พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1129

ฤดูใบไม้ร่วงอากาศเย็นเล็กน้อย เทียนถูกปักเอาไว้บนเค้กอย่างโดดเดี่ยว ไม่นานก็ดับไป

หลิวฉิงมองใบหน้าด้านข้างที่เย็นชาของกู้ฉางเซิน ในใจมีความรู้สึกพรั่งพรูขึ้นมา

นางเข้าใจดี เจ้าอ๋องเป็นคนที่คาดหวังและให้ความสำคัญกับความรักในครอบครัวมาก ความคาดหวังนี้ทำให้เขาใจอ่อนและอดทนต่อกู้จื่ออวี๋ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขาตัดสินใจละทิ้งอำนาจและตำแหน่งมาที่ต้าโจว

ที่นี่มีทุกอย่างที่เขาอยากได้ คู่ชีวิตที่ซื่อสัตย์ เพื่อนที่จริงใจ ผู้อาวุโสที่น่าใกล้ชิด......

แต่ยังไม่พอ เหมือนยังขาดอะไรบางอย่าง

ในสมองของหลิวฉิงมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา จู่ๆก็เอ่ยออกมาว่า “พวกเราหาวิธีมีลูกกันเถอะ”

กู้ฉางเซินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ หันกลับมามองนาง ในสายตากำลังตั้งคำถามอย่างไร้สุ้มเสียง

“ร่างกายของพวกเราสองคนต่างก็ไม่มีปัญหา นานมากแล้วที่ไม่ได้ป้องกันอะไรแต่ก็ไม่เห็นว่าจะตั้งครรภ์สักที ท่านพ่อหวู๋ซินบอกว่าน่าจะเป็นเพราะพลังจิต”

ก็เหมือนกับผู้บำเพ็ญที่ยิ่งแข็งแกร่งเท่าไหร่ ก็ยากที่จะมีทายาทมากขึ้น ดังนั้นปัญหาไม่ได้อยู่ที่กู้ฉางเซิน แต่เป็นนาง

“แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ในเมื่อพวกเรามาถึงยุคปัจจุบันแล้ว ไม่สู้ไปหาหมอที่โรงพยาบาลดู เทคโนโลยีทางการแพทย์ของที่นี่ก้าวหน้ามาก ข้าสามารถไปฉีดยาได้ ถ้าไม่ได้จริงๆก็ทำเด็กหลอดแก้ว อย่างไรเสียก็มีวิธีทำให้ตั้งครรภ์ได้”

กู้ฉางเซินได้ยินก็ยิ้มออกมาทันที ความหม่นหมองในแววตาหายไปหมดแล้ว กลายเป็นประกายแวววาวและอบอุ่น

“ไม่รีบ เรื่องลูกให้เป็นไปตามธรรมชาติก็พอ ข้าไม่อยากให้เจ้าลำบากเกินไป ปกติข้าก็ดูข่าวและวิดีโออยู่บ้าง ต่างก็บอกว่าฉีดยาเพื่อให้มีลูกนั้นทรมานมาก ดังนั้นข้าจึงไม่อยากให้เจ้าทรมานร่างกายตนเอง”

“เจ้าในวัยนี้ เป็นช่วงเวลาที่ต้องเพลิดเพลินกับความเยาว์วัยอย่างเต็มที่ ทำสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำให้เต็มที่ก็พอ”

เขากุมมือของหลิวฉิง น้ำเสียงทุ้มต่ำและลึกล้ำ ฟังแล้วทำให้รู้สึกอดไม่ได้ที่จะจมดิ่งสู่ท้องทะเลแห่งความอ่อนโยน

หลิวฉิงอายุไม่มาก แต่หลายปีมานี้ล้วนใช้ชีวิตอยู่ในความเสี่ยงอันตราย

หลังจากที่เขามายังโลกใบนี้ เพิ่งจะรู้ว่าที่แท้หญิงสาวที่นี่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีสีสัน และสามารถทำตามใจปรารถนา

ปกติกู้ฉางเซินมักจะดูวิดีโอบนเว็บไซต์มากมาย การแบ่งปันการใช้ชีวิตของคนเหล่านั้น ส่วนใหญ่ล้วนมีสิ่งที่ตนเองแสวงหาและความรัก ไม่มีใครเลือกที่จะเป็นแม่คนในวัยเพียงแค่ยี่สิบต้นๆเท่านั้น

ทำสิ่งที่เหมาะสมกับวัย กู้ฉางเซินเห็นด้วยกับคำพูดประโยคนี้มาก

หลิวฉิงไม่ใช่หญิงสาวที่เกิดและโตในเป่ยฉิน นางเป็นคนในศตวรรษที่ยี่สิบสาม ในวัยของนางไม่เหมาะที่จะให้กำเนิดลูก

