พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1096

เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงบ่าย อาการปวดท้องของเฟิ่งเหมียนค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ จึงขอตัวกลับห้องก่อน

เขานึกในใจว่า นางหนูน้อยเสวียนจีคนนี้แค้นฝังหุ่นเสียจริงๆ ผ่านไปครึ่งค่อนวันแล้ว แต่นางกับไม่ได้ดูอาการเขาเลยแม้แต่น้อย

พอกลับถึงห้อง เขาก็เห็นบนโต๊ะเต็มไปด้วยขนมหลากหลายชนิด เสวียนจีกำลังแยกประเภทขนมเหล่านั้นอยู่

เมื่อเห็นเฟิ่งเหมียนกลับมา นางจึงเม้มปากแล้วพูดว่า “ปกติก็ชอบว่าข้าว่าเป็นคนตะกละ แต่ตัวเองก็ไม่ต่างกัน ทั้งที่รู้ว่ากินเผ็ดไม่ได้ แต่ก็ยังกินล่าเถียวจนหมดทั้งถุง นี่ท่านไม่กลัวตายเลยหรือไง”

“ล่าเถียวอาจจะอร่อยก็จริง แต่มันไม่เหมาะกับท่าน ขนมพวกนี้ต่างหากถึงจะเหมาะกับท่าน”

เสวียนจีชี้ไปยังขนมที่วางกองอยู่ทางซ้าย ส่วนใหญ่เป็นผลไม้อบแห้งและช็อกโกแลต ส่วนขนมประเภทมันฝรั่งทอดที่มีรสจัด ก็คงไม่เหมาะกับเฟิ่งเหมียนเท่าใดนัก

เฟิ่งเหมียนเผยรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ไม่ใช่ว่าโกรธข้าอยู่หรือ”

“ที่จริงก็โกรธอยู่นั่นแหละ แต่เพราะท่านเป็นหุ้นส่วนที่สำคัญที่สุดของข้า ก็เลยคิดว่าช่างมันแล้วกัน” เสวียนจีโบกมือไปมา “อีกอย่าง ข้าก็เคยทำให้ท่านโกรธเหมือนกัน คิดเสียว่าเราเสมอกันก็แล่วกัน”

ใบหน้าของเฟิ่งเหมียนแข็งค้างไปชั่วครู่ แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว “ก็ได้ เช่นนั้น ข้าก็ยินดีแบ่งขนมเหล่านี้ให้เจ้า”

เขาไม่ใช่คนที่ยึดติดเรื่องอาหาร หากแบ่งขนมเหล่านี้ให้เสวียนจี ก็คงจะดีไม่น้อย

นางหนูคนนี้เป็นคนตะกละอย่างแท้จริง แต่นางก็ยังแบ่งขนมให้เขากองโต ในใจคงรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย

เป็นไปตามคาด เสวียนจีตาเป็นประกายในทันที นางพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “เช่นนั้น ข้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ ข้ายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย แหะๆ…”

ไม่นาน บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยถุงขนมที่ถูกฉีกออก

เสวียนจีเป็นคนที่ชอบลองสิ่งใหม่ๆ นางแกะถุงขนมเพื่อชิมเพียงสองสามคำ จากนั้นก็ไปแกะถุงใหม่

“เจ้าอย่ากินทิ้งกินขว้างสิ หากกินไม่หมดก็เก็บไว้กินวันหลังก็ได้”

เฟิ่งเหมียนเตือนนางด้วยคำพูด แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามจริงจังอะไร แถมยังยื่นถุงขนมที่ยังไม่ได้แกะให้นางอีกด้วย

“เฮ้อ ท่านไม่เข้าใจหรอก! ขนมมันต้องกินแบบนี้ถึงจะสนุก ถ้ากินหมดแล้วก็ค่อยไปหาท่านพ่อหวู๋ซิน…”

เฟิ่งเหมียนไม่ได้พูดอะไรอีก เขาค่อยๆ กินเศษขนมที่เหลือจากถุงที่นางแกะแล้ว ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่านางจะกินไปแล้ว

เสวียนจีเห็นเขากินขนมอย่างเอร็ดอร่อย ก็อดภูมิใจไม่ได้

ไม่เสียทีที่เป็นขนมจากบ้านเกิดของนาง แม้แต่คนอย่างเฟิ่งเหมียนก็ยังติดใจ ความอร่อยนั้นไม่อาจต้านทานได้จริงๆ!

