พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1211

ในราคาแปดล้านหยวนนี้ เดิมทีไม่เพียงพอที่จะรองรับค่าใช้จ่ายสำหรับงานแต่งงานรอบโลกนี้ได้เลย ด้วยเหตุว่าในแผนงานทุกขั้นตอนของบริการ ล้วนแล้วแต่ถือได้ว่าเป็นระดับสุดยอดทั้งสิ้น

แต่ฉีเทียนเหอมีใจช่วยพวกเขาคิดแผนงานและลงแรงไม่น้อยกับแผนนี้

ในศตวรรษที่ 23 ตระกูลฉีย่อมเป็นตระกูลทางการแพทย์ที่มีชื่อเสียง แม้จะยังไม่ได้เบ่งบานไปในทุกแขนงธุรกิจและกลายเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นของโลกเหมือนในอนาคต แต่ก็ไม่อาจมองข้ามได้

เครือข่ายความสัมพันธ์ของฉีซื่อกรุ๊ปนั้นแข็งแกร่งมาก บิดาของเขา...อ้อ ไม่ใช่สิ บิดาในนามที่แท้จริงเป็นบรรพบุรุษของเขา เมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ก็มีสายสัมพันธ์แน่นหนา

ท้ายที่สุดแล้ว ทรัพยากรและเทคโนโลยีทางการแพทย์ย่อมเป็นสิ่งที่คนมั่งคั่งให้ความสำคัญที่สุด ใครเล่าจะไม่อยากเป็นมิตรกับตระกูลหมอเทวดา?

ดังนั้น ภายใต้ความช่วยเหลือของลุงเหยา ฉีเทียนเหอได้ใช้เครือข่ายนี้ ทำให้สามารถประหยัดค่าใช้จ่ายในงานแต่งงานหลายด้านได้อย่างที่คนทั่วไปจินตนาการไม่ถึง

ยกตัวอย่างเช่น ด้านการเดินทาง ล่องเรือสำราญสุดหรูฟรี หากซื้อบัตรโดยสารในราคาท้องตลาด หนึ่งคืนต้องจ่ายเป็นหมื่นหยวน

แถมฉีเทียนเหอไม่เพียงจัดการให้ได้ที่นั่งฟรี แต่ยังเป็นระดับบริการวีไอพีแบล็กการ์ด ที่มีการจำกัดจำนวนผู้โดยสารบนเรืออย่างเคร่งครัด ทำให้ไม่แออัดหรือวุ่นวายเหมือนปกติ นี่เป็นประสบการณ์ที่ต่อให้มีเงินก็ใช่ว่าจะซื้อได้

ยังมีการจัดการในเรื่องโรงแรมที่พักและอาหารการกินอีกมากมาย ซึ่งเขาเลือกแผนที่คุ้มค่าคุ้มราคาที่สุด โดยไม่ลดทอนคุณภาพของประสบการณ์

งานแต่งงานรอบโลกที่เดิมควรใช้งบกว่าสามสิบล้านหยวน กลับถูกฉีเทียนเหอลดงบประมาณลงเหลือเพียงแปดล้านหยวน

อย่างไรก็ดี เขาไม่ได้อธิบายถึงเบื้องหลังมากนัก เพราะเกรงว่าทุกคนจะเกรงใจและรู้สึกกังวลใจ

ยิ่งไปกว่านั้น แปดล้านสำหรับพวกเขาถือเป็นเงินก้อนโตแล้ว...ยกเว้นเฟิ่งเหมียน

คำตอบของฉีเทียนเหอไม่ทำให้พวกเขาผิดหวังแม้แต่น้อย “ข้าคิดไว้ล่วงหน้าแล้วสำหรับเรื่องนี้ พวกท่านสามารถนำตั๋วเงินมาแลกเงินสดกับข้าได้ ค่าเงินของโลกเราทั้งสองมีอำนาจซื้อไม่เท่ากัน ข้าได้ตรวจสอบมาอย่างละเอียดก่อนหน้านี้ หากตัดเศษส่วนเล็ก ๆ ออก พวกท่านเพียงแค่จ่ายข้าแค่สี่หมื่นตำลึงก็เพียงพอแล้ว”

ดวงตาของกงจื่อโยวเป็นประกาย ร่างกายทั้งหมดยืดหยุ่นขึ้น เขาโบกมืออย่างเกียจคร้าน “เรื่องง่าย ๆ เพียงแค่สี่หมื่นตำลึง ข้าไม่เห็นว่าจะต้องใส่ใจอะไรนัก เดี๋ยวข้าจะสั่งคนให้นำตั๋วเงินไปส่งที่จวนของท่าน”

เมื่อหมดกังวล เขาก็หันไปมองกู้ฉางเซินด้วยความใส่ใจ

“เจ้ากู้ เจ้ามีเงินส่วนตัวหรือไม่?”

ตามความเข้าใจของเขา กู้ฉางเซินทำงานแบบเช้าไปเย็นกลับอยู่ทุกวัน เวลาส่วนใหญ่มักจะอยู่ในสำนักศึกษา และบางครั้งก็เข้าวังหลวง

เขาได้รับเงินเดือนประจำ ถึงแม้จะเหมือนกับเซียวปี้เฉิงที่มีหุ้นในกิจการรถไม้ ไม่น่าจะขาดเงินแต่อย่างใด แต่สำหรับเงินส่วนตัวนั้นอาจไม่มี

ครานี้ทุกคนต่างก็จำเป็นต้องใช้เงินส่วนตัว เพราะจุดประสงค์คือการมอบของขวัญสุดเซอร์ไพรส์แก่ภรรยาของตน

กู้ฉางเซินยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง เขายิ้มบาง ๆ แล้วเอ่ยว่า “ที่บ้าน ข้าเป็นคนดูแลบัญชีเอง แม้ว่าเงินส่วนตัวของข้าจะมีไม่มาก แต่ข้ายังพอจะหาเงินสี่หมื่นตำลึงได้”

กงจื่อโยวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เอ่ยถามด้วยความอยากรู้ “ตามปกติข้าเห็นเจ้าก็ไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องทางการค้า แล้วเงินส่วนตัวมากมายเช่นนั้นเจ้าหามาได้อย่างไร?”

อีกฝ่ายมีท่าทีสง่างามสูงศักดิ์ ดูแล้วไม่น่าเป็นผู้ที่สนใจในเส้นทางการค้า เขามองว่าทรัพย์สินเงินทองเป็นสิ่งที่อาจทำให้บารมีของอีกฝ่ายหม่นหมองลง

เซียวปี้เฉิงเองก็ตั้งใจฟังอย่างจดจ่อ จ้องมองกู้ฉางเซิน หวังจะได้เรียนรู้เคล็ดลับบางประการจากเขาว่า มีวิธีใดบ้างที่นอกจากการทำการค้าแล้วจะสามารถหาเงินได้