พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1096

เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงบ่าย อาการปวดท้องของเฟิ่งเหมียนค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ จึงขอตัวกลับห้องก่อน

เขานึกในใจว่า นางหนูน้อยเสวียนจีคนนี้แค้นฝังหุ่นเสียจริงๆ ผ่านไปครึ่งค่อนวันแล้ว แต่นางกับไม่ได้ดูอาการเขาเลยแม้แต่น้อย

พอกลับถึงห้อง เขาก็เห็นบนโต๊ะเต็มไปด้วยขนมหลากหลายชนิด เสวียนจีกำลังแยกประเภทขนมเหล่านั้นอยู่

เมื่อเห็นเฟิ่งเหมียนกลับมา นางจึงเม้มปากแล้วพูดว่า “ปกติก็ชอบว่าข้าว่าเป็นคนตะกละ แต่ตัวเองก็ไม่ต่างกัน ทั้งที่รู้ว่ากินเผ็ดไม่ได้ แต่ก็ยังกินล่าเถียวจนหมดทั้งถุง นี่ท่านไม่กลัวตายเลยหรือไง”

“ล่าเถียวอาจจะอร่อยก็จริง แต่มันไม่เหมาะกับท่าน ขนมพวกนี้ต่างหากถึงจะเหมาะกับท่าน”

เสวียนจีชี้ไปยังขนมที่วางกองอยู่ทางซ้าย ส่วนใหญ่เป็นผลไม้อบแห้งและช็อกโกแลต ส่วนขนมประเภทมันฝรั่งทอดที่มีรสจัด ก็คงไม่เหมาะกับเฟิ่งเหมียนเท่าใดนัก

เฟิ่งเหมียนเผยรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ไม่ใช่ว่าโกรธข้าอยู่หรือ”

“ที่จริงก็โกรธอยู่นั่นแหละ แต่เพราะท่านเป็นหุ้นส่วนที่สำคัญที่สุดของข้า ก็เลยคิดว่าช่างมันแล้วกัน” เสวียนจีโบกมือไปมา “อีกอย่าง ข้าก็เคยทำให้ท่านโกรธเหมือนกัน คิดเสียว่าเราเสมอกันก็แล่วกัน”

ใบหน้าของเฟิ่งเหมียนแข็งค้างไปชั่วครู่ แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว “ก็ได้ เช่นนั้น ข้าก็ยินดีแบ่งขนมเหล่านี้ให้เจ้า”

เขาไม่ใช่คนที่ยึดติดเรื่องอาหาร หากแบ่งขนมเหล่านี้ให้เสวียนจี ก็คงจะดีไม่น้อย

นางหนูคนนี้เป็นคนตะกละอย่างแท้จริง แต่นางก็ยังแบ่งขนมให้เขากองโต ในใจคงรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย

เป็นไปตามคาด เสวียนจีตาเป็นประกายในทันที นางพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “เช่นนั้น ข้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ ข้ายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย แหะๆ…”

ไม่นาน บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยถุงขนมที่ถูกฉีกออก

เสวียนจีเป็นคนที่ชอบลองสิ่งใหม่ๆ นางแกะถุงขนมเพื่อชิมเพียงสองสามคำ จากนั้นก็ไปแกะถุงใหม่

“เจ้าอย่ากินทิ้งกินขว้างสิ หากกินไม่หมดก็เก็บไว้กินวันหลังก็ได้”

เฟิ่งเหมียนเตือนนางด้วยคำพูด แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามจริงจังอะไร แถมยังยื่นถุงขนมที่ยังไม่ได้แกะให้นางอีกด้วย

“เฮ้อ ท่านไม่เข้าใจหรอก! ขนมมันต้องกินแบบนี้ถึงจะสนุก ถ้ากินหมดแล้วก็ค่อยไปหาท่านพ่อหวู๋ซิน…”

เฟิ่งเหมียนไม่ได้พูดอะไรอีก เขาค่อยๆ กินเศษขนมที่เหลือจากถุงที่นางแกะแล้ว ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่านางจะกินไปแล้ว

เสวียนจีเห็นเขากินขนมอย่างเอร็ดอร่อย ก็อดภูมิใจไม่ได้

ไม่เสียทีที่เป็นขนมจากบ้านเกิดของนาง แม้แต่คนอย่างเฟิ่งเหมียนก็ยังติดใจ ความอร่อยนั้นไม่อาจต้านทานได้จริงๆ!

แต่ขนมแปลกๆ พวกนี้คงต้องซ่อนไว้กินทีละนิด ไม่เช่นนั้นหากใครรู้เข้า ก็คงบอกไม่ได้ว่ามันมาจากไหน

เสวียนจีถอนหายใจ ถ้ามีมิติเก็บของก็คงดี!

……

อาจจะไม่มีมิติเก็บของ แต่เซียวปี้เฉิงก็พยายามเต็มที่จนสามารถสร้างถุงเก็บของวิเศษขึ้นมาได้

ตั้งแต่ที่เต้าหวู๋ซินเริ่มสอนเขาใช้พลังจิต เขาก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก กลางวันจัดการงานแผ่นดิน กลางคืนฝึกพลังจิต ไม่มีเวลาหยุดพักเลย

ผ่านไปแค่สามเดือน ความสามารถด้านพลังจิตของเขาก็พัฒนาจนได้รับการยอมรับจากเต้าหวู๋ซิน ในที่สุดเขาก็ได้เรียนรู้วิธีสร้างถุงเก็บของวิเศษ