พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1095

“ปวดท้องขนาดนี้ คงยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม” อวิ๋นหลิงบอกให้เฟิ่งเหมียนนั่งพักก่อน “ถ้าจะกินยาตอนท้องว่างคงจะไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ข้าจะให้ทางครัวต้มโจ๊กมาให้ท่าน กินเสร็จแล้วค่อยกินยา นั่งพักอยู่ที่นี่เพื่อดูอาการก่อน ถ้าไม่มีปัญหาอะไรแล้วค่อยกลับห้อง”

บางคนที่ทานเผ็ดไม่ได้ หากบังเอิญทานเผ็ดหนักๆ ล่ะก็ อาจถึงขั้นต้องเข้าห้องฉุกเฉินเลยก็เป็นได้

“ต้องรบกวนท่านแล้ว”

เฟิ่งเหมียนตอบกลับด้วยใบหน้าซีดเผือด ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะครั้งนี้อาการของเขามันหนักจริงๆ

หลังจากจัดการเรื่องเฟิ่งเหมียนเรียบร้อยแล้ว อวิ๋นหลิงก็หันไปทำงานของตนเองต่อ

แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร พี่น้องตัวน้อยที่เพิ่งตื่นนอนก็วิ่งเข้ามาที่ห้อง ส่งเสียงร้องเอะอะเรียกแม่ให้มาอุ้ม

“เอาล่ะ ๆ แม่กำลังยุ่งอยู่นะ พวกลูกเล่นกันเองไปก่อนนะ”

เห็นเด็กสองคนจ้องมองเฟิ่งเหมียน อวิ๋นหลิงก็พูดเตือนออกมา “ลุงเฟิ่งเหมียนป่วยอยู่ อย่าไปรบกวนเขานะ ให้ตงชิงกูกูพาพวกลูกไปกินข้าวเป็นเพื่อนท่านปู่ทวดที่ตำหนักฉางหนิงดีไหม!”

“อ้าว ลุงเฟิ่งเหมียนป่วยอยู่หรือเนี่ย”

ฮั่วถวนและเสวี่ยถวนกะพริบตาปริบๆ ทั้งคู่วิ่งเข้าไปในห้องพลางคุ้ยหาบางสิ่ง จากนั้นก็นำเอาลูกอมหลากสีมากองข้าง ๆ เฟิ่งเหมียน

ฮั่วถวนไม่ลืมทำท่าทางเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อย พูดเตือนด้วยน้ำเสียงนุ่มนิ่มว่า

“ต้องเชื่อฟังหมอนะ ถ้าไม่เชื่อฟังล่ะก็ ท่านแม่จะเอาเข็มแทงตรงก้น! เจ็บมากเลยนะ!”

เสวี่ยถวนเลื่อนลูกอมไปใกล้ ๆ เฟิ่งเหมียน “ถ้ายามันขมเกินไป ก็กินลูกอมพวกนี้ได้นะ นี่เป็นลูกอมที่ท่านตาให้มา อร่อยมากเลยล่ะ!”

เมื่อมองดูพี่น้องสองคนตรงหน้า เฟิ่งเหมียนที่ไม่ค่อยมีโอกาสใกล้ชิดกับเด็ก ๆ มาก่อนก็ดูเคอะเขินทำตัวไม่ถูก

“…ขะ ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร!”

เด็กน้อยสองคนดูเป็นธรรมชาติมากกว่าเขาเสียอีก

อวิ๋นหลิงเข้ามาช่วยแก้สถานการณ์ “เอาล่ะ ไปกินข้าวกับท่านปู่ทวดได้แล้ว อย่าทำให้ท่านต้องรอนาน”

หลังจากโบกมือลา สองพี่น้องตัวน้อยก็วิ่งออกไปอย่างร่าเริง

ในห้องกลับมาสงบอีกครั้ง ร่างกายของเฟิ่งเหมียนที่เคยตึงเครียดก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง เขามองไปยังลูกอมหลากสีที่กองอยู่ข้างๆ

แม้จะเป็นน้ำใจจากเด็ก ๆ แต่เขาก็ไม่กล้าหยิบมากินจริง ๆ

เฟิ่งเหมียนมองสำรวจสิ่งรอบตัวอย่างเงียบๆ โดยไม่ส่งเสียงรบกวนใดๆ

ที่นี่แตกต่างจากห้องในพระราชวังที่เขาเคยเห็น ภายในห้องไม่ได้มีสิ่งของล้ำค่าอะไรเลย มีเพียงกองของเล่นเด็กกับของใช้ประจำวันทั่วไป

ทุกๆ มุมของห้อง ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ แม้กระทั่งชั้นวางของ จะมีผ้านุ่มๆ หุ้มเอาไว้

มันไม่ได้หรูหราหรืองดงามเหมือนพระราชวังแห่งแคว้นตงฉู่ แต่กลับดูสะอาด อบอุ่น และเต็มไปด้วยบรรยากาศของชีวิตบ้าน ๆ

เฟิ่งเหมียนเองก็ไม่ได้ชอบความหรูหราเช่นกัน ที่พักของเขามักจะเรียบง่ายและสะอาดเสมอ เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งชีวิต

แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าที่พักของตนแตกต่างจากตำหนักหลักที่อวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิงอาศัยอยู่

ไม่รู้ว่ามันต่างกันที่ตรงไหน แต่ที่นี่กลับให้ความรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก

เขาทำตามคำแนะนำของหมออวิ๋นหลิง เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จก็กินยาทันที เฟิ่งเหมียนนั่งสมาธิอย่างสงบนิ่งอยู่บนเบาะข้างๆ

เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากนอกตำหนัก พร้อมกับเสียงตะโกนของเฉียวเย่

“เร็วเข้า! บอกให้ห้องครัวรีบต้มน้ำร้อนเร็ว!”