พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 124

คุณหนูใหญ่ฉู่อึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ร้องเสียงแหลมออกมา

“ฉ่ายเหลียน！ฉ่ายเหลียนของแม่！”

เจียงฉ่ายเหลียนคิดไม่ถึงเลยว่า ท่านอ๋องเทพเจ้าแห่งสงครามที่ร่ำลือกันว่ามีน้ำใจและมีความห่วงใยต่อต่อราษฏรของแคว้นต้าโจว ที่แท้ก็มีใบหน้าที่เย็นชาถึงขนาดนี้

กลับโยนนางลงไปในสระบัวอย่างไม่ปราณีเลยแม้แต่น้อย！

“ท่านอ๋อง...ท่านอ๋องช่วยข้า！ท่านแม่...รีบช่วยฉ่ายเหลียนด้วย！”

นางว่ายน้ำไม่เป็น ทุกประโยคที่พูดก็กลืนน้ำเข้าไปอึกใหญ่ ๆ น้ำในสระสีเขียวมีวัชพืชที่ปะปน กลิ่นโคลนที่น่าขยะแขยงเข้าไปจนเต็มปาก

คุณหนูใหญ่ฉู่กระโจนไปที่ใต้ฝ่าเท้าของเซียวปี้เฉิงร้องไห้ตะโกนว่า “ท่านอ๋อง！เหตุใดท่านถึงได้ทิ้งฉ่ายเหลียนลงไป！”

“ไสหัวออกไป！”

ความโกรธของเซียวปี้เฉิงยังไม่หาย ดวงตาแดงกล่ำเต็มไปด้วยความโกรธ จากนั้นก็สะบัดคุณหนูใหญ่ฉู่ออกไป

ในใจของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน คิดถึงแต่อวิ๋นหลิง จากนั้นก็ยกเท้าไปที่เรือนด้านหลัง โดยไม่สนใจเสียงร้องไห้และเสียงขอร้องของสองแม่ลูกเจียงฉ่ายเหลียนเลยสักนิด

ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมของสาวใช้และบรรดาบ่าวรีบเข้ามา แต่เซียวปี้เฉิงไม่ได้ยิน ก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าร้อนรน

กลับได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ก็ตะลึงในทันใด

“อวิ๋น...อวิ๋นหลิง！”

อวิ๋นหลิงสีหน้าซับซ้อน แววตาไปตกที่เขาและกระตุกเล็กน้อย

ผู้ชายตรงหน้าไม่รูปงามมากเหมือนเมื่อก่อนเลยแม้แต่น้อย มงกุฎผมที่เขาใช้มัดหางม้าบิดเบี้ยว ผมที่แก้มทั้งสองข้างก็กระเซอะกระเซิง

มีรอยดำคล้ำรอบดวงตา ใต้คางมีตอหนวดสีเขียวโผล่ออกมา แค่มองก็รู้ว่าไม่ได้ดูแลตัวเองมาหลายวันมาก

สีหน้าซีดเซียว แก้มซูบผอม ไม่มีสีสันสดใสเปล่งประกายที่กําลังจะแต่งงานกับอนุภรรยาเลย

อวิ๋นหลิงเงียบไปชั่วขณะ “เจ้ามาทำอะไร？”

“อวิ๋นหลิง เจ้าอย่าโกรธ...ข้าไม่ได้หลอกเจ้า ข้าไม่ได้หลอกเจ้าจริง ๆ ”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น จากนั้นกดหัวไหล่ของนาง น้ำเสียงร้อนรนพร้อมกับประจบสอพลออย่างระมัดระวัง

“เจ้าต้องเชื่อข้า ข้าเคยรับปากเจ้าแล้วว่าจะไม่แต่งงานกับพระชายารอง พูดได้ทำได้！”

“ข้าเข้าไปในวังขอร้องเสด็จพ่อ ในที่สุดเสด็จพ่อและเสด็จปู่ก็รับปากข้า นับจากนี้จะไม่มีการประทานการแต่งงานลงมาอีก ข้าขอสาบานว่าชาตินี้จะมีเจ้าเพียงคนเดียว...”

“เจ้าอย่าโกรธ เมื่อก่อนเป็นข้าเองที่ผิด ไม่ควรปิดบังเจ้าเรื่องเวินหวยหยู”

น้ำเสียงของเซียวปี้เฉิงสั่นไม่หยุด พร้อมกับแฝงไปด้วยความขอร้อง แม่ลูกเจียงฉ่ายเหลียนที่อยู่ด้านหลังร้องไห้ครวญครางอย่างหนัก แต่เขากลับไม่ได้ยิน

แค่คิดถึงว่าอวิ๋นหลิงจะหย่ากับเขา หรือแม้กระทั่งหายไปกระทันหันทำให้เขาหาไม่พบอีก เขาก็รู้สึกว่าตัวเองจะบ้า

“ข้าขอสาบานว่าข้าไม่เคยคิดถึงนางเลยแม้แต่น้อย...เจ้าอย่าหย่ากับข้าได้หรือไม่？”　　

ณ เวลานั้นเอง นัยน์ตาของซียวปี้เฉิงก็สะท้อนเงาร่างของอวิ๋นหลิงเพียงคนเดียว

ในใจของอวิ๋นหลิงสั่นอย่างหนัก ทั้งเจ็บปวดและมีความสุขปะปนกันจนเต็มหัวใจ นางเงียบอยู่นาน

แม้กระทั่งปลายจมูกก็แดงนิดหน่อย นั่นเป็นสิ่งที่นางไม่ค่อยรู้สึกในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เป็นความรู้สึกอยากจะร้องไห้

อวิ๋นหลิงควบคุมจิตใจของตัวเองได้ดีมาตลอด น้อยครั้งมากที่จะเปิดเผยอารมณ์ที่แท้จริงของตัวเอง ณ เซียวปี้เฉิงก็ไม่สามารถสัมผัสความคิดภายใต้รูปลักษณ์ที่สงบนิ่งของนางได้ในชั่วขณะหนึ่ง ในใจตื่นตระหนกจนไม่รู้จะทําอย่างไรดี

นางเฉินและตงชิงที่เดินไล่มาช้าหลายก้าว เมื่อเห็นก็ต้องตกใจ

“สวรรค์！สรุปนี่มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น เหตุใดถึงได้กลายเป็นสภาพนี้？”