พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1213

ฉีเทียนเหอไม่รู้ว่าไปสั่งชุดไก่ทอดและเบอร์เกอร์มื้อใหญ่ตอนไหน แต่กองเต็มโต๊ะอาหารในพริบตา

เมื่อได้ยินคำพูดของกู้ฉางเซิน เขาก็พยักหน้าเห็นด้วย "ท่านผู้อำนวยการกู้พูดถูกแล้ว ในเศรษฐกิจที่พึ่งพาแฟนคลับ หากเปิดเผยเรื่องความรักเมื่อใด มูลค่าทางการค้าของศิลปินจะลดลงมหาศาล ยิ่งพี่เซียวสามมีลูกแล้วถึงสามคนก็ยิ่งไปกันใหญ่"

ถึงแม้ว่าอวิ๋นหลิงยังคงได้รับความนิยม แต่เพราะนางเป็นนักแสดงสายฝีมือที่ได้รับความรักจากทุกเพศทุกวัย

หากเป็นเมื่อก่อน เซียวปี้เฉิงคงเป็นเจ้าชายในฝันของหญิงสาวต้าโจวนับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้เขาไม่รับชายารองเพิ่มเพื่ออวิ๋นหลิง สาวน้อยทั้งหลายเมื่อรู้ความจริงก็ย่อมเลิกฝันกลางวันไปโดยปริยาย

"ทุกวันนี้ในเมืองหลวง นิยมการจิ้นคู่รัก หากต้องการจินตนาการถึงคนรักในฝัน แน่นอนว่าชายหนุ่มโสดคุณภาพสูงจะได้เปรียบกว่า" ฉีเทียนเหอกล่าวพลางชี้มาที่ตัวเอง "อย่างเช่นข้าผู้เป็นหลานชายของอดีตอัครมหาเสนาบดี ทั้งหล่อ ทั้งมั่งคั่ง และหากแต่งงานกับข้า ยังไม่มีปัญหาแม่สามีลูกสะใภ้ให้ยุ่งยากอีกด้วย"

ดังนั้น แม้เหล่าคุณหนูจะรู้ว่าเขาไม่มีความตั้งใจจะมีความรัก แต่พวกนางก็ยังพยายามแสดงน้ำใจหวังดึงเขาออกจากความเจ็บปวดในอดีต

เซียวปี้เฉิงถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่หันไปมองกู้ฉางเซินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

"พอเลิกงานในแต่ละวัน เจ้าก็ว่างจนต้องมาคิดเรื่องพวกนี้หรือ?”

กู้ฉางเซินกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา "ข้าเพียงแค่คิดว่าธุรกิจตุ๊กตาดินเผานี้น่าสนใจ ตอนนี้มันกำลังเป็นที่นิยมในหมู่คนหนุ่มสาวในเมืองหลวง ข้าในฐานะผู้อำนวยการสำนักศึกษาชิงอี้ ก็ต้องศึกษาเรื่องที่บัณฑิตชื่นชอบ เพื่อเข้าถึงพวกเขาได้ดียิ่งขึ้น"

อาจกล่าวได้ว่าต้าโจวล้าสมัยกว่าสามแคว้นอื่นเล็กน้อย แต่ในเรื่องของเล่นของขวัญติดมืดนั้น ต้าโจวนำหน้าแคว้นอื่นไปมาก

ทุกวันนี้ ตุ๊กตาดินเผาในตลาดมีหลายแบบ นอกจากตุ๊กตาอวิ๋นหลิงที่เป็นตัวขายหลักแล้ว ยังมีตุ๊กตาของกงจื่อโยววางขายด้วย

แน่นอนว่า ตุ๊กตานั้นไม่ใช่ตุ๊กตาธรรมดา ประชาชนที่ซื้อมักนำไปบูชาเป็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภ

เซียวปี้เฉิงถอนหายใจหนัก ๆ "พอเถอะ ๆ ทุกคนพูดก็มีเหตุผลทั้งนั้น ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะรีบหาวิธีรวบรวมเงินจำนวนนี้ให้ได้โดยเร็ว"

เฟิ่งเหมียนที่เงียบมาตลอดจึงเอ่ยขึ้น "หากต้องการความช่วยเหลือ จงบอกข้าได้ทันที"

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความกังวลจนแม้แต่มื้อเที่ยงฟรีตรงหน้าก็ไร้รสชาติ

หลังจากการพูดคุยสิ้นสุดลง พี่น้องแต่ละคนก็แยกย้ายกันไป บ้างไปเดินเล่นกับภรรยา บ้างไปเล่นเกม

ส่วนเซียวปี้เฉิงกลับไปยังพระราชวังต้าโจวเพียงลำพัง มุ่งหน้าไปยังห้องเก็บอาวุธข้างห้องหนังสือ

ในห้องเรียบง่ายและสะอาดสะอ้านนั้น อากาศอบอวลด้วยกลิ่นโลหะเย็นยะเยือก ที่ชั้นวางอาวุธมีอาวุธหลากหลายรูปแบบเรียงรายอยู่กว่ายี่สิบชิ้น

หอกยาว ดาบ ธนูยาว ไม้กระบอง มีดสั้น และกลไกอเนกประสงค์... อาวุธหลากหลายที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทำให้คนมองถึงกับตาลาย

เซียวปี้เฉิงเติบโตมากับการฝึกยุทธ์ อ่านตำราพิชัยสงครามจนเชี่ยวชาญ และแน่นอนว่าเขาหลงใหลการสะสมอาวุธนานาชนิด นับเป็นหนึ่งในความชอบเพียงไม่กี่อย่างของเขา ซึ่งเทียบได้กับความพยายามเก็บออมเงิน

กระนั้น เขากลับยากจนมาโดยตลอด ตำหนักจิ้งอ๋องที่ดูโอ่อ่าภายนอก ที่จริงแล้วซอมซ่อยิ่งนัก มีเพียงเกียรติภูมิที่ได้มาจากการต่อสู้อย่างเด็ดเดี่ยวเท่านั้นที่ช่วยพยุงศักดิ์ศรีของเขาไว้

ในช่วงที่เขาได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋องและเปิดจวนใหม่นั้น เขายังไม่ได้เป็นท่านอ๋องเทพแห่งสงครามผู้เกรียงไกร และในฐานะพระโอรสที่ไม่โดดเด่นของจักรพรรดิจาวเหริน ย่อมไม่ได้รับพระราชทานทรัพย์สินมากมาย ตำหนักจิ้งอ๋องทั้งหมดจึงแทบจะเรียกได้ว่าซอมซ่อ

แม้แต่พระเจ้าหลวงที่รักและให้ความสำคัญกับเขาเพียงหนึ่งเดียว ในเวลานั้นก็ทรงป่วยด้วยโรคความจำเสื่อมจนจำหลานชายพระองค์นี้ไม่ได้