พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1215

ฉีเทียนเหอกล่าวต่อว่า "แทนที่จะขายโบราณวัตถุ สู้ให้ท่านนักพรตทำนายหมายเลขถูกรางวัลในงวดหน้าจะไม่ดีกว่าหรือ!"

เฟิ่งเหมียนเหลือบตามองเขาอย่างหมดคำพูด "ความสามารถของข้ายังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก"

หากเขาสามารถทำนายหมายเลขลอตเตอรี่ได้ ก็คงไม่ต้องลำบากออกไปพยากรณ์ชะตาเพื่อทำมาหากินแล้ว

แต่เฟิ่งเหมียนก็ไม่ได้แนะนำให้เซียวปี้เฉิงขายหอกยาว "หากไม่ไหวจริง ๆ ท่านรออีกสักครึ่งปีสิ ส่วนแบ่งกำไรจากสวนสัตว์อย่างน้อยยังได้อีกหกพันตำลึง ที่เหลือก็รวบรวมและขอยืมเพิ่มเติมจะไม่ดีกว่าหรือ?”

เซียวปี้เฉิงส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ "พวกเจ้าอย่าได้เกลี้ยกล่อมอีกเลย ข้าตัดสินใจแน่วแน่แล้ว คราวนี้ไม่เหมือนกัน ข้าไม่อาจเปิดปากขอยืมเงินจากพวกเจ้าได้ แล้วเงินหกพันตำลึงที่ได้จากการแบ่งกำไรก็ยังไม่พออยู่ดี"

"ข้าอยากมอบสิ่งดี ๆ ให้หลิงเอ๋อร์เยอะ ๆ ไม่ใช่เพียงสี่หมื่นตำลึงนั้น"

กงจื่อโยวเงียบไปครู่หนึ่ง คิดในใจว่า ช่วงนี้เขาอาจเห็นเฟิ่งเหมียนเลือกแหวนแต่งงาน จึงเริ่มเตรียมตัวเช่นกัน

ในฐานะบุรุษเช่นเดียวกัน เขาก็เข้าใจความดื้อรั้นแปลก ๆ ของเซียวปี้เฉิงได้ดี

เมื่อเทียบกับทั้งสามคนของพวกเขา การแต่งงานระหว่างอวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงมิได้ราบรื่นเป็นธรรมชาติ หากแต่ขาดสิ่งหนึ่งที่เขาครุ่นคิดมาตลอด นั่นคือการขอแต่งงาน

ดังนั้น แม้เขาจะรู้ว่าตัวเองไม่มีเงิน แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะจัดงานแต่งงานครั้งนี้ให้ได้

สำหรับกงจื่อโยวและคนอื่น ๆ นั้น มันคือประสบการณ์ใหม่ที่น่าสนุกสนานและเป็นการมอบความประหลาดใจให้ภรรยา แต่สำหรับเซียวปี้เฉิงแล้ว นี่คือการขออวิ๋นหลิงแต่งงาน

ดังนั้น เขาจึงไม่ยอมขอยืมเงินใคร และไม่แตะต้องทรัพย์สินที่จะใช้หลังแต่งงานด้วย

กงจื่อโยวก็รู้ว่าไม่อาจเปลี่ยนใจเขาได้แล้ว จึงถามย้ำอย่างจริงจัง "ท่านมั่นใจจริง ๆ หรือว่าจะทำเช่นนี้? หากขายออกไปแล้วก็ไม่อาจเปลี่ยนใจได้"

เซียวปี้เฉิงพยักหน้าโดยไม่ลังเล

"ก่อนที่ข้าจะพบหลิงเอ๋อร์ ข้าไม่มีสิ่งใดเลย ทั้งหมดเป็นเพราะโชคชะตาเมตตา นำพานางมายังข้างกายข้า ทำให้ข้ามีสิ่งที่ผู้คนมากมายใฝ่ฝัน"

"และสิ่งเหล่านี้ หากข้าได้มาจากความพยายามมันจึงจะยุติธรรม แต่ข้ากลับได้มันมาโดยอาศัยโชคเท่านั้น ไม่เคยเสียสละหรือทุ่มเทสิ่งใด ข้าติดค้างนางอยู่มากมาย"

“บัดนี้ข้าจะมอบทั้งหมด ซึ่งมีเพียงน้อยนิดของข้าให้นาง ข้าย่อมเต็มใจ ไฉนจะมีคำว่าเสียใจเล่า?”

แผ่นดินอันรุ่งเรืองนี้เป็นสิ่งที่สองสามีภรรยาร่วมกันสร้างขึ้นมา หากให้สิ่งนี้เป็นเพียงสินสอด ย่อมยังไม่เพียงพอ

เมื่อได้ยินดังนั้น กู้ฉางเซินที่กำลังจิบชาก็เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง สายตาแฝงแววเฉียบคม ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความเข้าใจ

“หัวใจสำคัญของปี้เฉิงมิได้อยู่ที่จำนวนทรัพย์สมบัติ หากแต่อยู่ที่การชดเชยในสิ่งที่เขาควรมอบให้ตั้งแต่แรกต่างหาก"

“พร้อมทั้งพิสูจน์ด้วยความตั้งใจและการกระทำว่า...ไม่ว่าปัจจุบันจะเป็นเช่นไร เซียวปี้เฉิงผู้ยากจนข้นแค้นในวันวาน ก็ยินดีทุ่มเททุกสิ่งเพื่อคนที่รัก"

“การมีมากหรือน้อยมิใช่สิ่งสำคัญ สิ่งที่สำคัญคือความเต็มใจจะมอบให้มากเพียงใด"

เขาเคยทำสิ่งที่คล้ายกับเซียวปี้เฉิงมาก่อน จึงเข้าใจความยึดมั่นของอีกฝ่ายได้อย่างลึกซึ้ง

ผ่านไปครู่หนึ่ง กงจื่อโยวก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ “ข้าเข้าใจแล้ว ท่านเอาเพลิงอัคคีวิหคให้ข้าเถิด ข้าจะช่วยขายให้ได้ราคางาม”

ในที่สุด เซียวปี้เฉิงก็ส่งเพลิงอัคคีวิหคพร้อมกับอาวุธสะสมอื่น ๆ ให้แก่กงจื่อโยว พร้อมกำชับว่าอย่าเร่งรีบขายออกไปนัก และให้ตั้งราคาสูงที่สุดเท่าที่จะทำได้

กงจื่อโยวรู้สึกถึงภาระอันหนักอึ้ง จึงใส่ใจในเรื่องนี้เป็นพิเศษ เขามิได้รีบส่งอาวุธทั้งหมดให้แก่เฉียงเวย ผู้ดูแลตลาดมืด แต่ให้นางเริ่มจากติดต่อแขกผู้มีเกียรติที่เคยเข้าร่วมการประมูลในปีก่อน ๆ โดยเฉพาะผู้ที่มั่งคั่งและหลงใหลในอาวุธยุทธภัณฑ์

โดยปกติแล้ว มีเพียงสมบัติพิเศษเท่านั้นที่ทำให้สำนักทิงเสวี่ยส่งบัตรเชิญด้วยความเอิกเกริก และจำต้องเตรียมการอย่างพิถีพิถันเป็นระยะเวลาหนึ่ง

หอกเล่มนี้คู่ควรที่จะเตรียมการอย่างดีเช่นนี้

.....