พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1153

บุตรีคนโตนั้นมีความคิดเป็นของตัวเองตั้งแต่เด็ก นางมักมีมุมมองเฉพาะตัวในหลายเรื่อง แต่ก็ยังคงเป็นคนที่เคารพนับถือบิดามารดา

เสนาบดีซ้ายเฟิงก็เสียใจที่ตนเองใช้อารมณ์มากเกินไป เพียงเพราะเรื่องไม่พอใจเล็กน้อย กลับโยนความผิดทั้งหมดให้นาง จนทำให้บุตรีที่ทั้งกตัญญูและมีเหตุผลถึงขั้นตัดสินใจหนีออกจากบ้าน

เขาหายโกรธนานแล้ว เพียงแต่คำพูดตัดสัมพันธ์พ่อลูกนั้นได้หลุดออกจากปากไปแล้ว ในฐานะหัวหน้าครอบครัว เขาจึงไม่อาจลดศักดิ์ศรีของตนเองเพื่อเอ่ยปากขอคืนดีก่อน

เขาคิดในใจว่า บุตรีคนโตของเขานั้นถูกเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอม ไม่เคยลำบากยากเข็ญมาก่อน ตอนออกจากบ้านพกทรัพย์ติดตัวไปไม่มาก คงออกไปเที่ยวเล่นอยู่ข้างนอกสักพัก เมื่อใช้เงินจนหมดแล้ว ย่อมต้องรู้จักกลับบ้านเอง

ในตอนนั้น หากนางยอมรับผิดและลดทิฐิลง เขาก็จะถือเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และจะปฏิบัติต่อนางเหมือนดังเดิม

ทว่าเสนาบดีซ้ายเฟิงรอคอยอยู่นานสามเดือน ก็ยังไม่เห็นบุตรีคนโตกลับมา มีเพียงภรรยาที่ได้รับจดหมายส่งข่าวว่านางปลอดภัย พร้อมกับของพื้นเมืองเล็กน้อย

ในจดหมาย เฟิงซ่านซิงได้เล่าเรื่องราวที่พบเจอโดยละเอียด นางเดินทางไปทางใต้จนถึงเขตแดนชางโจว ระหว่างทางยังช่วยคุ้มครองขบวนนำส่งตั๋วเงินให้หลุดพ้นจากโจรภูเขาได้อย่างชาญฉลาด นอกจากจะได้รู้จักสหายจากยุทธภพผู้มีน้ำใจแล้ว ยังได้รับเงินรางวัลขอบคุณจำนวนหนึ่งร้อยตำลึง

นางกล่าวว่า ตั้งแต่เกิดมานางยังไม่เคยเห็นทะเลเลย จึงตั้งใจจะหยุดพักที่นี่สักสิบวัน จากนั้นจึงเดินทางต่อไปทางตะวันออก เพื่อใช้ชีวิตเยี่ยงนักเดินทาง ชมความงดงามของผืนแผ่นดินให้เต็มตา

ทั้งยังบอกว่า นางมีสหายร่วมเดินทางอยู่ด้วย จึงไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลหรือห่วงใย

เมื่อเสนาบดีซ้ายเฟิงอ่านจดหมายจบ ก็ทั้งโกรธทั้งร้อนใจ ทั้งภาคภูมิใจและกังวลใจไปพร้อมกัน

ที่โมโหนักหนา เพราะบุตรีผู้นี้มิได้แสดงทีท่าว่าจะกลับมาเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังไปไกลด้วย จนดูคล้ายว่าไม่ต้องการบิดาบังเกิดเกล้าแล้วจริง ๆ

ที่กังวลคือด้วยความเข้าใจต่อลูกสาวคนโตของเขา เมื่อกล่าวว่าจะหยุดพักสิบวัน นั่นย่อมหมายความว่านางคงได้รับบาดเจ็บจากการปะทะกับโจรป่า

เขาภูมิใจที่เฟิงซ่านซิงเป็นสตรีนางหนึ่ง แต่กลับสามารถแสดงความกล้าหาญเยี่ยงนี้ได้ ทว่าก็อดกังวลไม่ได้ว่านางยังเยาว์นัก มิรู้ถึงเล่ห์เหลี่ยมคนชั่ว อาจเสียเปรียบครั้งใหญ่ได้

