พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1205

ยืนอยู่ในห้องครัว เสวียนจีนิ่งอึ้งไปชั่วครู่

จู่ๆนางก็รู้สึกเสียใจขั้นมา ทำไมไม่ฟังคำเตือนของหลิวฉิงตั้งแต่แรก สั่งอาหารจากโรงแรมห้าดาวมาหนึ่งโต๊ะเก็บเอาไว้ในมิติแห่งกาลเวลา

แต่ได้คุยโม้โอ้อวดไว้เยอะ ตอนนี้จะไม่ฝืนทำก็ไม่ได้แล้ว

หนึ่งคือเรือนส่วนตัวห่างจากพระราชวังมาก ถ้าสั่งอาหารให้มาส่งละก็ ต้องไม่ทันเวลาแน่

สองคือบอกไปแล้วว่าจะทำอาหารบ้านเกิด ร้านอาหารในเมืองหลวงต้องไม่สามารถทำได้แน่ ง่ายต่อการถูกเปิดโปงไม่ว่า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวัตถุดิบชั้นดีที่นางซื้อมาโดยเฉพาะ ไม่สามารถจะให้สูญเปล่าได้

คิดไปคิดมา เสวียนจีรู้สึกว่าอย่างน้อยตัวเองก็เคยเรียนการทำอาหารมาอย่างจริงจัง ไม่ถึงกับแค่ไม่เคยใช้เตาฟืน แม้แต่ขั้นตอนทำอาหารก็ลืมไปแล้ว

ด้วยความมั่นใจต่อความฉลาดของตัวเอง นางกัดฟันและถูมือไปมา ตัดสินใจสู้สักตั้ง

……

ในห้องโถงด้านหน้า บ่าวรับใช้ทั้งสามคนในเรือนต่างก็ถูกไล่ออกไปข้างนอกแล้ว

เฟิ่งเหมียนกำลังพูดคุยกับพ่อแม่ด้วยเสียงเบา สองผู้เฒ่าฟังอย่างตั้งใจ สีหน้าจากความสงสัยไปจนถึงความตกตะลึง สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นความเข้าใจอย่างนิ่งงัน

เจ้าลัทธิเฟิ่งดีดตัวลุกขึ้นทันที สีหน้ายากจะควบคุมอารมณ์ได้ “นั่นก็หมายความว่า คนที่มาเยือนวัดไท่ชิงเมื่อยี่สิบเจ็ดปีก่อน และได้มอบยันต์ป้องกันตัวให้กับเหมียนเอ๋อร์ ทั้งยังบอกเขาว่าทางโลกนี้ยังมีวาสนาที่ไม่สิ้นสุด ก็คือหวู๋ซินไต้ซืออย่างนั้นหรือ”

“และเป็นเขาที่ให้เฟิ่งเหมียนปกป้องชวีเสวียนจีที่แต่งงานกับรัชทายาทแห่งแคว้นตงฉู่ สุดท้ายก็ชี้นำให้เหมียนเอ๋อร์มาหาหยวนเป่าที่แคว้นต้าโจว”

“และหวู๋ซินไต้ซือคนนั้นต่างหาก ที่ถือว่าเป็นพ่อแท้ๆของหยวนเป่า”

ท่านป้าเฟิ่งพึมพำ “สวรรค์ คิดไม่ถึงว่าจะพบกับเซียนที่ยังอยู่บนโลก นั่นไม่เท่ากับเหมียนเอ๋อร์แต่งงานกับเทพธิดาหรอกหรือ”

เป็นถึงเทพธิดาที่แท้จริงสมราคาคุยเลยทีเดียว

ไม่เพียงแต่เป็นคนในตำนานแห่งดาวอุกกาบาตตกของแคว้นตงฉู่

เดิมทีคิดว่ามีหญิงสาวยินดีที่จะแต่งงานกับเฟิ่งเหมียนก็ถือว่าเป็นวาสนามากแล้ว ใครจะไปคิดว่าเจ้าหมอนี่จะมีความสามารถคว้าเทพธิดาที่มีความฉลาดไม่เหมือนใครเช่นนี้มาได้

แม้ว่า”เทพธิดา”คนนี้จะมีลักษณะแตกต่างจากภาพที่คนทั่วไปรับรู้ แต่ท่านป้าเฟิ่งก็ยังรู้สึกว่าความสุขนี้มาอย่างกะทันหันเกินไป ทำให้นางรู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่บนอากาศ

เฟิ่งเหมียนพยักหน้า “นี่เป็นเหตุผลของเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ได้โปรดอภัยในความอกตัญญูของลูก ตอนนี้ข้าไม่สามารถอยู่ที่วัดไท่ชิงเพื่อปรนนิบัติดูแลท่านทั้งสองได้แล้ว”

“หยวนเป่ามีภารกิจติดตัว ผู้อาวุโสหวู๋ซินได้ฝากความหวังไว้กับพวกนางพี่น้อง ข้าเป็นลูกเขยที่เขาให้การยอมรับ ย่อมไม่สามารถลอยตัวเหนือปัญหาได้”

เฟิ่งเหมียนมีเวลาอยู่กับเต้าหวู๋ซินน้อยมาก แต่สามารถพูดได้ว่าชีวิตเขาถูกชักนำออกจากความมืดโดยเต้าหวู๋ซิน

เจ้าลัทธิเฟิ่งมองเขาด้วยสีหน้าปีติยินดี ในใจรู้สึกซาบซึ้งมาก

ลูกชายในตอนนี้เมื่อเทียบกับตอนที่จากกัน สามารถเรียกได้ว่าเป็นคนละคนเลยทีเดียว เขาที่เป็นพ่อตอนที่ย่างเข้าประตูมาเมื่อเช้านี้ แวบแรกเกือบจะจำไม่ได้

ลูกชายที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนเป็นคนที่มีชีวิตชีวา กระปรี้กระเปร่ามากขึ้น

เมื่อก่อนเขากตัญญูและนอบน้อมแต่พ่อแม่มาก แต่ปฏิบัติต่อผู้อื่นมักจะทำให้รู้สึกถึงความห่างเหินอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าระหว่างพวกเขามีอะไรบางๆกั้นอยู่

ท่านป้าเฟิ่งมักจะแอบบ่นอยู่เสมอ บอกว่าไม่ว่าตนเองจะทำอย่างไร มักจะรู้สึกว่าลูกชายไม่สนิทกับนางเลย

วันนี้ตอนที่เฟิ่งเหมียนต้อนรับพวกเขา ถึงกับเข้าไปประคองแม่ของเขาด้วยตนเอง การกระทำที่สนิทชิดเชื้อและเป็นธรรมชาติเช่นนี้ ผ่านมายี่สิบกว่าปีก็ไม่เคยมีมาก่อน

เสี้ยววินาทีนี้ เจ้าลัทธิเฟิ่งเพิ่งจะมีความรู้สึกว่า”ลูกชายเติบโตแล้วจริงๆ”

เขาค่อยๆเอ่ยขึ้นมาว่า “ใต้หล้าแสนกว้างใหญ่ ในโลกแห่งโลกิยะ ตอนนี้เจ้ารู้แล้วว่าตนเองควรตามหาอะไร และหา‘วิถี‘ที่เป็นของตนเองเจอแล้ว ย่อมไม่จำเป็นต้องอยู่บำเพ็ญเพียรในวัดอีกต่อไป”

มาคิดดูแล้ว นี่ต่างหากที่เป็นโชคชะตาของเหมียนเอ๋อร์