นิสัยของนางหนักแน่นเป็นผู้ใหญ่กว่าคนวัยเดียวกัน แต่ในบางแง่มุมก็ยังคงเป็นเด็กที่ไม่รู้ความ กู้ฉางเซินรู้ดีว่าหลิวฉิงยังไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะเป็นแม่

ก่อนหน้านี้ตอนที่ดูแลลูกๆของอวิ๋นหลิง เขาก็เคยถามหยั่งเชิงอยู่หลายครั้ง ตอนนั้นหลิวฉิงนั่งนิ่งด้วยสีหน้ามึนงงอยู่ตรงนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่เคยไตร่ตรองถึงเรื่องการมีลูก

ให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งจะได้รู้จักรสชาติของความรัก ฝืนให้เรียนรู้การทำหน้าที่และความรับผิดชอบของแม่ ดูจะเร่งรีบเกินไป

ในใจของเขา นางยังคงเป็นสาวน้อยที่น่ารักคนหนึ่ง

หลิวฉิงได้ยินเช่นนั้น ก็ถามเขาอย่างไม่เข้าใจ “แต่ท่านอยากจะมีลูกมากไม่ใช่หรือ ก็แค่ฉีดยากินยาเท่านั้นเอง ไม่ได้ลำบากอะไร ในเมื่อไม่ได้เจ็บปวดเหมือนแขนขาหัก ข้าทนได้”

นางผ่านประสบการณ์ลำบากมาอย่างโชกโชนแล้ว ยังจะกลัวการฉีดยาอีกหรือ

กู้ฉางเซินส่ายหน้า เอ่ยเสียงอบอุ่นว่า “ข้าคิดเสมอว่า วาสนาของพ่อแม่กับลูกนั้นจะฝืนบังคับไม่ได้ รอให้วาสนามาถึงแล้ว ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามครรลอง”

......

เวลาเคลื่อนคล้อยมาถึงช่วงตีหนึ่ง คฤหาสน์ก็เข้าสู่ความสงบอย่างแท้จริง

ห้องหนึ่งบนชั้นสองยังคงว่างเปล่า เจ้าของห้องนอนยังคงลากตัวเฟิ่งเหมียนไปเดินเล่นอยู่บนถนนใหญ่

หลังจากลงจากรถ เสวียนจีก็ลากตัวเฟิ่งเหมียน มุ่งตรงไปยังโรงแรมที่เป็นธีมคู่รักแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆบริเวณนั้น

เฟิ่งเหมียนเดินเที่ยวในเมืองเป็นเพื่อนเสวียนจีมาตลอดทั้งวันแล้ว อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ดึกขนาดนี้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาดูก็ไม่สาย คืนนี้เจ้าไม่คิดจะกลับบ้านแล้วหรือ”

“ขอร้องล่ะพี่ชาย อยู่โรงแรมนี้หนึ่งคืนต้องจ่ายตั้งห้าหมื่น อีกทั้งยังเป็นราคาที่ลดในช่วงนอกฤดูท่องเที่ยว ท่านคงไม่คิดจะให้เงินที่ข้าหามาอย่างยากลำบากสูญเปล่ากระมัง”

เฟิ่งเหมียนขมวดคิ้วแน่น เม้มปากพลางมองตึกสูงใหญ่สว่างไสวที่อยู่ตรงหน้า บนป้ายเขียนอักษรคำว่า “สวนกุหลาบเอเดน” รูปแบบคล้ายกับโรงแรมอื่นๆที่ไปเที่ยวชมในวันนี้

ตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่ เขาก็ทำตามสัญญา ไปเที่ยวชมโรงแรมแต่ละแห่งในเมืองเป็นเพื่อนเสวียนจี

เป้าหมายหลักคือร้านขายสินค้าช่วยตัวเองของผู้ใหญ่ ร้านของสินค้าเฉพาะผู้ใหญ่ รวมไปถึงโรงแรง และธีมโฮเทลที่มีราคาสูงต่ำไม่เท่ากันเป็นต้น

เสวียนจีบอกว่า นอกจากจะมี “อุปกรณ์ของเล่น”เหมือนกันแล้ว นางยังอยากจะเปิดโรงเตี๊ยมในอีกโลกหนึ่งเหมือนหลงเย่ เพียงแต่เป็นโรงเตี๊ยมสำหรับคู่รัก

ด้วยเหตุนี้ นางจึงได้วางแผนทำการสำรวจตลาด มาสัมผัสกับความแตกต่างระหว่างโรงแรมต่างๆด้วยตนเอง รวมไปถึงร้านของเล่นผู้ใหญ่ที่ไร้คนคอยดูแล ล้วนทำการแนะนำสินค้าและขายสินค้าให้ลูกค้าอย่างไร

เฟิ่งเหมียนก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำไมจึงทนความรู้สึกอับอายได้ ไปเดินเที่ยวในร้านเช่นนั้นเป็นเพื่อนสาวน้อยตอนกลางวันแสกๆ