พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1150

พวกนางพาฉีเทียนเหอกลับมายังตำหนักบูรพา เหล่าข้าราชบริพารที่ทำหน้าที่เฝ้ายามรีบเร่งจัดเตรียมทุกสิ่งอย่างทันที

ตงชิงได้ข่าวก็ลุกขึ้นเตรียมน้ำชา พลางขยี้ตาที่ง่วงงุนพูดขึ้นว่า "เหตุใดท่านกับองค์รัชทายาทจึงกลับมาตำหนักยามดึกดื่นเช่นนี้ พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องประชุมเช้า ไยต้องรีบเดินทาง พักโรงเตี๊ยมให้สบายไม่ดีกว่าหรือเพคะ?”

“เจ้านี่นะ เจ้ารำคาญที่ข้ารบกวนความฝันอันงามของเจ้าหรือ?” อวิ๋นหลิงยิ้มพลางหยอกเย้า ก่อนหยิบกล่องไม้แกะสลักอันงดงามจากหีบขึ้นมายื่นให้ "นี่ ของฝากที่ข้านำมาให้เจ้า"

“จริงๆเลย ช่วงที่ท่านไม่อยู่ บ่าวคิดถึงท่านทุกวัน ท่านนี่ก็เก่งแต่ล้อเลียนบ่าว!" ตงชิงกระทืบเท้าอย่างหมั่นไส้ ก่อนรับของมาแล้วร้องอุทาน "ว้าว! เป็นเครื่องประทินที่กลิ่นหอมยิ่งนัก นี่ซื้อมาจากที่ใดกัน ดูแล้วไม่ด้อยไปกว่าของเครื่องราชบรรณาการเลย"

ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวในยุคปัจจุบันมีหลายแบรนด์ที่ใช้สไตล์จีนโบราณเป็นจุดขาย โดยออกแบบบรรจุภัณฑ์ให้ดูย้อนยุค นำมาเป็นของฝากจึงไม่รู้สึกขัดแย้งแม้แต่น้อย

อวิ๋นหลิงกล่าวเรียบๆ ว่า "สิ่งของแปลกใหม่ที่ข้าได้มาจากพ่อค้าต่างแดน กล่องสีแดงนั้นสำหรับทาปาก ส่วนขวดเซรามิกที่ใหญ่ที่สุดซึ่งเป็นสีใสนั้นคือแผ่นมาสก์หน้า ให้เจ้าทาทุกคืนก่อนนอน แล้วล้างออกในตอนเช้า"

ในกล่องยังมีโลชั่น น้ำปรับสภาพผิว และครีมบำรุงผิวหน้า อวิ๋นหลิงได้อธิบายวิธีใช้ให้กับตงชิงอย่างเรียบง่าย

การเดินทางครั้งนี้ นางซื้อมาเกือบยี่สิบชุด เพื่อเตรียมมอบเป็นของขวัญ นอกจากจะให้หรงฉานและเสิ่นชิ่นแล้ว ยังรวมถึงมารดาและพี่สะใภ้ที่บ้านเกิด ตลอดจนเหล่าสนมในวังอย่างลี่ผินและผู้อื่นอีกมากมาย

ตงชิงอุ้มกล่องไม้ในมือด้วยความชื่นชอบ ไม่อยากวาง พลางพูดด้วยความปลื้มปีติว่า "ของดีเช่นนี้ ยังมอบให้บ่าวอีก”

"ถือว่าเป็นรางวัลที่เจ้าช่วยดูแลเหล่าตัวน้อยในช่วงนี้ ส่วนของซวงหลีก็ฝากเจ้าไปส่งด้วยนะ เดี๋ยวข้าจะเขียนรายการไว้ สองวันนี้ช่วยนำของที่นำกลับมาไปส่งยังจวนต่างๆ ด้วย"

"อืมๆ!"

ตงชิงพยักหน้าแรงๆ พลางอุ้มกล่องไม้เดินไปถึงหน้าประตูตำหนักบรรทม ทันใดนั้นก็สะดุ้งตกใจ

"อุ๊ย! เจ้าเด็กผมขาวนี่มาจากไหนกัน ช่างบังอาจเสียจริง บุรุษนอกห้ามเข้าใกล้ตำหนักบรรทมเด็ดขาด”

ฉีเทียนเหอเห็นตงชิงก็ตื่นเต้นราวกับเห็นลิงใหญ่ในสวนสัตว์ทันที "พี่สาวใจเย็นก่อน ข้าคือฉีเทียนเหอ เป็นเพื่อนของพี่สะใภ้อวิ๋นหลิง ท่านช่างงดงามยิ่งนัก มีความสง่างามจริงๆ!"

เขายกนิ้วโป้งให้ตงชิง นางสมเป็นนางกำนัลในราชสำนักโบราณจริงๆ ทั้งท่าทีและกิริยาดูสง่างามแต่แฝงความน่ารักไว้

นางมีเสน่ห์แบบตะวันออกที่เป็นเอกลักษณ์ แตกต่างกับหญิงสาวยุคใหม่อย่างชัดเจน ดูแล้วช่างคล้ายมารดาของเขาเสียจริง

ตงชิงจ้องตากับฉีเทียนเหอ แม้จะรู้สึกว่าคำพูดของชายหนุ่มคนนี้สามหาวไปหน่อย แต่ท่าทีที่เขาชมเชยนางกลับดูจริงใจอย่างมาก ไม่มีความล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

"รัชทายาท ผู้นี้คือใครหรือเพคะ?"

เซียวปี้เฉิงกลัวว่าตงชิงจะตกใจ จึงดึงคอเสื้อของฉีเทียนเหอไปอีกทาง

"เทียนเหอเป็นน้องชายบุญธรรมของข้า มารดาของเขาคือบุตรีคนโตของเสนาบดีซ้ายเฟิง ตงชิง จงสั่งให้ข้ารับใช้ในวังจัดเตรียมห้องพักสำหรับแขกโดยเร็ว"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตงชิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พลางยกมือขึ้นปิดปาก

"อ๊ะ...อ๊ะ... บ่าวจะรีบไปเดี๋ยวนี้เพคะ!"

หลานชายของเสนาบดีซ้ายเฟิงหรือ? ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย!

จะว่าไปแล้ว รูปคิ้วและดวงตาก็คล้ายกันอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะจมูกที่โด่งกว่าใคร ดูราวกับหล่อหลอมออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน

แต่เหตุใดหนุ่มน้อยคนนี้ถึงได้มีผมขาวทั้งศีรษะในวัยเยาว์เช่นนี้?

ด้วยความตกใจและความสงสัยที่ค้างคาอยู่เต็มอก ตงชิงก็เดินจากไปอย่างมึนงง

ทันทีที่นางเดินพ้นไป ฉีเทียนเหอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปอย่างบ้าคลั่ง ความตื่นเต้นปรากฏชัดบนใบหน้า

“พี่ชาย ตำหนักพักของพี่นี่ช่างอลังการจริงๆ! โอ้โห นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ข้าได้เห็นพระราชวังโบราณของจริง ไม่ใช่แบบสถานที่ท่องเที่ยวหรือพิพิธภัณฑ์!"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน