พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1151

รถบังคับวิ่งไปมาภายในตำหนัก อวิ๋นหลิงตั้งใจเลือกแบบที่ไม่มีเสียง เพื่อไม่ให้รบกวนผู้อื่น แม้ว่าจะร้องเพลงไม่ได้ แต่แสงสีรุ้งที่ส่องประกายก็เพียงพอให้เด็กทั้งสองเล่นอย่างสนุกสนาน

เซียวปี้เฉิงยกโทรศัพท์ขึ้นบันทึกภาพเหตุการณ์นี้ พลางพูดคุยกับอวิ๋นหลิงด้วยเสียงแผ่วเบา

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าคิดหรือไม่ว่าพวกเราควรวางแผนอนาคตของเด็กๆ อย่างไร?"

หลังจากได้ใช้ชีวิตในโลกยุคปัจจุบันมาราวครึ่งเดือน เขาก็หวังอย่างยิ่งให้ลูกๆ ได้รับการศึกษาที่ล้ำหน้าและเจาะลึกในโลกอีกใบ

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่อยากให้เด็กๆ แยกขาดจากโลกนี้มากเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้น ชีวิตในอีกโลกหนึ่งนั้นสะดวกสบายอย่างยิ่ง จนเมื่อกลับมาสู่ต้าโจวแล้ว เขากลับรู้สึกว่าทุกอย่างดูไม่สะดวกไปหมด

สำหรับเซียวปี้เฉิง เขาไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะบ้านเกิดของเขาอยู่ที่นี่ และการปกป้องแผ่นดินนี้คือหน้าที่ของเขา

แต่ในฐานะที่เป็นบิดา ย่อมอดไม่ได้ที่จะหวังให้ลูกๆ มีชีวิตที่สุขสบายไร้กังวล

อวิ๋นหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยอย่างจริงจังว่า "ในฐานะที่เป็นพ่อแม่ ข้าย่อมหวังว่าอนาคตลูก ๆ จะได้ทำสิ่งที่พวกเขาปรารถนาเต็มที่ ขอเพียงพวกเขามีความสุขและสุขภาพดี ก็เพียงพอแล้ว"

“แต่อย่างไรก็ตาม หากพิจารณาในภาพรวม เราก็จำเป็นต้องมีผู้สืบทอดแผ่นดินนี้ต่อไป ส่งต่อหน้าที่นี้จากรุ่นสู่รุ่น"

“คุณพ่ออู๋ซินให้ความสำคัญกับเด็กๆ เหล่านี้มาก อีกทั้งยังคอยชี้แนะด้านการควบคุมพลังจิตแก่พวกเขาด้วย ข้าคิดว่าท่านคงคาดหวังในตัวพวกเขาไม่น้อย ดังนั้นเราต้องไม่ทำให้ท่านผิดหวัง"

อีกฝ่ายมอบพลังที่มนุษย์ทั่วไปไม่อาจควบคุมให้พวกลูก พวกลูกย่อมต้องรับผิดชอบและทุ่มเทเป็นการตอบแทน

“ให้พวกเขาค่อย ๆ ปรับตัวสิ่งแวดล้อมที่แตกต่างของทั้งสองโลกก่อน ส่วนใครจะสืบทอดราชบัลลังก์ในวันหน้า เรื่องนั้นยังเร็วเกินไปที่จะพูดถึง"

อวิ๋นหลิงตัดสินใจแน่วแน่ว่าหลังจากนี้สักพักจะเริ่มสอนการบ้านให้ลูกๆ

เมื่อไปยังโลกนั้นก็ไม่ต้องปวดหัวกับเรื่องการเรียนในโรงเรียนอีก เพราะโรงเรียนส่วนใหญ่ในปัจจุบันใช้หุ่นยนต์อัจฉริยะในการสอน

ตอนนั้นเพียงซื้อหุ่นยนต์ติวเตอร์มาก็เพียงพอ มันสอนทุกวิชาในทุกระดับชั้นได้อย่างครบถ้วน

เมื่อเด็กๆ โตขึ้น ใครที่เต็มใจรับผิดชอบบ้านเมือง ก็จะให้คนนั้นสืบทอดราชบัลลังก์ รวมถึงเสี่ยวเซียงถวนด้วย

หากลูกทั้งสามคนสนใจในเรื่องนี้พร้อมกัน และคอยช่วยเหลือกันและกัน นางก็จะยินดีเป็นที่สุด

ระหว่างที่สามีภรรยาสนทนากันเบาๆ ฮั่วถวนก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่แวววาวในมือเซียวปี้เฉิง เขาจึงวิ่งเข้ามาดูด้วยความอยากรู้

“ท่านพ่อ ของวาวๆ นี่คืออะไรหรือ?"

“สิ่งนี้เรียกว่าโทรศัพท์มือถือ ข้านำมาจากบ้านเกิดของแม่เจ้า มันทำอะไรได้หลายอย่าง เช่น วาดรูปเจ้ากับน้องๆ ลงไปได้"

เซียวปี้เฉิงกล่าวพลางหัวเราะ ก่อนจะหยุดถ่ายวิดีโอแล้วเปลี่ยนไปใช้โหมดกล้องหน้าแทน

ฮั่วถวนอุทานด้วยความทึ่ง "กระจก! ข้าเห็นตัวเองในกระจกใสนี่!"

เสวี่ยถวนได้ยินเสียงพี่ชายจึงวางรถของเล่นลงแล้วเดินเข้ามาใกล้

พี่น้องทั้งสองคนเบียดตัวเข้าหากัน ฮั่วถวนทำหน้าทะเล้นใส่กล้องพร้อมหัวเราะคิกคัก

อวิ๋นหลิงเตือนว่า "นี่เป็นของที่มหัศจรรย์มาก นอกจากท่านทวดและบรรดาป้าๆ ของพวกเจ้า อย่าไปบอกใครเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นมันจะหายไปนะ"

“จำได้แล้ว ฟังแม่ทุกอย่างเลย!" ฮั่วถวนพยักหน้าหนักแน่น พลางตบอกตัวเอง "ข้าเป็นชายชาตรีตัวน้อย คำไหนคำนั้น!"

เซียวปี้เฉิงกลั้นขำไม่อยู่ อุ้มเซียงถวนน้อยมากอดไว้ในอ้อมอก พร้อมทั้งขยับให้สองพี่น้องตัวน้อยนั่งเบียดกันอยู่ทั้งซ้ายขวาจนเต็มอ้อมแขน

เขาโอบอวิ๋นหลิงแน่น พลางเอียงใบหน้าแนบกับนาง ถ่ายรูปครอบครัวพร้อมหน้ากันหนึ่งภาพ ก่อนตั้งเป็นภาพพื้นหลังและภาพล็อกหน้าจอในโทรศัพท์

ครอบครัวห้าคนเล่นกันอยู่อีกพักใหญ่ ก่อนจะนอนหลับกอดกันกระจัดกระจายอยู่บนเตียงเดียวกัน

......

ยามใกล้เที่ยงของวันถัดมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน