พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 113

“พระชายาเหมาะสมกับสีแดงเช่นนี้มาก ให้ข้าช่วยท่านมวยผมนะเพคะ”

ก่อนที่แม่นมเฉินจะถูกส่งไปรับใช้พระเจ้าหลวง ก็เคยเป็นคนที่คอยช่วยเหล่านางสนมในวังทำผมโดยเฉพาะ มีฝีมือที่น่าทึ่งมากทีเดียว

ตงชิงที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า “เอ๋ แม่นมเฉิน มวยผมทรงนี้ที่ท่านทำงดงามแปลกใหม่มากเลยเจ้าค่ะ แต่ดูไม่ค่อยเหมือนอย่างที่ชาวแคว้นต้าโจวชอบทำกัน”

แคว้นต้าโจวทำศึกอยู่เสมอไม่ว่างเว้น ทรงผมของเหล่าหญิงสาวในเวลาปกติก็จะเรียบง่ายสบายๆ ทรงผมที่แม่นมเฉินทำให้อวิ๋นหลิงนั้นจะมีความประณีตกว่า แต่ก็ไม่ซับซ้อน

แม่นมเฉินยิ้ม “เจ้านี่มันสายตาไม่เลวเลย นี่เป็นทรงผมที่ได้รับความนิยมมากในวังของแคว้นเป่ยฉิน เมื่อสามสิบกว่าปีก่อน”

นางทำการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย นำมารวมกับทรงผมที่หญิงสูงศักดิ์แห่งแคว้นต้าโจวชอบทำกัน ทำให้ดูแปลกใหม่ไม่ซ้ำใคร และไม่ละทิ้งเสน่ห์แบบดั้งเดิมของแคว้นต้าโจวด้วย

อวิ๋นหลิงมองกระจก นำผ้าคลุมใบหน้าโปร่งแสงสีเดียวกันขึ้นมาสวม ในกระจกทองแดงสะท้อนดวงตางดงามคู่หนึ่ง ดวงตาไหวระริก

“แม่นมเฉินเคยไปแคว้นเป่ยฉินหรือ”

“ข้า.....ตอนเด็กๆเคยใช้ชีวิตอยู่ที่แคว้นเป่ยฉินช่วงหนึ่ง”

แม่นมเฉินมองทรงผมของนาง ในสายตามีแววคิดถึงวาบผ่าน ไม่ช้าก็กลายเป็นแววหม่นหมองโศกเศร้า แค่แวบเดียวเท่านั้น

นอกประตู ลู่ฉีร้อนใจจนอดไม่ได้ที่จะตะโกนขึ้นมาว่า “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ อีกนานหรือไม่กว่าท่านจะเสร็จ รถม้าที่วังหลวงส่งมารออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว”

ผู้หญิงช่างยุ่งยากจริงๆ ทำผมประแป้งทุกวัน ต้องเสียเวลากว่าครึ่งชั่วยาม ถ้ามีเวลาทำเรื่องพวกนี้ ไม่สู้ไปนอนพักผ่อนไม่ดีกว่าหรือ

อีกอย่างลู่ฉีคิดว่า ด้วยใบหน้าเช่นนั้นของพระชายา แม้ว่านางจะแต่งอย่างไรก็เหมือนเดิม......

แน่นอน คำพูดนี้เขาไม่กล้าจะพูดออกมา

“ออกมาเดี๋ยวนี้แหละ”

อวิ๋นหลิงลุกขึ้นมาจัดระเบียบกระโปรง กำลังจะก้าวออกจากประตู นึกอะไรบางอย่างได้ก็กลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง นำขนมกุ้ยฮัวทั้งสองจานเทลงไปในถุงผ้า เหน็บเอาไว้ที่เอว

เหลืออีกสองชิ้นใส่เข้าไปไม่ได้ นางก็นำมาห่อไว้ที่ผ้าเช็ดหน้า

“พระชายา ในที่สุดท่านก็......”

อวิ๋นหลิงเพิ่งจะก้าวออกมายังลานบ้าน ลู่ฉีเพิ่งจะตะโกนขึ้นมาได้ครึ่งประโยคก็ต้องชะงักค้างไปทันที เขาเบิกตากว้าง มองอวิ๋นหลิงอย่างคาดไม่ถึง

นี่ยังใช่พระชายาของพวกเขาที่ครึ่งหนึ่งของใบคล้ายผี อัปลักษณ์จนน่าตกใจหรือไม่ ผ้าคลุมหน้าปกปิดปานบนใบหน้าเอาไว้ มองแวบแรก เหมือนเทพธิดาที่ลงมาจากสวรรค์

มีเสี้ยววินาทีหนึ่ง ลู่ฉีกระทั่งสงสัยว่าคนที่เดินออกมาจากในเรือนคือคนอื่น

“เจ้าชอบกินขนมกุ้ยฮัวมากมิใช่หรือ สองชิ้นนี้เป็นรางวัลของเจ้า”

อวิ๋นหลิงยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ห่อขนมกุ้ยฮัวเอาไว้ให้เขา ลู่ฉีกลับไม่ยอมรับไป นางเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ยกมือขึ้นดีดไปที่ศีรษะของเขาทีหนึ่ง

“อุ๊ยโอ้ย”

ลู่ฉีรู้สึกเจ็บ กุมศีรษะเอาไว้ได้สติคืนมาทันที มองอวิ๋นหลิงด้วยอาการแยกเขี้ยวยิงฟัน

แรงเยอะขนาดนี้ ต้องเป็นพระชายาแน่ไม่ต้องสงสัย

จนถึงตอนนี้เขายังจำวันที่สองที่พระชายาแต่งงานเข้ามาในจวนได้ดี ไม่รู้ว่าทำไมจึงตบท่านอ๋องไปสองที

รอยฝ่ามือ ใช้เวลาสองวันเต็มๆจึงจะหายไป

“ยังจะยืนบื้ออยู่ทำไม รับไปซิ”

“ออ ออ......”

ไม่ง่ายเลยกว่าลู่ฉีจะเคลื่อนสายตาตกตะลึงออกจากใบหน้าของอวิ๋นหลิง กำลังจะยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้า จู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนไป กระโดดตัวลอยถอยห่างออกไป แค่ชั่วพริบตาก็ออกห่างจากอวิ๋นหลิงมากกว่าห้าเมตร

“นี่ๆๆ.....นี่มันขนมกุ้ยฮัว ข้าน้อยไม่เอา”