พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 125

เมื่อคุณหนูใหญ่ฉู่เห็นแววตาที่แทบอยากจะฆ่าคนของเซียวปี้เฉิงที่ดูเหมือนไม่แสร้ง ในที่สุดก็รู้สึกแปลกๆ สีหน้าตื่นตระหนกขึ้นมา

“นี่...ข้า...”

เจียงฉ่ายเหลียนทั้งโกรธและอาย กระโจนในอ้อมกอดคุณหนูใหญ่ฉู่ร้องไห้ขึ้นมา “ท่านแม่ ต่อแต่นี้ไปข้าจะทำอย่างไรดี！ถูกลือออกไปจะทำตัวอย่างไรดี ตายเสียกว่า！”

ณ ขณะนั้นเองนางก็สับสนในใจเป็นอย่างมาก ต่อมาก็คิดแรงดึงดูดจิ้งอ๋องแบบนั้นออกมา

แต่ว่านางก็ยังไม่เข้าใจ แผนการของฉู่อวิ๋นหลิงในตอนแรกทุเรศกว่านางเปนร้อยเท่าพันเท่า เพราะเหตุใดจิ้งอ๋องยอมแต่งกับฉู่อวิ๋นหลิง แต่กลับปฏิบัติอย่างไร้ความปราณีเช่นนี้？　

ในใจของนางเฉินโกรธมาก แต่ก็ปวดหัวด้วยเช่นกัน ตอนนี้รัฐทายาทผู้เฒ่ายังไม่ได้กลับจวน นางจึงต้องออกโรงมาปลอบใจ

ใครใช้ให้อีกฝ่ายเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของสามีนาง อีกทั้งยังไม่สามารถฉีกหน้าจริง ๆ ของอีกฝ่ายได้

“จิ้งอ๋อง บางทีอาจจะมีเรื่องเข้าใจผิด ทุกคนอย่าเก็บไปใส่ใจเลย รีบไปเชิญท่านหมอมาตรวจดูคุณหนูลูกพี่ลูกน้อง ทางทีอย่าให้ป่วย”

เซียวปี้เฉิงใบหน้าเย็นชา เพราะว่านางเฉินเป็นแม่ยาย เขาจึงเปลี่ยนสีหน้าอบอุ่น แต่น้ำเสียงยังคงแข็งกระด้าง

“เข้าใจผิด？ยังจะเข้าใจผิดอะไรได้ สองแม่ลูกผู้นี้มีจิตใจไม่บริสุทธิ์ ข้าจะลงโทษความผิดของพวกเขา！”

นั่นเป็นความบริสุทธิ์ของเขา！เรื่องอะไรจะยอมปล่อยแม่ลูกคู่นี้ไปง่าย ๆ

นางเฉินรู้ดีว่าเขาพูดด้วยความโกรธ จึงทำได้เพียงปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น อาศัยช่วงเวลานี้ ฉู่อวิ๋นเจ๋อก็รีบไปที่อวิ๋นหลิง ถามที่มาที่ไปอย่างชัดเจน

หลังจากนั้นไม่นาน เขามีสีหน้าแปลก ๆ “หลายวันมานี้ปี้เฉิงดูเหมือนโดนของจริง ๆ ...”

อวิ๋นหลิงมองเขา “เหตุใดท่านพี่ถึงพูดเช่นนี้？”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อเอาคำพูดที่ได้ฟังมาจากกรมอาญามาบอกอวิ๋นหลิง “วันนี้ทุกคนต่างก็พูดว่า ปี้เฉิงไม่ยอมแต่งงานกับพระชายารองก็เพื่อเจ้า ได้ไปขอร้องฝ่าบาทที่พระที่นั่งบำรุงฤทัยสามวัน จนกระทั่ง...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็กดเสียงต่ำ

“แม้กระทั่งขณะขึ้นราชสำนักก็ไปนอนตรงถนนด้านหน้าของตำหนักทองหลวง บีบบังคับฝ่าบาทให้ต้องยอมเขา ทั้งขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นล้วนเห็นกันหมด ตอนนี้ต่างลือกันไปทั่วราชสำนักแล้ว...”

บัดนี้ ภาพลักษณ์ที่เย็นชาและน่าเกรงขามของซียวปี้เฉิงในอดีตได้พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

อวิ๋นหลิงอึ้งไปชั่วขณะ ผู้ชายคนนี้ยอมทำเพื่อนางถึงเพียงนี้ จนยอมทิ้งศักดิ์ศรี

เดิมทีนางนึกว่า ที่เซียวปี้เฉิงไม่มาหานาง เพราะว่า...

