พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 123

ทั้งสองแม่ลูกเจียงฉ่ายเหลียนอัดอั้นความโกรธจากนั้นกลับไปที่ห้องรับแขก จากนั้นวางจอกชาลงบนโต๊ะอย่างแรง

“ฉู่อวิ๋นหลิงนี่ไม่รู้จักความหวังดี！แล้วก็ยังไม่รู้จักมองหน้าตาของตัวเอง ถ้าหากว่าไม่ใช้กลอุบายในคืนงานเลี้ยงวันหยวนเซียวทีแรก นางจะได้ออกเรือนกับจิ้งอ๋องหรือ？”

แค่นึกถึงว่าตำแหน่งพระชายาจิ้งอ๋องถูกใบหน้าอัปลักษณ์ของฉู่อวิ๋นหลิงยึดไป เจียงฉ่ายเหลียนรู้สึกเพียงว่าฟ้าไม่มีตา

คุณหนูใหญ่ฉู่ก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “น่าสงสารจิ้งอ๋องจริง ๆ เทพเจ้าแห่งสงครามของต้าโจวต้องมาแต่งงานกับหญิงอัปลักษณ์ที่ไร้ความสามารถมาเป็นภรรยา ถ้าหากเปลี่ยนเป็นเหลียนเอ๋อร์มาทำแทน ดีกว่านางมากกว่าเป็นพันเท่า？”

“ท่านแม่ ตอนนี้จะทำเช่นไรดี แม้แต่หน้าของจิ้งอ๋องข้ายังไม่ได้พบ”

“อย่าใจร้อน พวกเราอดใจรอไปอีกหน่อย ถ้าหากว่าหาโอกาสได้ จะต้องห้ามพลาดเด็ดขาด！”

เจียงฉ่ายเหลียนพยักหน้าอย่างแรง นางรู้ว่าคนในใจของจิ้งอ๋องมาตลอดก็คือฉู่อวิ๋นหาน ดังนั้นจึงตั้งใจเลียนแบบการแต่งกายของอีกฝ่าย

จิ้งอ๋องเอวก็คงเห็นที่ฉู่อวิ๋นหลิงพลาดความรัก ในใจจะต้องคิดถึงเป็นแน่ ถ้าได้เห็นนาง จะต้องสร้างความประทับใจไม่มากก็น้อยเป็นแน่

......

ในเรือนเล็กของอวิ๋นหลิงทางนี้ ตงชิงที่กำลังโกรธแม่ลูกเจียงฉ่ายเหลียน

“บ่าวก็ว่าเหตุใดป้าฉู่ถึงได้มาที่บ้านกระทันหัน ที่แท้ก็มีความคิดแบบนี้นี่เอง！คำพูดแบบนั้นพวกนางยังพูดออกมาได้ ช่างไร้ยางอายเยี่ยงนัก！”

ในใจของอวิ๋นหลิงสับสนไปหมด จึงหายใจลึก ๆ แล้วพูดว่า “เอาล่ะ ไม่ต้องบ่นแล้ว ไปเอาหนังสือมาให้ข้าอ่านฆ่าเวลา”

นางอ่านไปได้สองสาม กลับไม่ได้ทำให้จิตใจสงบลงเลย ยิ่งคิดยิ่งโมโห

อยากจะกลับไปที่จวนจิ้งอ๋องจากนั้นตีเซียวปี้เฉิงจนทนไม่ไหว นางเกลียดผู้ชายที่ดึงดูดความสนใจจากผู้อื่นไปทั่วมากที่สุด！

เพราะอะไรทุกคนถึงอยากได้ยัดเยียดผู้หญิงให้เขา เหตุใดถึงไม่มีใครยัดเยียดผู้ชายให้นางบ้าง？

นางเฉินเดินเข้ามา ก็เห็นใบหน้าของนางไม่มีความสุข จึงถอนหายใจเบา ๆ

“ในเมื่อไม่ใจสงบ ก็ไม่ต้องอ่าน หลิงเอ๋อร์ เจ้าเองก็ควรคิดให้ดีแล้ว ถ้าหากว่าฝ่าบาทประทานงานแต่งลงมา เจ้าจะทำเช่นไร？”

