พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1152

“ซ่าน...ซ่านซิง?”

ทันทีที่ได้ยินชื่อซึ่งไม่ได้มีใครเอ่ยถึงมานานหลายปี เสนาบดีซ้ายเฟิงถึงกับนิ่งงันอยู่กับที่

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอย่างรุนแรง สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของฉีเทียนเหอ ราวกับกำลังค้นหาบางสิ่งที่หลบซ่อนอยู่ในความทรงจำ

“จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาเป็นบุตรของซ่านซิง? รัชทายาท พระองค์อย่าได้ล้อข้าเล่น เด็กหนุ่มผู้นี้มิใช่นักต้มตุ๋นหรอกหรือ?”

ฉีเทียนเหอรีบปาดน้ำมูกน้ำตาอย่างลวก ๆ ก่อนล้วงหยิบปิ่นปักผมที่ทำจากหยกม่วงงดงามประณีตออกมาจากห่อสัมภาระที่ติดตัวไว้

“ท่านตา ข้ามิได้โกหก! ข้าคือหลานชายแท้ ๆ ของท่านจริง ๆ! นี่คือมรดกที่ได้รับจากมารดาข้า… ท่านและท่านยายมอบสิ่งนี้ให้มารดาในพิธีปิ่นปักผมอ ท่านยังจำได้หรือไม่?”

แสงสีม่วงอ่อนที่สง่างามและทรงคุณค่าแทรกผ่านเข้าสู่ดวงตา เสนาบดีซ้ายเฟิงถึงกับสะดุ้ง เปลือกตากระตุก ใบหน้าของเขาพลันแปรเปลี่ยนไปในทันใด

เขารีบคว้าปิ่นปักผมนั้นมาพิจารณาอย่างถี่ถ้วน และพบตัวอักษร "ซิง" ตัวเล็กจิ๋วอยู่ตรงปลายของปิ่น

หยกม่วงคุณภาพดีนี้ล้ำค่าหาได้ยาก ปิ่นปักผมชิ้นนี้คือชิ้นที่เขาเคยทุ่มทรัพย์อย่างหนัก เพื่อสร้างให้แก่บุตรีอันเป็นที่รักของเขาแน่แท้

ฉีเทียนเหอจ้องมองเขาด้วยสายตาวิงวอน “ท่านตา ดูสิ ข้าไม่ได้โกหกท่านใช่หรือไม่?”

สีหน้าของเสนาบดีซ้ายเฟิงเปี่ยมด้วยความตื่นเต้นและยินดีอย่างเห็นได้ชัด แต่ทันใดนั้นราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขากลับนิ่งไป

“เมื่อครู่เจ้าว่าอะไรนะ ของสิ่งนี้เป็นมรดกหรือ?”

เมื่อเอ่ยจบ เขาไม่รอคำตอบจากฉีเทียนเหอ ก็ลุกขึ้นด้วยความโกรธทันที

“ไร้สาระ! เจ้ามันก็แค่คนหลอกลวง! บอกมา ปิ่นปักผมนี่เจ้าไปเก็บมาจากที่ใด คิดจะแอบอ้างฐานะเพื่อหลอกเอาผลประโยชน์จากตระกูลเฟิงหรืออย่างไร?”

ฉีเทียนเหอคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอาจเกิดเรื่องเช่นนี้ เขาจึงไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย

“ท่านตา ข้าคือหลานแท้ ๆ ของท่านจริง ๆ! หากไม่เชื่อ ข้ายังมีวิธีพิสูจน์ ข้าเกิดมาพร้อมกับปานแดงขนาดเท่าเล็บมืออยู่ที่แก้มก้นด้านซ้าย ลักษณะคล้ายหยดน้ำ”

“เท่าที่ข้าทราบ ท่านเองก็มีปานลักษณะเดียวกันนี้ที่แก้มก้นด้านซ้าย มิฉะนั้นเราสองคนลองถอดกางเกงมาเทียบกันตอนนี้เลยดีหรือไม่ ว่ามันเหมือนกันหรือเปล่า”

เมื่อพูดจบ ฉีเทียนเหอก็หันหลังพร้อมแอ่นสะโพกเข้าหาเสนาบดีซ้ายเฟิง ท่าทางของเขาบ่งบอกว่าเต็มใจให้ตรวจสอบได้ทุกเมื่อ

อวิ๋นหลิงพลันเข้าใจแจ่มแจ้ง ไม่น่าแปลกใจที่เขาเคยกล่าวว่าตนมีไม้ตาย ที่แท้ก็หมายถึงสิ่งนี้เองหรือ

หางตาของเสนาบดีซ้ายเฟิงกระตุกเล็กน้อย เขาตะโกนถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “ใคร… ใครบอกเจ้า?”

“ท่านยายเป็นคนบอกมารดาข้าเอง จากนั้นมารดาข้าก็บอกข้าอีกที มิฉะนั้นท่านลองเรียกยายมาสอบถามดูสิ ว่ามีเรื่องนี้หรือไม่”

ใบหน้าเสนาบดีซ้ายเฟิงเคร่งขรึม ขบฟันเอ่ย “ไม่จำเป็น! ภรรยาของข้าจากไปหลายปีแล้ว ข้าจะถือว่าคำพูดของเจ้ามีส่วนที่เชื่อถือได้อยู่บ้าง ซ่านซิงเล่า? นางอยู่ที่ใด เหตุใดจึงไม่ได้กลับมาด้วยกัน?”

ดวงตาของฉีเทียนเหอหม่นหมองลงเล็กน้อย ก่อนรวบรวมกำลังใจเอ่ยถ้อยคำที่ได้เตรียมไว้ล่วงหน้า

“ท่านตา มารดาข้าได้จากไปนานสิบหกปีแล้ว”

“ตอนนั้น มารดาข้ามีปากเสียงกับท่าน จึงโกรธและตัดสินใจออกพเนจรในยุทธภพ นางเดินทางไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้ ประสบอุปสรรคและอันตรายนานัปการ จากนั้นก็มีโอกาสร่วมเดินทางกับคาราวานการค้าบนทะเล และไปลงหลักปักฐานในดินแดนไกลโพ้นของแคว้นเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง”

“มารดาข้าแต่งงานมีบุตรที่นั่น ตลอดหลายปีมานางคิดถึงท่านและยายยิ่งนัก พยายามติดต่อทางบ้าน แต่ด้วยระยะทางที่ห่างไกล แผ่นดินกับทะเลที่กั้นขวาง นางไม่อาจส่งจดหมายถึงเมืองหลวงได้”

“สิบหกปีก่อน มารดาข้าล้มป่วยและจากไป ในวาระสุดท้ายนางปรารถนาอยากให้ข้ามีโอกาสกลับมาพบท่านที่ที่ต้าโจวสักครั้ง และขอโทษต่อเรื่องราวในอดีต ปิ่นปักผมอันนี้คือสิ่งที่มารดาข้าทิ้งไว้ให้เป็นของยืนยันตัวตน”

เมื่อฟังคำพูดนี้จบ เสนาบดีซ้ายเฟิงถึงกับนิ่งอึ้งอยู่กับที่ ไม่อาจเปล่งคำใดออกมาได้นาน

มือผอมแห้งที่ถือปิ่นปักผมหยกม่วงนั้นสั่นไหวเล็กน้อย เสียงในโลกนี้ราวกับเงียบหายไปหมดสิ้น บรรยากาศรอบตัวสงัดไร้สุ้มเสียง

ที่แก้มก้นของเขาแท้จริงมีปานรูปหยดน้ำอยู่ และมิใช่มีเพียงเขาเท่านั้น บุตรีคนโตของเขาก็มีปานลักษณะนี้เช่นกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน