พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1097

คนเราไม่สามารถแบกตู้เย็นไปไหนมาไหนได้ แต่สามารถพกปิ่นปักผมติดตัวไว้ได้ตลอด

เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นของอวิ๋นหลิง เซียวปี้เฉิงยังคงรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

"ข้าเคยได้ยินท่านอาจารย์หวู๋ซินกล่าวว่า ในยุคโบราณ หากเป็นคนที่มีพลังจิตกล้าแกร่ง ไม่เพียงแค่สามารถสร้างพื้นที่เล็ก ๆ ได้เท่านั้น แต่ยังสามารถเลี้ยงดอกไม้ นก ปลา และแมลงภายในได้ด้วย หรือแม้แต่ใช้เป็นถ้ำส่วนตัวในการฝึกฝน ข้าไม่ได้ต้องการถึงขนาดนั้น เพียงแค่สามารถเก็บสิ่งมีชีวิตได้ก็พอแล้ว อย่างน้อยในยามวิกฤตเมื่อเจออันตราย ก็สามารถซ่อนตัวได้ชั่วคราว"

ย้อนคิดถึงตอนอยู่ในสนามรบ หากมีพื้นที่มหัศจรรย์แบบนี้ก็คงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกลอบสังหารอยู่ตลอดเวลา

ทว่าอวิ๋นหลิงกลับรู้สึกหลงรักปิ่นปักผมอันนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น "แค่มีสมบัติชิ้นนี้ข้าก็พอใจแล้ว ต่อไปหากมีของล้ำค่าก็สามารถเอามาเก็บไว้ในนี้ได้ ไม่ต้องกลัวว่าจะหายหรือถูกขโมยอีกแล้ว"

ไม่เพียงแต่ใช้แทนตู้เย็นได้ ทั้งยังน่าเชื่อถือกว่าตู้เซฟเสียอีก ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าทำไมพระเอกในนิยายหลายคนถึงใฝ่ฝันที่จะได้ครอบครองสมบัติเช่นนี้

"ที่เจ้าพูดมามันก็ถูก"

เซียวปี้เฉิงยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ เมื่อมองไปยังปิ่นปักผมที่ไม่ธรรมดานี้ "ข้าควรจะเก็บเงิน แค่ก แค่ก ข้าหมายถึงทรัพย์สินของเราไว้ในนี้ด้วย!"

เดิมทีเขาตั้งใจจะทำเครื่องประดับไม้เล็ก ๆ ไว้ให้ตัวเอง เพื่อซ่อนเงินจากภรรยา

เขาเกือบหลุดปากออกไปแล้ว โชคดีที่เปลี่ยนประเด็นได้ทันเวลา แสร้งทำเป็นสำลักน้ำลาย

อวิ๋นหลิงแอบหัวเราะกับท่าทางลุกลี้ลุกลนของเขา นางแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ เพียงเผยรอยยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า "ดีเลย งั้นข้าเก็บปิ่นปักผมไว้เองจะดีกว่า ถ้าให้ท่านเอาไป ข้ากลัวว่าท่านจะทำมันหายในสักวัน"

เซียวปี้เฉิงหน้าซีดไปครู่หนึ่ง "..."

หลังจากที่อวิ๋นหลิงพูดแบบนี้ เขาก็ไม่กล้าคิดเรื่องซ่อนเงินอีก

ย้อนคิดถึงในสมัยที่อยู่เมืองสุย เมืองนั่นมีขโมยเยอะ เวลาปฏิบัติภารกิจลับ เขาจะพกถุงเงินสามถุง ซึ่งสองในสามถุงเป็นถุงที่ว่างเปล่า

แต่สุดท้ายถุงที่หายไปกลับเป็นถุงที่มีเงิน

ตั้งแต่นั้นมา เขาก็กระจายเงินใส่ในถุงทั้งสามให้เท่าๆ กัน เพื่อลดความเสียหายให้น้อยที่สุด

พอคิดถึงอดีตอันขมขื่น เซียวปี้เฉิงจึงล้มเลิกความคิดนี้ไป

ทว่า...แม้มิติเก็บของเขาจะไม่ปลอดภัย แต่เขายังสามารถซ่อนเงินไว้กับลูกๆ แทนได้!

"ไม้จากวัดหานซานยังเหลืออยู่เยอะ ข้าจะทำเครื่องประดับให้กับคนอื่นๆ ด้วย พวกเด็กๆ ก็ควรมีด้วยเช่นกัน"

เมื่อสร้างสำเร็จไปชิ้นหนึ่ง การสร้างมิติเก็บของของเซียวปี้เฉิงก็ง่ายขึ้นอย่างมาก

แต่คราวนี้เขาไม่ได้ทำปิ่นปักผม

ปิ่นปักผมเป็นของใช้ส่วนตัวสำหรับสตรี การมอบปิ่นปักผมให้สตรี เป็นการแสดงถึงความปรารถนาของบุรุษที่อยากจะ "แต่งงาน" กับนาง

ดังนั้นการทำปิ่นปักผมให้หลงเย่และคนอื่นๆ จึงไม่เหมาะสมเท่าใดนัก

เขาขอให้คู่สามีภรรยาอ๋องโม่ช่วยแกะสลักเป็นจี้ไม้ทรงกลมขนาดเล็กสามอันแทน บนจี้แกะสลักเป็นสัญลักษณ์เฉพาะตัวของแต่ละคน พระจันทร์เสี้ยว กรงเล็บ และฟันเฟือง

ส่วนลูกๆของเขา ก็ทำเป็นเครื่องรางอายุยืนที่แกะสลักลายเมฆซับซ้อนล้อมรอบด้วยอักษรมงคล ด้านหลังเป็นลายดอกไม้สี่ชั้น แสดงถึงสถานะของอวิ๋นหลิง

ส่วนเศษไม้ที่เหลือ เซียวปี้เฉิงนำไปทำเป็น "จี้ไม้" ธรรมดาให้ตัวเองใช้ในภารกิจ