พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1124

พวกพระเจ้าหลวงและอวิ๋นหลิงต่างก็มองหน้ากัน ถูกเรื่องความแค้นระหว่างตระกูลผู้ดีที่แต่งขึ้นอย่างไม่มีที่มาจากแอคเคาท์ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อโจมตีทำเอาตกใจจนไม่รู้จะพูดอะไรดี

กงจื่อโยวแอบนึกถึงคำพูดประโยคหนึ่งที่เพิ่งจะเรียนรู้จากการท่องเว็บไซต์ วงการไฮโซช่างวุ่นวาย

ฉีเทียนเหอเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลุ้มใจ “เรื่องนี้มีผลกระทบต่อจิตใจแม่ผมมาก ตอนที่เกิดเรื่องผมอายุสามขวบแล้ว แม่อยู่กับคุณปู่คุณย่าอย่างรักใคร่กลมเกลียวกันสามปี ในใจย่อมมีความผูกพัน คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะจบด้วยเหตุการณ์แบบนี้”

พระเจ้าหลวงได้ยินแล้ว ก็รู้สึกสงสารอยู่ในใจ นั่งอยู่บนโซฟาถอนหายใจไม่หยุด

“ใช่ว่าข้าอยากจะด่าพวกเขาว่าเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ขัดต่อหลักคุณธรรม นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ซ่านซิงเป็นอย่างไรบ้าง นางยังสบายดีอยู่หรือไม่”

ฉีเทียนเหอมุมปากกระตุก “คุณปู่ แม่ผมตายไปตั้งแต่ผมอายุเจ็ดขวบแล้ว”

พูดจบ บรรยากาศก็เงียบสงบลงในชั่วพริบตา

“เอ๋”

พระเจ้าหลวงจ้องมองเขาอย่างนิ่งอึ้ง จี้ที่อยู่ในมือร่วงหล่นไปบนพื้น ราวกับยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน “ซ่านซิงนาง นาง......อายุยังน้อยทำไมจึงตายแล้วล่ะ”

ฉีเทียนเหอก้มลงเก็บจี้ห้อยคอเงียบๆ สายตาของจ้องมองไปยังรูปถ่ายของหญิงสาวที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

“ที่จริงตั้งแต่แต่งงานกับพ่อผม แม่ผมก็มักจะคิดถึงคนที่บ้านเกิด ตอนที่ผมเกิดมีเหตุการณ์ฝนดาวตก ยิ่งทำให้ความคิดถึงในหัวใจของแม่เริ่มเติบโตอย่างบ้าคลั่ง”

“ตอนนั้นแม่ผมเป็นที่นิยมชมชอบของคนนอกวงการมาก ก่อนหน้านี้แม่เคยเป็นดารารับเชิญในภาพยนตร์และซีรีส์ประเภทประวัติศาสตร์อยู่หลายเรื่อง ล้วนเป็นเรื่องที่ได้รับความนิยมมากทั่วประเทศ หลายคนหวังว่าแม่จะไม่ฝังกลบความสามารถของตนเองเอาไว้ พัฒนาอาชีพนักแสดงของตัวเอง แต่แม่ผมกลับหลงใหลในดาราศาสตร์อย่างไม่อาจถอนตัวได้”

แม่อยากจะทำความเข้าใจว่า ตนเองจะสามารถกลับไปยังโลกที่เป็นบ้านเกิดได้หรือไม่ เพื่อพบกับพ่อและพี่น้องที่ห่างหายกันไปนานอีกครั้ง ปลดพันธนาการที่ขวางกั้นในอดีต

ในความทรงจำ ตอนที่เขายังเด็กไม่รู้ความ แม่มักจะพูดถึงคนและเรื่องราวที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนอยู่เสมอ

หลังจากที่เรื่องยืมสเปิร์มเพื่อมีลูกถูกเปิดเผย เฟิงซ่านซิงแตกหักกับสองผู้อาวุโสของตระกูลฉี ความคิดถึงบ้านเกิดจึงอยู่นอกเหนือการควบคุมไปแล้ว ความหลงใหลที่มีต่อดาราศาสตร์ก็ถึงขั้นสุดขีด

ฉีเทียนเหอพูดด้วยนำเสียงสงบว่า “ในยุคสมัยของผม การทะลุมิติเวลาเป็นหัวข้อที่ได้รับความนิยมมาก ตามทฤษฎีแล้วเมื่อความเร็วเกินความเร็วแสง เวลาสามารถย้อนกลับได้ ดังนั้นจึงมีการวิจัยที่เกี่ยวข้องในหลากหลายสาขา”

“แม่ผมถูกผู้หญิงคนนั้นหลอกลวง ได้ยินว่ามีทีมวิจัยได้พัฒนาเครื่องย้อนเวลาที่สามารถทำให้คนทะลุมิติได้ ดังนั้นผมจึงอาศัยโอกาสที่พ่อผมไม่รู้เรื่อง เซ็นสัญญาทดลองโดยไม่ต้องมีความรับผิดชอบใดๆ”

เห็นได้ชัดว่าการทะลุมิตินั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องหลอกลวง

