พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1168

เสวียนจีเคยเห็นบ้านเรือนสวยๆมากมายในยุคโบราณ บ้านที่หรูหราที่สุดน่าจะเป็นจวนอ๋องจิน ในเมืองหลวงไม่มีจวนไหนสามารถเทียบได้

แต่รสนิยมของเฟิ่งเหมียนก็ไม่เลว ในบ้านส่วนตัวแห่งนี้ เรือนสวยติดแม่น้ำ แบ่งเป็นสัดเป็นส่วนสวยงาม

ทางเดินเล็กๆคดเคี้ยวแต่สงบ ปลายทางราวกับเป็นอีกโลกหนึ่ง พอเดินแล้วทำให้รู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างคาดไม่ถึง

ไม่ได้หรูหราสวยงามเท่ากันจวนอ๋องจิน แต่ก็มีการออกแบบในลักษณะใหม่ไม่ซ้ำใคร ดูน่าสนใจมาก พื้นที่ใช้สอยก็ใหญ่กว่ามาก

“ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะชื่นชอบบ้านประเภทนี้มากกว่า เรือนโล่งโปร่งกระจัดกระจาย ภายหน้าจะได้สะดวกในการเปลี่ยนแปลงตามที่เจ้าคิด ทั้งยังสามารถรักษาเอกลักษณ์ที่ไม่ซ้ำใครเอาไว้ได้”

“แต่ว่า นี่ๆ......นี่มันใหญ่เกินไปกระมัง”

“เรือนใหญ่สักหน่อย จะได้ดูเงียบสงบกว่า สามารถปล่อยให้เจ้าหัวเราะได้ตามอำเภอใจ และไม่เป็นการรบกวนการบำเพ็ญของช้า ตอนนี้อาจจะดูใหญ่ แต่ภายหน้าหากมีลูกแล้ว ก็กำลังพอดี”

เสวียนจีได้สติกลับมา สองแก้มร้อนผ่าว สองมือเท้าเอวจ้องเขาด้วยสายตาดุดัน “นี่ ทำไมท่านจึงพูดเรื่องมีลูกอีกแล้ว อีกอย่างเรือนหลังนี้ขนาดพอดีที่ไหนกัน เปิดโรงเรียนอนุบาลยังมีที่อีกเหลือเฟือ”

นางพยายามใช้วิธีนี้เพื่อผ่อนคลายสมองของตนเองที่กำลังสับสนและหัวใจที่เต้นรัวเร็ว แต่คิดไม่ถึงว่า เฟิ่งเหมียนกลับปรึกษาปัญหานี้กับนางขึ้นมาอย่างจริงจัง

“ไม่ถึงขนาดนั้น ที่ข้าซื้อเรือนใหญ่เช่นนี้ ย่อมผ่านการไตร่ตรองมาแล้ว อย่างน้อยต้องเก็บเรือนสักหลังเอาไว้ให้เจ้าทำเป็นห้องทดลองต่างหาก”

“ยิ่งไปกว่านั้นชีวิตนี้ยาวนานนัก นอกจากเด็กสองคนนั้นที่ได้ผูกวาสนากันแล้ว บางทีพวกเราอาจจะมีลูกมากกว่านั้นก็ได้ อีกอย่างหลังจากนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ก็จะมาเยี่ยมที่เรือนอยู่บ่อยๆ บวกกับห้องที่ใช้รับรองแขก มีความจำเป็นต้องซื้อใหญ่สักหน่อย”

เสวียนจี “......”

รู้สึกว่าจะพูดคุยเรื่องนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว

เฟิ่งเหมียนจูงมือนาง พลางเดินดู พลางอธิบายแบบแปลนแต่ละส่วนของบ้านอย่างละเอียด ถ้าใช้เป็นเรือนหอ เห็นได้ชัดว่าที่นี่เก่าไปบ้าง

เสวียนจีกัดริมฝีปาก รู้สึกสับสนอยู่นานกว่าจะพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า

“ท่านจะแต่งงานกับข้าจริงหรือ”

“ทำไมเจ้าจึงถามเช่นนี้ หรือว่าข้ายังมีจุดไหนที่ดูแลได้ไม่ทั่วถึง ทำให้เจ้าเกิดความกังวลใจเช่นนี้”

“......ไม่ ไม่”

ก็เป็นเพราะรอบคอบทั่วถึงเกินไป นางจึงได้รู้สึกตื่นเต้น

เสวียนจีอายุน้อยเกินไป เดิมทีก็คิดมาตลอดว่าพ่อแม่ของเฟิ่งเหมียนจะไม่เห็นด้วย จึงไม่ได้ไตร่ตรองเรื่องราวให้ลึกและไกลมากเกินไป

แต่ใครจะไปคิดว่าเฟิ่งเหมียนจะใส่ใจถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านี้ไม่ได้เอ่ยปากปฏิเสธ ตอนนี้ยิ่งยากขึ้นไปอีก

ถ้าหากบอกว่าจะไม่แต่งงานตอนนี้ เสวียนจียังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นหญิงสารเลวที่ไร้หัวใจจริงๆ

ความคิดในสมองของนางสับสนวุ่นวายมาก ท่าทีมึนงง ความฉลาดปราดเปรื่องตามปกติได้หายไปจนเกลี้ยง กระทั่งมีความรู้สึกสับสนว่า”ข้าเป็นใคร ข้าอยู่ที่ไหน ข้ากำลังทำอะไรอยู่”

เป็นคนที่ปกติจะมีความคิดเป็นของตนเอง ตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ออกเลย

มีเพียงเฟิ่งเหมียนที่พูดว่าคืออะไรทำอะไร นางจึงถูกชักจูงให้พบกับหนทางภายใต้ความสับสน

เฟิ่งเหมียนมองเห็นท่าที”ทำตัวไม่ถูก”ของเสวียนจี ก็ต้องแอบถอนหายใจเบาๆเฮือกหนึ่ง

เพราะเข้าใจนิสัยของนางหนูคนนี้มาก รู้ว่านางไร้เดียงสาและยังอ่อนต่อเรื่องความรักและการแต่งงาน เขาจึงได้ละเอียดรอบคอบเช่นนี้ จัดการทุกเรื่องราวไม่ว่าน้อยใหญ่ให้ละเอียดที่สุด

คิดไม่ถึงว่าเป็นเพราะรอบคอบเกินไป กลับทำให้นางยิ่งรู้สึกไม่รู้จะคล้อยตามอย่างไรดี

แต่ว่า เฟิ่งเหมียนก็ยังคงเชื่อมั่นว่า เสวียนจีไม่ปฏิเสธเขา ก็เท่ากับว่าในใจได้อนุญาตและปรารถนาโดยปริยายแล้ว

เพียงแต่เขาไม่สามารถหาปมปัญหาที่มีอยู่ออกมาได้ในทันที เป็นเพราะสาเหตุอะไรกันแน่ ทำให้นางไม่ยอมตกปากรับคำสักที

คิดไปคิดมา เฟิ่งเหมียนก็สรุปว่าเป็นเพราะนางอายุยังน้อยเกินไป ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาที่จะรู้สึกสับสนต่อเรื่องการแต่งงาน

“ช่างเถอะ เจ้าไม่ต้องตื่นเต้น ข้าเคยบอกแล้วจะให้รอเจ้าอีกสองสามปีก็ไม่เป็นไร”

“ก่อนจะถึงวันนั้น......ไม่ น่าจะบอกว่าไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่าพวกเราจะแต่งงานกันหรือไม่ เจ้าก็ไปทำในสิ่งที่เจ้าอยากจะทำอย่างสบายใจก็พอแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน