พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1094

หลังจากที่พูดจบ เสวียนจีก็เล่าถึงแผนการทำธุรกิจครั้งยิ่งใหญ่ของนางให้เต้าหวู๋ซินฟังอย่างกระตือรือร้น

จากนั้นนางก็ดึงตัวเฟิ่งเหมียนเข้ามาแนะนำด้วยท่าทางจริงจัง "นี่คือหุ้นส่วนของข้า เขาจะมาทำความดีเพื่อช่วยเหลือผู้คนร่วมกับข้า ดังนั้นท่านพ่อหวู๋ซินต้องให้รางวัลเขาด้วยนะ!"

เฟิ่งเหมียนเบิกตาขึ้นนิดหนึ่ง เขาไม่สนใจแผนการเล็กๆ น้อยๆ ของนาง แต่กลับหันไปหาเต้าหวู๋ซินด้วยสีหน้าที่อับอาย พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

"ท่านอาวุโส ข้าต้องขอโทษที่ร่วมมือกับนางทำเรื่องไร้สาระพวกนี้ นางเป็นคนดื้อรั้น ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว ขอท่านอย่าถือสา คราวนี้ท่านอยู่ที่นี่ บางทีท่านอาจจะสามารถพูดเตือนสตินางให้เลิกคิดเรื่องบ้าๆ พวกนี้เสียที"

ยังไม่ทันที่เต้าหวู๋ซินจะตอบอะไร เสวียนจีก็เด้งตัวขึ้นด้วยความโกรธ

นางจ้องมองเฟิ่งเหมียนด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง "ท่านไม่รักษาคำพูด! ตอนแรกท่านตกลงร่วมธุรกิจกับข้าแล้ว แต่ตอนนี้กลับมาฟ้องท่านพ่อของข้า"

"ข้าไปทำอะไรไร้สาระตอนไหนกัน ข้าไม่ใช่คนไร้สาระเสียหน่อย ข้ากำลังทำเพื่อผู้คนอย่างจริงๆนะ!"

พูดจบ นางก็เท้าเอวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ก่อนจะหันไปหาเต้าหวู๋ซิน พลางพูดด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

"ท่านพ่อหวู๋ซิน ท่านว่าข้าได้ทำเรื่องดีๆ บ้างหรือไม่"

เต้าหวู๋ซินขมวดคิ้ว ทำหน้าครุ่นคิดด้วยท่าทางเคร่งขรึม

เฟิ่งเหมียนคิดว่าท่านอาวุโสผู้นี้กำลังคิดหาวิธีพูดเตือนเสวียนจีด้วยความนุ่มนวล ทว่าเขากลับเลิกคิ้วลง พลางเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

"ไม่เลวเลย เจ้าทำเรื่องที่พี่สาวของเจ้ายังไม่คิดถึง น่าชื่นชมจริงๆ เอาล่ะ เจ้าไปเอาขนมในห้องของข้าได้ตามสบาย แต่จงจำไว้ว่า เมื่อเจ้าเริ่มลงมือทำอะไรแล้ว ต้องทำให้เต็มที่ ห้ามหยุดกลางทางเด็ดขาด"

เฟิ่งเหมียนถึงกับตกตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่าเต้าหวู๋ซินที่ดูเป็นผู้ใหญ่จะยอมเข้าข้างนางในเรื่อง "ไร้สาระ" พวกนี้ด้วย

"เย้! ท่านพูดหวู๋ซินดีที่สุดเลย!"

เสวียนจีโห่ร้องด้วยความดีใจ เมื่อเห็นว่าห้องของเต้าหวู๋ซินอยู่ตรงหน้า นางก็วิ่งพรวดพราดเข้าไปเหมือนลิง

"เจ้านกโง่ขี้ฟ้อง ข้าขอประกาศว่ารางวัลของท่านตกเป็นของข้าแล้ว!"

เฟิ่งเหมียน "..."

จบสิ้นแล้ว เขารู้สึกว่าการขอให้เต้าหวู๋ซินช่วยพูดเตือนเสวียนจีเป็นการตัดสินใจที่ผิด

เมื่อนางหนูคนนี้ได้รับการเห็นชอบจากเต้าหวู๋ซินแล้ว นางก็จะยิ่งรู้สึกว่าการกระทำของตนเองนั้นถูกต้องเข้าไปอีก

เต้าหวู๋ซินหัวเราะเบา ๆ "คนหนุ่มสาว ต้องรักษาคำพูดสิ อย่างไรเสียเจ้าก็รับปากกับนางไว้แล้ว เจ้าจะมานึกเสียใจทีหลังได้อย่างไรกัน"

สีหน้าของเฟิ่งเหมียนดูอึดอัด เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ซับซ้อนว่า "ขออภัยท่านอาวุโส ข้าแค่กังวลว่านางอาจจะสร้างเรื่องใหญ่โตจนเกิดปัญหาขึ้นกับตนเอง"

เต้าหวู๋ซินพยักหน้าด้วยท่าทางที่เข้าอกเข้าใจ พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ซ่อนความหมายแฝงเอาไว้ “ใช่แล้ว นางหนูคนนี้มีนิสัยที่น่าปวดหัวจริง ๆ ข้ากับอวิ๋นหลิงไม่สามารถเฝ้าดูนางได้ทุกวัน ต่อไปคงต้องรบกวนเจ้าให้ช่วยดูแลนางแล้วล่ะ”

เฟิ่งเหมียนได้แต่รับปากไปอย่างช่วยไม่ได้ "ผู้อาวุโสก็เกรงใจเกินไป ข้าย่อมต้องดูแลเสวียนจีอยู่แล้ว"

การที่เต้าหวู๋ซินฝากฝังเสวียนจีไว้กับเขา รู้สึกไม่เหมือนตอนที่อวิ๋นหลิงฝากฝังนางกับเขาเลยสักนิด

เขารู้สึกว่าภาระหน้าที่บนบ่าดูหนักขึ้นในทันที

อีกด้านหนึ่ง เสวียนจีวิ่งพรวดเข้าไปในห้องของเต้าหวู๋ซิน ราวกับเป็นหนูที่ตกลงไปในคลังข้าว นางขนขนมและลูกอมออกมากองใหญ่

ทั้งช็อกโกแลต ลูกอมเปาะแปะ เนื้อตากแดด เยลลี่ มันฝรั่งทอด ล่าเถียว...

ทุกอย่างล้วนเป็นของโปรดของนางทั้งนั้น!

เต้าหวู๋ซินยืนอยู่หน้าประตู จ้องมองนางด้วยคิ้วที่ยกขึ้น "นางหนูคนนี้จะไม่เกรงใจกันบ้างเลยหรือ"

เพื่อเอาใจเด็ก ๆ เขาถึงกับต้องจัดห้องเล็กๆ นี้ให้เหมือนร้านขายของชำ