อวิ๋นหลิงอดที่จะมองใบหน้าด้านข้างของเขาที่พยายามกลั้นความโกรธไม่ได้ แยกไม่ออกว่าตอนนี้อารมณ์ไหน

เมื่อรู้สึกถึงสายตาของอวิ๋นหลิง ทันใดนั้นเซียวปี้เฉิงก็กังวลขึ้นมาอีกครั้ง

“อวิ๋นหลิง เจ้าจะต้องเชื่อข้า！”

กว่าจะโน้มน้าวให้จักรพรรดิจาวเหรินและพระเจ้าหลวงยอมนั้นไม่ง่ายเลย เหตุใดถึงต้องมาเจอผีห่าซาตานพวกนี้อีก เซียวปี้เฉิงรู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก

นัยน์ตาของอวิ๋นหลิงค่อย ๆ ช้าลง จากนั้นค่อย ๆ เดินไปด้านหน้า หยิบเส้นผมที่กระเซอะกระเซิงของเขาไปทัดไว้ที่หลังหู

“ข้ารู้ว่า เมื่อครู่พวกนางรังแกเจ้าใช่หรือไม่？”

น้ำเสียงของนางนุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สีหน้าของเซียวปี้เฉิงตกตะลึง แววตาเปล่งแสงแห่งความสุขออกมา

“เจ้าเชื่อข้าไหม？”

นางก้าวไปข้างหน้าสองก้าว พูดโดยน้ำเสียงโดยไม่มองว่า “ความเป็นพี่เป็นน้องถึงสุดท้าย ในเมื่อท่านพี่ตัดสินใจแล้ว ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะส่งท่านพี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วกัน”

เจียงฉ่ายเหลียนตัวสั่นเทา ทั้ง ๆ ที่ดวงตาและน้ำเสียงของอวิ๋นหลิงอ่อนโยนมาก แต่นางกลับขนลุกซู่ขึ้นมาทันใด มีความน่ากลัววตามสัญชาตญาณที่ต้องการวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

แต่ยังไม่ทันได้สติ ก็ถูกคนกระชากคอเสื้อโยนลงไปในสระบัวอีกครั้ง ซึ่งไกลกว่าเดิม

ช่วงเวลาที่ลอยออกไป ในสมองของนางก็มึน

'ฉู่อวิ๋นหลิงนางกล้าได้อย่างไร！？'

ความโค้งอันสวยงามจากร่างกายของเจียงฉ่ายเหลียนที่ลอยอยู่บนอากาศ จากนั้นก็เคลื่อนไหวอิสระอย่างรวดเร็วตกลงในน้ำดัง “ตู้ม” แม่ลูกนางเฉินและฉู่อวิ๋นเจ๋อเบิกตากว้าง

ที่ริมสระบัวก็มีความเงียบสั้น ๆ และประหลาด หลังจากนั้น เสียงแหลมของคุณหนูใหญ่ฉู่ก็ดังทะลุฟ้าขึ้นมาอีกครั้ง

ขณะเดียวกัน ก็มีเสียงที่น่าเกรงขามที่สงบนิ่งดังขึ้น

“ส่งเสียงดังเอะอะโวยวาย นี่มันอะไรกัน？”

อวิ๋นหลิงจึงหันไป เห็นเพียงชายชราที่น่าเกรงขามที่มีหนวดเคราสวยงามยืนอยู่ข้างหลัง อีกฝ่ายสวมชุดสีเขียวแก่ปักลายสีเข้ม มัดผมอย่างพิถีพิถัน

ถึงแม้ว่าใบหน้าจะเต็มไปด้วยตีนกา แต่ว่าท่าทางอกผายไหล่ผึ่ง ดวงตาหงส์เรียวคู่นั่นทำให้คนตื่นเต้น สามารถมองเห็นความมหัศจรรย์ในวัยหนุ่มได้

เหวินกั๋วกงผู้เฒ่ากลับเมืองหลวงแล้ว

คุณหนูใหญ่ฉู่รีบกระโจนเข้าไปทันที “คนสารเลวที่ฆ่าในวันนั้น ท่านพ่อจะต้องตัดสินใจให้ลูกกับฉ่ายเหลียน！”