แต่ขนมแปลกๆ พวกนี้คงต้องซ่อนไว้กินทีละนิด ไม่เช่นนั้นหากใครรู้เข้า ก็คงบอกไม่ได้ว่ามันมาจากไหน

เสวียนจีถอนหายใจ ถ้ามีมิติเก็บของก็คงดี!

……

อาจจะไม่มีมิติเก็บของ แต่เซียวปี้เฉิงก็พยายามเต็มที่จนสามารถสร้างถุงเก็บของวิเศษขึ้นมาได้

ตั้งแต่ที่เต้าหวู๋ซินเริ่มสอนเขาใช้พลังจิต เขาก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก กลางวันจัดการงานแผ่นดิน กลางคืนฝึกพลังจิต ไม่มีเวลาหยุดพักเลย

ผ่านไปแค่สามเดือน ความสามารถด้านพลังจิตของเขาก็พัฒนาจนได้รับการยอมรับจากเต้าหวู๋ซิน ในที่สุดเขาก็ได้เรียนรู้วิธีสร้างถุงเก็บของวิเศษ

เซียวปี้เฉิงรู้สึกตื่นเต้นพลางพูดขึ้นว่า "ท่านอาจารย์หวู๋ซิน สำเร็จแล้ว!"

เต้าหวู๋ซินเผยรอยยิ้มพลางพยักหน้าให้เขา "ขอแสดงความยินดีด้วย แม้ว่าพื้นที่จัดเก็บในปิ่นไม้อันนี้จะเล็กไปบ้าง แต่เมื่อเจ้าของใช้พลังจิตหล่อเลี้ยง มันก็จะค่อยๆ ขยายพื้นที่ขึ้นเรื่อยๆ"

เมื่อได้รับปิ่นปักผมมา เซียวปี้เฉิงก็ตื่นเต้นจนรีบวิ่งไปอวดอวิ๋นหลิง

อวิ๋นหลิงเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน "ข้าตรวจสอบแล้ว พื้นที่ราวๆ สองลูกบาศก์เมตร เก็บของได้เยอะเลยทีเดียว!"

เมื่อเทียบกับของวิเศษตามตำนาน ภายในปิ่นไม้อันนี้ก็คล้ายกับกล่องเก็บของขนาดใหญ่ แม้ว่าจะไม่ได้มีความสามารถมากมายอะไรนัก แต่ก็ใช้งานได้จริง

ดวงตาของเซียวปี้เฉิงเป็นประกาย เขาพูดเสนอออกมา "ข้าได้ยินเจ้าพูดว่า มิติเก็บของในนิยายที่เจ้าเคยอ่าน สามารถเก็บสิ่งมีชีวิตได้"

ทั้งสองปรึกษากัน ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจจับยุงมาสองสามตัวเพื่อทดสอบ

แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก ยุงที่ยังมีชีวิตอยู่ก่อนหน้านี้กลับไม่ขยับเขยื้อนใดๆ

เซียวปี้เฉิงกล่าวอย่างผิดหวัง "ดูเหมือนจะเก็บสิ่งมีชีวิตไม่ได้สินะ"

"ในนั้นน่าจะเป็นพื้นที่ว่างไร้ออกซิเจน" อวิ๋นหลิงพูดพลางลูบปิ่นด้วยรอยยิ้ม "แต่ก็ยังมีข้อดีอยู่ อย่างน้อยก็สามารถเก็บอาหารได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะเสีย"

พื้นที่ในมิติเก็บของนั้นไม่มีออกซิเจน จึงใกล้เคียงกับสภาวะสุญญากาศ ทำให้จุลินทรีย์ไม่สามารถเจริญเติบโตได้ ดังนั้นจึงสามารถเก็บอาหารนานเท่าไรก็ได้

อวิ๋นหลิงทดลองเก็บปลาเปรี้ยวหวานเข้าไป ผ่านไปสามวัน มันกลับไม่เสียเลยสักนิด

ไม่ต้องใช้ไฟฟ้าด้วยซ้ำ มันสุดยอดกว่าตู้เย็นเสียอีก!