามารถฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ถึงขั้นสูงได้เหมือนศิษย์คนอื่นๆ แต่เขาก็เชี่ยวชาญการใช้อาวุธลับ ซึ่งช่วยให้เขาพอมีความสามารถในการปกป้องตัวเองอยู่บ้าง

ทว่าในฐานะบุรุษ ทุกคนย่อมต้องการมีความแข็งแกร่งเพื่อทำให้คนรอบข้างรู้สึกปลอดภัย

หากเขามีพลังจิตได้เหมือนเซียวบี้เฉิง ยังจะต้องกังวลเรื่องศิลปะการต่อสู้อีกทำไมกัน

เต้าหวู๋ซินหัวเราะเมื่อได้ยินกงจื่อโยวถามเช่นนั้น “อะไรก็เกิดขึ้นได้ ทุกสิ่งย่อมต้องรอโอกาสของมัน”

เขาตระหนักได้ว่าชายหนุ่มคนนี้มีสายเลือดพิเศษในร่างกาย ดูจากดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของเขา ก็พอจะเดาได้ว่าอาจมีบรรพบุรุษเป็นเทพจิ้งจอก

เสน่ห์เป็นลักษณะโดยธรรมชาติของเผ่าจิ้งจอก หากจ้องดวงตาของพวกเขานานเกินไป ก็จะถูกเสน่ห์ครอบงำได้

ผู้ที่มีสายเลือดจิ้งจอกนั้นมักชอบความสวยงามและเก่งกาจเรื่องการใช้คำพูด อีกทั้งยังมีรัศมีที่น่าดึงดูด สามารถลดความระแวงของคนรอบข้างได้

หลงเย่เป็นคนที่ระมัดระวังอย่างมาก มิหนำซ้ำความสามารถของนางก็คล้ายคลึงกับเขา แต่สุดท้ายก็ยังถูกกงจื่อโยวทำลายกำแพงหัวใจ

หากพูดในมุมมองหนึ่ง สามีภรรยาคู่นี้เป็นคนประเภทเดียวกันจริงๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น กงจื่อโยวก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ พลางยกมือคารวะ “ขอขอบคุณคำอวยพรจากท่านพ่อตา!”

เซียวบี้เฉิงอดยิ้มไม่ได้ บางครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมความหน้าหนาและนิสัยที่เป็นกันเองของกงจื่อโยว

เขาสามารถเรียกคนนั้นคนนี้ว่า “ท่านพ่อตา” ได้โดยที่ไม่รู้สึกอะไรเลย

เต้าหวู๋ซินหันมองผู้คนรอบตัวพลางเผยรอยยิ้มมุมปากออกมา

ในกลุ่มบุรุษที่อยู่ตรงนี้ นอกจากเซียวบี้เฉิงแล้ว เฟิ่งเหมียนคือคนที่มีพรสวรรค์ชัดเจนที่สุด

ตระกูลเฟิ่งมีความสามารถในการรับรู้ที่แข็งแกร่งอย่างมาก การพยากรณ์และการใช้วาจาศักดิ์สิทธิ์เป็นจุดเด่นของพวกเขา เด็กคนนี้สามารถปลุกพลังของตนเองตั้งแต่อายุยังน้อย แม้ว่าเขาจะไม่เคยรับรู้หรือใช้มันมาก่อนก็ตาม

เช่น ทักษะการเข้าฝันที่เต้าหวู๋ซินสอนเฟิ่งเหมียนไปก่อนหน้านี้ ก็เป็นทักษะที่สร้างขึ้นโดยบรรพบุรุษของตระกูลเฟิ่งนั่นเอง

แต่คนที่เต้าหวู๋ซินสนใจจริงๆ ก็คือกู้ฉางเซิน

เด็กหนุ่มคนนี้เป็นผู้สืบทอดราชนิกุลฮั่นที่แท้จริง เติบโตภายใต้การปกป้องของมังกรแห่งดินแดนจงหยวน เกิดมาพร้อมกับโชคชะตาที่แข็งแกร่ง

ทว่าท่วงท่าของเขากลับสง่างามดุจดั่งฟีนิกซ์ คุณธรรมเปรียบได้กับไม้ไผ่ อาวุธที่เขาถือราวกับเป็นกระบี่แห่งสุภาพบุรุษ

มังกรเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่สนใจเพียงพลัง พวกมันกระหายการเข่นฆ่าและรักการต่อสู้ ส่วนฟีนิกซ์ชื่นชอบความสันติ นี่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้กู้ฉางเซินไม่ได้รับสืบทอดให้เป็นจักรพรรดิ