อวิ๋นหลิงตอบโดยไม่คิดว่า “จะทำเช่นไรได้ แน่นอนว่าหย่า”

“ปากของเจ้าพูดได้อย่างสะใจ แต่ว่าในใจกลับใส่ใจจิ้งอ๋องมาก เจ้าปล่อยวางได้จริงหรือ？”

“ข้าคิดถึงเขาอย่างนั้นหรือ？ใครจะไปคิดถึงคนตาบอดเช่นนั้น？”

นางเฉินยิ้มเล็กน้อย ดวงตาที่สงสารก็มองไปที่อวิ๋นหลิง จากนั้นก็รวบผมที่กระเซอะกระเซิงให้นาง

“หลิงเอ๋อร์โตแล้ว ในใจมีผู้ชายที่รักแล้ว”

อวิ๋นหลิงอึ้งไปชั่วขณะ สายตามีความว่างเปล่าเล็กน้อย “ท่านบอกว่า...ข้ารักเขา？”

นางเฉินหุบยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าหากว่าในใจของเจ้าไม่มีจิ้งอ๋อง หลายวันมานี้เพราะเหตุใดเจ้าถึงไม่มีความสุขเรื่องที่เขาจะแต่งงานกับพระชายารอง？ถ้าหากว่าไม่ชอบเขา ถ้าเช่นนั้นจะโกรธจนกลับมาบ้านแม่ทำไม？อีกทั้งเหตุใดถึงยังพูดจาเช่นนั้นกับป้าใหญ่และท่านพี่ของเจ้าอีก？”

“แต่ว่าตอนที่ข้าเห็นเขา หัวใจของข้าเต้นไม่แรง”

นางไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ แต่ต่อให้ไม่เคยประสบด้วยตัวเอง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยิน？

พี่ใหญ่เคยพูดว่า ถ้าหากชอบคน ๆ หนึ่ง เมื่อเห็นอีกฝ่ายใจจะเต้นอย่างแรง

นางเฉินอดใจไม่ได้ “เด็กโง่ ถ้าหากว่ารักใครคนหนึ่ง ในใจของเจ้าก็จะคิดถึงแต่เขา ถ้าหากเขาทำให้เจ้าชอบได้ เจ้าก็จะชอบจนยากที่จะระงับตัวเองได้ ถ้าหากว่าเขาทำให้เจ้าเสียใจ เจ้าก็จะกระสับกระส่ายไม่เป็นอันทำอะไรตลอดทั้งวัน”

“แม่ดูออก ว่าอันที่จริงแล้วในใจของเจ้าใส่ใจจิ้งอ๋องมาก มิเช่นนั้นเจ้าลองไตร่ตรองดูเสียหน่อย ดูเสียว่าเป็นจริงอย่างที่แม่พูดหรือไม่？”

อวิ๋นหลิงตกใจ จากนั้นก็มีอารมณ์พุ่งออกมา อยากจะโต้แย้ง แต่ก็อ้าปากพูดไม่ออก

นางจึงลูกหน้าอกของตัวเอง ตอนที่คิดถึงเซียวปี้เฉิงไม่ได้เต้นแรง แต่ตอนนี้มันจุกอกอ้างว้างจริง ๆ มีความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

นางฝึกพลังจิตมานานหลายปี รักษาอารมณ์ให้สงบจนกลายเป็นความสามารถแล้ว บัดนี้ปล่อยวางอารมณ์ ถึงสัมผัสได้ว่าอารมณ์แปลก ๆ ที่ไม่เคยมีมาก่อนเต็มหัวใจ

สูญเสีย คาดหวัง โกรธ และมีความเจ็บปวด

อวิ๋นหลิงมองไปยังนางเฉินอย่างอึ้ง ๆ จึงเข้าใจหัวใจตัวเองในชั่วพริบตาเดียว

ที่แท้ในใจของนางก็มีเจ้าบอด ในขณะที่ไม่รู้สึกตัวนั้น คนนั้นก็แอบเข้ามาซ่อนในใจของนาง