เสนาบดีซ้ายเฟิงทั้งโกรธทั้งเสียดายว่าที่ผ่านมาไม่ควรปล่อยให้ลูกสาวคนโตเรียนขี่ม้าและวรยุทธ์ เพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้นางกล้ากระด้างดื้อรั้น

แต่แล้วก็ถอนใจกลัดกลุ้ม กลัวว่าวิชากระจ้อยร่อยของนางจะไม่พอใช้ คิดว่าเมื่อก่อนควรใส่ใจสั่งสอนวิชาเอาตัวรอดและจัดการศัตรูมากกว่าการฝึกฝนเพื่อสุขภาพแบบฉาบฉวย

ความรับผิดชอบในฐานะบิดาและความรักที่มีต่อลูกสาว ณ เวลานี้ ได้กลบความเย่อหยิ่งทะนงตนในฐานะผู้อาวุโสที่เคยคิดว่าตนอยู่เหนือกว่าเด็ก

เสนาบดีซ้ายเฟิงรีบรุดเขียนจดหมายถึงผู้ว่าการชางโจว ขอให้ช่วยสกัดกั้นบุตรสาว พร้อมทั้งยืมกำลังคนจากราชสำนักไปช่วยเหลือ

แต่ชางโจวอยู่ห่างจากเมืองหลวงนัก ในที่สุดเขาก็ล่าช้าไปก้าวหนึ่ง เมื่อผู้ว่าการได้รับจดหมาย เฟิงซ่านซิงก็จากไปแล้ว

หาได้คาดคิดไม่ว่าการจากไปครั้งนี้ จะกลายเป็นการลาจากระหว่างบิดาและบุตรีตลอดกาล

หลังจากนั้น เฟิงซ่านซิงจะส่งจดหมายถึงบ้านกลับมาเป็นระยะ

เมื่อภรรยาหลวงได้รับจดหมายแต่ละครั้ง จะต่อว่าเสนาบดีซ้ายเฟิงว่าสมองมีปัญหา ใช้วาจาร้ายกาจจนบีบบังคับให้ลูกสาวต้องจากไป

ณ เวลานี้ เสนาบดีซ้ายเฟิงผู้เคยเคร่งขรึมต่อหน้าภรรยาและบุตรสาว ต้องนั่งเงียบขรึมไม่เอ่ยสิ่งใด

เขาเคยพยายามตอบจดหมาย แต่เฟิงซ่านซิงมิเคยอยู่นิ่งในที่แห่งเดียว จดหมายมักยังไม่ถึงมือ นางก็เดินทางไปยังสถานที่ใหม่แล้ว

เมื่อเวลาผ่านไป ช่วงเวลาระหว่างการส่งจดหมายของเฟิงซ่านซิงยิ่งนานขึ้น จากเดือนละครั้ง กลายเป็นสามเดือนครั้ง

เสนาบดีซ้ายเฟิงไม่ทราบว่านางอยู่แห่งหนใด รู้เพียงว่านางห่างไกลจากเมืองหลวงออกไปทุกที

ในยามนี้ เฟิงซั่นเยว่ได้สมปรารถนาแต่งเข้าตำหนักบูรพา กลายเป็นพระชายารัชทายาทผู้เป็นที่อิจฉาของผู้คน นางใช้ชีวิตอยู่กับจักรพรรดิจาวเหรินอย่างใกล้ชิด โดยไม่แม้แต่จะเอ่ยถามถึงข่าวคราวของพี่สาวเลยสักครั้ง

เขามองบุตรีคนเล็กที่ได้รับความโปรดปรานอย่างมาก แม้ในความหวานชื่นนั้นจะปิดบังความตื่นเต้นและดีใจไว้ไม่ได้ แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกยินดีตามที่คาดไว้

จนกระทั่งเฟิงซ่านซิงออกจากบ้านไปเกือบสองปี เสนาบดีซ้ายเฟิงก็เพิ่งได้รับจดหมายจากบุตรีคนโตอีกครั้งในรอบหกเดือน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน