พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 122

จวนเหวินกั๋วกง

จู่ ๆ อวิ๋นหลิงก็กลับบ้านมาโดยไม่ได้บอกกล่าว นางเฉินและคนอื่น ๆ ต่างอึ้งไปตาม ๆ กัน

รัฐทายาทผู้เฒ่าเหมือนศัตรูตัวฉกาจ จ้องตาเขม็งแล้วพูดว่า “เหตุใดเจ้าถึงได้กลับมากระทันหัน？”

“ดูเหมือนท่านพ่อไม่ต้อนรับข้าเป็นอย่างมาก？”

ความคิดในใจของอวิ๋นหลิง ถ้าหากว่าจะต้องแยกกันจริง ๆ จวนจิ้งอ๋องจะต้องอยู่ไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ว่าอยู่บ้านแม่ของตัวเองก็คงไม่สบายใจเท่าไหร่

นางจึงไม่อยากต้องมาเผชิญหน้ากับรัฐทายาทผู้เฒ่าและฮูหยินเหลียนทั้งวัน ยังโชคดีที่ได้สินสอดตอนแต่งงานมากโขอยู่ ถึงตอนนั้นย้ายไปทำบ้านอยู่ข้างนอกจะดีกว่า

รอให้ลูกคลอดออกมาก่อน นางค่อยพาเขาไปท่องเที่ยวต่างประเทศ ไม่แน่ว่าอาจจะรวบรวมอุกกาบาตได้หลายชิ้น

นางเฉินรีบเข้าไปดึงแขนเสื้อของรัฐทายาทผู้เฒ่า “หลิงเอ๋อร์กว่าจะได้กลับมา ท่านก็พูดกับนางดีหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร”

อวิ๋นหลิงเบ้ปากจนเคยชิน “จริงด้วย เมื่อก่อนท่านพ่อโทษข้า หลายเดือนไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านไม่ใช่หรือ？”

รัฐทายาทผู้เฒ่าอึ้งไป จากนั้นพูดช้า ๆ ว่า “ถ้าเช่นนั้นสรุปเจ้ากลับมาทำอันใด ตั้งใจจะพักกี่วัน？”

“ท่านพ่อไม่ต้องเป็นกังวล ข้าไม่ได้กลับมาทะเลาะกับท่าน พักสามวันห้าวันหรือไม่ก็ครึ่งเดือนแล้วค่อยไป”

รัฐทายาทผู้เฒ่าโบกมือ “ตามใจเจ้าก็แล้วกัน จะต้องจำไว้ว่าเจ้าเป็นลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้ว น้ำที่สาดออกไปแล้ว ถ้าอยู่บ้านแม่นาน ๆ คนอื่นจะติฉินนินทาเอาได้”

ท่าทางนี้เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากเห็นนางมากไปกว่านี้ ถ้าหากว่าปกติอวิ๋นหลิงอารมณ์ดี อาจจะยังหยอกล้อรัฐทายาทผู้เฒ่า หรือเถียงเขาสักสองสามคำ

แต่ว่าตอนนี้นางมีเรื่องในใจ จึงขี้เกียจที่จะต่อล้อต่อเถียงกับรัฐทายาทผู้เฒ่า หลังจากที่ทักทายเสร็จก็กลับไปที่ห้องของตัวเองตอนที่ยังไม่ได้ออกเรือน

หลังจากที่อวิ๋นหลิงไป เห็นได้ชัดว่ารัฐทายาทผู้เฒ่าโล่งอก นางเฉินเหลือบมองเขาด้วยความไม่พอใจ

“นายท่าน เมื่อครู่ท่านพูดอะไรน่ะ ที่นี่เป็นบ้านฝ่ายแม่ของหลิงเอ๋อร์ นางอยากจะกลับเมื่อไหร่กลับมาได้อยากจะอยู่นานเท่าไหร่ก็อยู่ได้เช่นกัน เมื่อครู่ที่ท่านพูดเท่ากับว่าทำให้หลิงเอ๋อร์เสียใจมิใช่หรือ？”

“ทุกครั้งที่นางกลับมาเป็นข้าต่างหากที่เสียใจ！” รัฐทายาทผู้เฒ่ากำหน้าอก นวดสีหน้าอย่างไม่กลัว “นิสัยประหลาดตั้งแต่เด็ก นิสัยตอนนี้นับวันยิ่งโอหัง ทุกครั้งที่กลับก็มาทำให้ข้าหงุดหงิด ไม่เห็นพ่ออย่างข้าอยู่ในสายตาเลยสักนิด！”

ต่อให้นางเฉินนิสัยดีอย่างไร ก็อดที่จะจ้องรัฐทายาทผู้เฒ่าตาเขม็งไม่ได้

“ไม่ใช่เพราะว่าเมื่อก่อนท่านลำเอียง ไม่มีท่าทางของความเป็นพ่อเลยแม้แต่นิดเดียว！”

ในใจของนางเฉินเป็นห่วงลูกสาว แค่มองดูก็รู้ว่าอารมณ์ของอวิ๋นหลิงแปลกไป นิสัยของนางช่างเอาอกเอาใจรอบคอบ จึงสังเกตความรู้สึกของอวิ๋นหลิงได้แบบไม่ตั้งใจ

ทำได้เพียงเรียกตงชิงเข้ามา ถึงได้รู้สาเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น

นางค่อย ๆ ถอนหายใจออกมายาว ๆ เรื่องที่กังวลก่อนหน้านี้ในที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้...

อวิ๋นหลิงพักอยู่ที่จวนเหวินกั๋วกงมาสองวันแล้ว ไม่รู้เป็นเปลี่ยนที่กระทันหันหรือว่าอย่างไร สองวันมานี้นอนหลับไม่สบายเลย

ในใจของนางอึดอัด เมื่อก่อนตอนที่ได้รับภาระหน้าที่ออกเดินทางในองค์กร ต่อให้เป็นทะเลทราย ป่าฝนหรืออะไรล้วนปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว

วันนี้เพิ่งจะลุกขึ้น ก็ได้ยินตงชิงรีบเข้ามารายงาน

“พระชายา วันนี้ป้าฉู่ได้พาคุณหนูลูกพี่ลูกน้องมาเยี่ยม อยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าครึ่งชั่วยามแล้ว ฮูหยินเรียกท่านไปพูดคุยด้วยเจ้าค่ะ”

อวิ๋นหลิงค้นหาความทรงจำอยู่ครู่หนึ่ง ป้าฉู่ผู้นี้เป็นพี่สาวของรัฐทายาทผู้เฒ่าเพียงคนเดียว ก็เป็นป้าแท้ ๆของนางด้วย

ได้ออกเรือนกับข้าราชการระดับ มีลูกชายหนึ่งคนลูกสาวหนึ่งคน ปกติไม่ค่อยไปมาหาสู่กันนอกจากวันตรุษจีน การมาเยี่ยมอย่างกะทันหันในเวลาเช่นนี้เป็นเรื่องแปลกยิ่งนัก

นางลุกขึ้นให้ตงชิงแต่งหน้าให้นาง แสงที่สะท้องในกระจกทำให้เห็นปานจางลงไปมาก

ถึงแม้จะบอกว่าสีกันน้ำได้ แต่ว่าหลายวันมานี้นางเองก็ไม่ได้วาดลงไปอีกครั้ง จากนั้นจึงสวมผ้าคลุมหน้าไปที่ห้องโถงด้านหน้า