พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1180

หลี่หยวนเส้าถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ค่อยๆเอ่ยขึ้นว่า “พระชายารัชทายาทพูดถูก ความทระนงเช่นนี้ไม่ใช่ความทระนง ก็แค่ข้ออ้างบังหน้าที่อยากจะพยายามรักษาศักดิ์ศรีเอาไว้เท่านั้น”

เขายอมรับเหตุผลนี้ ยอมรับด้วยใจ

อวิ๋นหลิงยิ้มบางๆก่อนจะเอ่ยว่า “หารือเรื่องเหล่านี้เสร็จแล้ว ไม่สู้พวกเรามาคุยกันเรื่องความรักด้วยจะดีกว่า”

“คนทั่วไปมักจะพูดถึงเรื่องคนที่คู่ควรกันจนติดปาก ใช่ว่าจะไร้เหตุผล คนต่างก็หวังว่าจะมีชีวิตที่ดีมากยิ่งขึ้น แต่ไม่ใช่ถูกดึงให้เข้าไปอยู่ในสถานการณ์วุ่นวาย ตกสู่ความต่ำตมและต้องดิ้นรนพร้อมกับอีกฝ่าย เงินแค่ตำลึงเดียวยังต้องแบ่งออกมาใช้เป็นสิบส่วน”

“แต่ข้าก็ไม่ได้คิดว่าการเลือกที่จะแต่งงานกับหญิงสาวจากตระกูลสูงส่งเป็นเรื่องที่ดี เพราะระหว่างความรักและการแต่งงาน ทั้งสองฝ่ายสถานะทัดเทียมกันหรือไม่ก็สำคัญมาก”

“เพื่อนของเข้าหากแต่งงานกับคุณหนูผู้ดีในตอนที่ยังไม่ประสบความสำเร็จ รอจนกระทั่งไต่เต้าขึ้นไปสู่ที่สูง จึงจะสามารถลืมตาอ้าปากได้อย่างแท้จริง ก็ไม่รู้ว่าในใจจะอัดอั้นสักเพียงใด”

“ในสถานการณ์เช่นนี้ เกรงว่าเขาคงยากที่จะมอบความรักที่จริงแท้ให้กับภรรยากระมัง การแต่งงานที่แฝงด้วยจุดประสงค์อื่น จะถือว่าเป็นความรักได้อย่างไร สำหรับคนอื่นแล้วก็ถือว่าเป็นการไม่รับผิดชอบอย่างหนึ่ง”

หลี่หยวนเส้านิ่งเงียบ คำพูดของอวิ๋นหลิงแม้จะไม่น่าฟัง แต่ก็เป็นเรื่องจริง

ถ้าหากเลือกฝูเอ๋อร์ ภายใต้สภาพแวดล้อมในบ้านตระกูลเมิ่ง เขาจะรู้สึกอิสระเป็นตัวของตัวเองมาก ไม่ใช่จิตใจที่เต็มไปด้วยแผนการและความกดดัน

“แน่นอนว่า ชาติกำเนิดต่างกัน ได้รับการอบรมสั่งสอนไม่เหมือนกัน วิสัยทัศน์และนิสัยรวมไปถึงความเคยชินในการใช้ชีวิตมีความแตกต่างกันอย่างมาก ตอนแรกที่ถูกความรักเข้ายึดครองสติสัมปชัญญะ ในสายตาของคนที่รักอะไรก็ดีไปหมด ไม่ว่าจุดด้อยของอีกฝ่ายคืออะไรก็ยอมรับได้”

“นานวันเข้า ความรู้สึกที่ร้อนแรงค่อยๆสงบลง ปัญหาและความขัดแย้งผุดขึ้นมา ถ้ามิเช่นนั้นจะมีคำพูดที่ว่าทุกครอบครัวล้วนมีปัญหาที่คนภายนอกไม่รู้อย่างนั้นหรือ”

“ดังนั้น เพื่อนของเจ้าคนนั้นมีชาติกำเนิดที่แตกต่างกันอย่างมากับแม่นางที่เป็นคนรัก จนทำให้เขาเกิดความรู้สึกลังเลก็เป็นเรื่องปกติ”

“เพียงแต่ความรักที่แท้จริงยังมีจุดที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น นั่นก็คือมันจะชี้นำให้ผู้คนไปสู่เส้นทางที่ดีขึ้น ทำให้คนสองคนที่เดิมทีแตกต่างกันมาก ฝ่ายที่อ่อนแอจะเข้าใกล้ฝ่ายที่แข็งแกร่งมากขึ้น กระทั่งต่างก็เข้ากันอย่างลงตัว”

ระหว่างที่อวิ๋นหลิงพูด สีหน้าของตนเองก็มีความรู้สึกทอดถอนใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“ตัวอย่างเช่นระหว่างข้ากับองค์รัชทายาท ก็เป็นเช่นนี้ ระหว่างพวกเราล้วนให้อภัยและเรียนรู้ซึ่งกันและกัน เสมอมา”

เมื่อนานมาแล้ว นางยังคงเป็นคนที่มีแนวคิดคลุมเครือเกี่ยวกับ”ความรับผิดชอบทางความรู้สึก” สภาพแวดล้อมพิเศษที่นางเติบโตมา ทำให้นางรู้สึกเฉื่อยชาต่อความรู้สึกรับผิดชอบในเรื่องครอบครัวและความรัก

หันกลับไปมองหลายปีที่ผ่านมา หัวใจของนางเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างมาก และสามารถมองเห็นการเปลี่ยนแปลงบนตัวนางได้อย่างชัดเจน

เซียวปี้เฉิงยิ่งไม่ต้องพูดถึง อีกฝ่ายเปลี่ยนแปลงตนเองไม่หยุดเพื่อนางเสมอมา

ทุกคนล้วนเป็นตัวของตัวเอง ความจริงใจนี้เป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในความสัมพันธ์

“ระหว่างท่านกับองค์รัชทายาทก็เป็นเช่นนี้อย่างนั้นหรือ”

หลี่หยวนเส้าพึมพำ เหม่อลอยไปชั่วขณะ

ถ้าไม่เอ่ยขึ้นเป็นการเฉพาะ เขาก็แทบจะนึกภาพในอดีตของเซียวปี้เฉิงไม่ออกแล้ว จำได้เพียงตอนที่เขายังเป็นจิ้งอ๋อง นิสัยไม่ค่อยดี เป็นคนที่ไม่น่าเข้าใกล้เหมือนตอนนี้ รอบกายมีแต่รัศมีเย็นชา และไม่ได้มีเพื่อนมากมาย

อีกฝ่ายในตอนนั้นสำรวมกิริยามาก แต่ว่าตอนนี้ หลี่หยวนเส้าสามารถรับรู้ได้อย่างลึกซึ้ง ถึงความรู้สึกแห่งความสุขที่แผ่ขยายออกมาจากตัวเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

อวิ๋นหลิงยิ้มบางๆ “ถูกต้อง ดังนั้นเพื่อนของเจ้าคนนั้นชอบแม่นางคนนั้นจริงๆ เช่นนั้นก็ลองช่วยเหลือนางให้เดินไปข้างหน้าพร้อมกันเถอะ”

“แน่นอนว่า ข้าขอเตือนเจ้าด้วยใจจริง ความรักที่แท้จริงนั้นสามารถชักนำให้คนเดินไปสู่เส้นทางที่ดีขึ้น ขณะเดียวกันก็วิ่งเข้าหากันทั้งสองฝ่าย”