พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1103

ไม่นานนัก เฟิ่งเหมียนก็เดินตามหลังเสวียนจีขึ้นไปชั้นสอง และถูกพาเข้าไปในห้องตรงมุมซ้ายมือ

“นี่คือห้องของข้า ท่านรอข้าอยู่ข้างในก่อนเถอะ ข้าจะไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ท่านที่ห้องของนายท่านรอง”

เฟิ่งเหมียนรู้สึกกระวนกระวายนิดหน่อย ต้องรู้ว่านี่คือห้องส่วนตัวของเสวียนจี ตอนอยู่ที่แคว้นต้าโจวและแคว้นตงฉู่ เขาไม่เคยเข้าไปในห้องของอีกฝ่าย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องอาบน้ำในห้องนี้

ขณะที่รู้สึกอึดอัด เฟิ่งเหมียนก็อดช้อนตาขึ้นมองประเมินสภาพโดยรอบไม่ได้เนื่องจากความอยากรู้อยากเห็นในใจ

มันต่างจากที่จินตนาการไว้มาก

เขายังคิดว่าด้วยอุปนิสัยและความชอบของเสวียนจี ในห้องอาจเต็มไปด้วยเครื่องมือวิเศษและแปลกประหลาดนานาชนิด ถึงอย่างไรนางก็เป็นเช่นนั้นในอีกโลกหนึ่ง

ที่ไม่คาดคิดคือห้องนอนนี้ค่อนข้างเหมือนเด็ก น่ารัก และเต็มไปด้วยความอบอุ่น

แค่ดูสีสันฉูดฉาดไปนิดหน่อย...

ฝั่งนอน ผนังและเตียงเจ้าหญิงที่แขวนผ้าม่านลูกไม้ล้วนเป็นสีชมพู มีสติกเกอร์รูปแมวเหมียวมากมายบนผนังอีกด้วย

ส่วนตรงข้ามเตียงเป็นพรมสีม่วงอ่อนผืนใหญ่ ด้านบนมีตุ๊กตาขนนุ่มหลายขนาดวางเรียงรายระเกะระกะ เหมือนกับทะเลตุ๊กตา ดูเหมือนเสวียนจีมักจะนอนอยู่ตรงนี้บ่อยๆ

มีตู้สีขาวขนาดใหญ่ที่ผนังใกล้ประตู วางอุปกรณ์แปลกใหม่มากมายที่เฟิ่งเหมียนไม่เคยเห็นมาก่อน

แม้แต่เพดานก็ถูกวาดเป็นภาพสีน้ำเงินเข้มของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันกว้างใหญ่ มีโคมไฟรูปพระจันทร์อยู่ตรงกลาง

เยี่ยมไปเลย ห้องหนึ่งมีหกด้าน แต่ละด้านก็มีสีต่างกันไป...

ช่างเหมาะกับนิสัยของเด็กสาวคนนั้นจริงๆ

เฟิ่งเหมียนสังเกตเห็นว่าบนระเบียงที่ยื่นออกไปไกล มีชิงช้ารูปร่างคล้ายรังนกสีน้ำตาลแขวนลงมาจากด้านบน

เขาเดินไปยื่นมือผลักรังนกที่ดูนุ่มนวล ดูเหมือนเขาจะจินตนาการได้ว่าเสวียนจีขดตัวอยู่ในรังหลังจากเล่นจนเหนื่อย มุมปากของเขาก็ขยับเบาๆ อย่างอดไม่ได้

ปกติแล้วผู้ชายไม่ควรมีโอกาสเข้าไปในห้องส่วนตัวของนางใช่หรือไม่

อย่างน้อยก็ในอีกโลกหนึ่ง เขาเป็นคนเดียวอย่างแน่นอน

การรู้เช่นนี้ทำให้เฟิ่งเหมียนรู้สึกถึงความสบายใจและความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก

“ข้ากลับมาแล้ว คืนนี้ท่านใส่ชุดนี้แล้วกัน!”

เสวียนจีเดินเข้ามาพร้อมกับถือกางเกงขาสั้นสีดำและเสื้อยืดแขนสั้นลำลอง

เพื่อความสะดวกในการทำงภารกิจ ตู้เสื้อผ้าของหลิวฉิงนั้นเป็นเสื้อผ้าผู้ชายหรือเสื้อผ้าสไตล์กลางๆ หลายแบบ นางเลือกชุดที่ขนาดใหญ่สุดซึ่งสวมใส่สบายตอนนอนหลับ

เฟิ่งเหมียนรับเสื้อผ้าที่ ‘โล่งโจ้ง’ ชุดนี้มา สายตาจับจ้องไปที่ขากางเกงและแขนเสื้อตัวสั้น เขายังคงเงียบ

เสื้อตัวในของเขายังดูมิดชิดกว่านี้เสียอีก

เสวียนจีอธิบายอย่างรู้ใจ “เสื้อผ้าแบบนี้เป็นเรื่องปกติของที่นี่ ผู้คนบนท้องถนนก็ใส่แบบนี้ ส่วนเสื้อผ้าอาภรณ์สไตล์ดั้งเดิมของท่านนั้น...จริงๆ แล้วตอนนี้ก็มีคนใส่เสื้อผ้าเหล่านี้เดินบนถนนกันไม่น้อย เพียงเพื่อให้เดินทางระหว่างวันสะดวกขึ้น คนส่วนใหญ่จะใส่รุ่นปรับปรุง”

ในปี 2223 ผู้คนยอมรับเสื้อผ้าประเภทต่างๆ กันสูงขึ้น เสื้อผ้าสไตล์จีนก็ได้รับความนิยมไปทั่วโลกเช่นกัน

เสื้อผ้าดัดแปลง เช่น ชุดฮั่นฝูหรือชุดจีนประยุกต์ หรือแม้กระทั่งแฟชั่นโลลิต้า ก็สามารถพบเห็นได้ทุกที่บนท้องถนน

เฟิ่งเหมียนมาที่นี่ก็ไม่จำเป็นต้องตัดผมยาวออก เมื่อเทียบกับคนทั้งหลายที่ย้อมผมเป็นสีสันสดใส ผมยาวของเขาอาจกล่าวได้ว่าไม่โดดเด่นสะดุดตา

“ทางด้านอ้ายเฟยสั่งไว้หลายแบบแล้ว พรุ่งนี้จัดส่งมาถึงเมื่อไหร่ ท่านก็ใส่อะไรก็ได้ จะไม่มีใครมองว่าแปลก ท่านไม่ต้องห่วงในเรื่องนี้เลย”

“คืนนี้ก็ใส่แก้ขัดไปก่อนแล้วกัน มานี่ ข้าจะสอนวิธีใช้อ่างอาบน้ำและฝักบัวให้!”

ในอดีต เฟิ่งเหมียนคงจะขมวดคิ้วมุ่นเพราะเรื่องของเสื้อผ้า แต่เขารู้ดีว่าที่นี่ไม่ใช่โลกเก่าอีกต่อไป

ในเมื่ออยู่ที่นี่ ก็ต้องเคารพและยอมรับขนบธรรมเนียมของโลกนี้

ดังนั้นเฟิ่งเหมียนจึงพยักหน้า เดินตามเสวียนจีเข้าไปในห้องน้ำอย่างให้ความร่วมมือ จากนั้นก็เข้าใจว่าทำไมนางถึงต้องสอนวิธีอาบน้ำให้เขาเอง

“...เสร็จแล้ว”

“แล้วทำไมท่านไม่ออกมาล่ะ”

เฟิ่งเหมียนหยุดกึกครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ออกไปเดี๋ยวนี้...”

น้ำเสียงของเขาดูลังเลและอึดอัดใจอยู่บ้าง หลังจากที่คนผู้นั้นออกมา เสวียนจีก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเป็นเช่นนี้

ขณะที่หลิวฉิงสวมใส่เสื้อผ้าพอดีตัว แต่พอเฟิ่งเหมียนใส่กลับรัดแน่น เผยให้เห็นรูปร่างกล้ามเนื้อแผงอกอย่างชัดเจน สะดือและเอวสอบที่แข็งแรงก็เปิดออกให้เห็นด้วย

การผสมผสานระหว่างอารมณ์ที่ยับยั้งชั่งใจของนักพรตอย่างเขากับภาพที่เย้ายวนใจนี้ ช่างมีผลกระทบเหลือแสน แต่เมื่อประกอบกับผมยาวกึ่งเปียกกึ่งแห้งแล้ว ชวนให้เกิดอารมณ์ขันที่อธิบายไม่ถูกเช่นกัน

สายตาของเสวียนจีกวาดมองจากบนลงล่าง นางกำลังจะหัวเราะออกมาดังๆ แต่ทันใดนั้นนางก็เบิกตากว้าง

“ให้ตายเถอะ! ท่านๆๆ...ท่านมีต้นทุนดีจริงๆ?”

นางไม่อาจควบคุมการจ้องมองได้จนแทบจะกลายร่างเป็นแมวมองเป้า นางเอามือปิดจมูกกลั้นหายใจไว้ด้วยความตกใจ เพราะกลัวว่าจะมีเลือดกำเดาไหลโดยไม่ได้ตั้งใจ

เสื้อผ้ารัดรูป กางเกงก็รัดแน่น ความลับของเฟิ่งเหมียนถูกเปิดเผยทันที

ต่อให้สัตว์ร้ายยักษ์จะหลับใหล เสวียนจีก็สามารถตรวจจับความแข็งแกร่งและความกล้าหาญของอีกฝ่ายได้ด้วยสายตา

ที่แท้นกโง่ไม่เคยโกหกมาก่อน!

ทันใดนั้นใบหน้าเฟิ่งเหมียนก็แดงก่ำ รีบหยิบเสื้อผ้าที่เผลอเปียกน้ำมาปิดหน้าท้องส่วนล่างไว้แน่น แล้วสาวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็วด้วยร่างกายที่ตึงเกร็งแข็งทื่อ แทบอยากหนีออกจากที่นี่ในทันใด

“ห้องหนังสืออยู่ชั้นสามกระมัง เป็นห้องไหนหรือ”

ลมหายใจของเขาผิดปกติเล็กน้อย เขาควบคุมตัวเองให้หลบเลี่ยงการมองเสวียนจีที่สวมเพียงเสื้อสายเดี่ยวและกางเกงขาสั้นลายดอกไม้

“ห้องที่ใหญ่ที่สุดตรงกลางฝั่งทิศใต้ก็คือ...เดี๋ยวนะ ท่านไปผิดทางแล้ว!”