“เครื่องย้อนเวลา”ลอกเลียนแบบคุณภาพต่ำเกิดเรื่องขึ้น เฟิงซ่านซิงถูกไฟคลอกได้รับบาดเจ็บสาหัส นอนหายใจรวยรินอยู่ในห้องไอซียู

ฉีเทียนเหอที่อยู่นอกห้องซึ่งกั้นด้วยกระจกใส เป็นครั้งแรกที่เห็นแม่ที่สวยงามมีสภาพ”ขี้เหร่”ที่สุด ตกใจจนร้องไห้โฮ

……

ข้างเตียงคนไข้ ชายหนุ่มภูมิฐานหน้าตาหล่อเหลาสวมแว่นตาขอบทอง กุมมือของภรรยาเอาไว้เบาๆ

เฟิงซ่านซิงหันไปมองเขาอย่างยากลำบาก พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีแต่ก็เคลื่อนไหวได้เพียงองศาเล็กๆเท่านั้น

เธอพยายามฉีกยิ้มออกมาจากใบหน้าที่ถูกไฟคลอกจนได้รับบาดเจ็บ น้ำเสียงบางเบาดุจขนนก “คุณคะ ฉันโง่มากใช่ไหม ทั้งๆที่รู้ว่ามีปัญหา แต่ก็ยังจะไป”

ฉีโม่เสวี่ยไม่พูดจา เขารู้ดี ภรรยาไม่ได้เป็นคนโง่

ใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้มาสิบปีแล้ว เธอพยายามอย่างหนักที่จะเรียนรู้และทำตัวให้กลมกลืนกับที่นี่ ไม่ใช่สาวน้อยที่ไร้เดียงสาในตอนนั้นแล้ว

เธอก็แค่ป่วย เป็นโรคทางใจที่ไม่มียาใดๆบนโลกใบนี้สามารถรักษาให้หายได้ แม้ว่าเขาจะเป็นรุ่นหลังตระกูลฉีที่เชี่ยวชาญทางการแพทย์ พยายามอย่างสุดความสามารถก็ไม่สามารถรักษาโรคนี้ได้

“ฉันก็แค่อยากจะเดิมพันสักครั้ง ถ้าหาก......ถ้าหากว่า......เสียดายที่ฉันไม่ค่อยจะมีโชคสักเท่าไหร่ ครั้งนี้แพ้เดิมพันแล้ว”

ตอนที่ยังเป็นหญิงสาวไม่ออกเรือน เธอแอบอ่าน”หนังสือต้องห้าม”ที่ซื้อมาจากข้างนอกอยู่ในห้องของตนเอง จินตนาการว่าตนเองจะสามารถเป็นเหมือนนางเอกในหนังสือนับครั้งไม่ถ้วน

มีประสบการณ์โชกโชนในยุทธภพ มีชายอันเป็นที่รักยื่นมือมาช่วยเธอจากภัยพิบัติ พัฒนาเป็นความรักที่ร้อนแรงและน่าจดจำ

หวนนึกถึงสิบปีที่ผ่านมา เธอได้ทำความฝันในวัยเยาว์ให้เป็นจริงแล้ว นี่เป็นอุบัติการณ์แห่งโชคชะตาของเธอ

สายตาของเฟิงซ่านซิงค่อยๆล่องลอย น้ำเสียงเบาหวิวลงเรื่อยๆ

“คุณคะ......ฉันคิดถึงพ่อแม่แล้ว ยังมีพวกพี่ชายกับน้องสาว......แต่ว่า แต่ว่า......ฉันก็อยากจะอยู่กับคุณตลอดไป ฉันโลภมากจริงๆ......”

ฉีโม่เสวี่ยจูบที่ดวงตาของเธอ นี่เป็นดาวตกที่สว่างไสวที่สุดในชีวิตเขา ทำให้วันเวลาของเขาสดใส ดวงดาวนับพันนับหมื่นก็เทียบไม่ได้

แต่ดาวตกนั้นไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้ สว่างเพียงชั่ววูบแล้วผ่านไป

ไม่นานนัก ฉีเทียนเหอที่มีอายุเจ็ดขวบถูกผู้ใหญ่จูงเข้าไปในห้องคนไข้

เขาเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ คุณพ่อที่มีท่าทีเด็ดเดี่ยวเสมอมา เฉยเมยห่างเหินเย็นชาราวกับภูเขาหิมะ ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำราวกับจะไหลออกมาเป็นสายเลือด น้ำตานองหน้า

“เสี่ยวเทียน มาลาคุณแม่เป็นครั้งสุดท้ายเถอะ”

ฉีเทียนเหอจ้องมองเฟิงซ่านซิงด้วยความนิ่งอึ้ง เห็นคุณแม่ยิ้มให้เขาเบาๆ

“เสี่ยวเทียน หอมแม่หน่อยได้ไหม”

เขาที่ยังเด็กเหมือนจะรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง สะอึกสะอื้นร้องไห้โผเข้าไปหา ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาก็ได้เรียนรู้ถึงความเจ็บปวดที่โหดร้ายที่สุดของการจากลา

……