พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 126

เมื่อเห็นท่าทางนี้ของคุณหนูใหญ่ฉู่ สีหน้าของเหวินกั๋วกงผู้เฒ่าแฝงไปด้วยความโกรธแค้นบาง ๆ

“ไร้มารยาท ยังไม่ไปช่วยนางขึ้นมาอีก！”

เขาสั่งออกมา บรรดาสาวใช้ทหารคุ้มกันที่มุงล้อมรีบวิ่งไปที่ขอบสระบัวด้วยสีหน้าตื่นตระหนก จากนั้นนำเจียงฉ่ายเหลียนที่สลบไปจากการจมน้ำลากขึ้นมา

“ฉ่ายเหลียน...ฉ่ายเหลียนหนา！” คุณหนูใหญ่ฉู่คว้าผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตา มองไปยังนางเฉินด้วยความเศร้าโศกและโกรธ “เฉินชิวเสียน！ถ้าหากว่าลูกสาวของข้าเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะให้ลูกสารเลวที่เจ้าคลอดออกมาชดใช้ชีวิต！”

อวิ๋นหลิงหรี่ตาลงเล็กน้อย นี่ยังไม่รู้จักคนที่ถนัดรังแกคนเสียแล้ว

“ชดใช้ด้วยชีวิตก็ช่างเถิด แต่ถ้าหากว่าท่านพี่มีอะไรเกิดขึ้น ข้าอยากจะขอเตือนท่านป้าและท่านพี่รีบรวมตัวด้วยกันโดยเร็ว”

หน้าอกคุณหนูใหญ่ฉู่ขึ้นลงไปมาอย่างรวดเร็ว ต่อว่าด้วยความโกรธว่า “มีคนแบบเจ้าที่พูดจากับผู้ใหญ่แบบนี้ด้วยหรือ！เจ้ามันเป็นคนสารเลว คนอัปลักษณ์...”

คำพูดของนางยังด่าไม่ทันจบ เซียวปี้เฉิงก็ตาแดงกล่ำจากนั้นชักดาบของทหารคุ้มกันออกมาทันที พร้อมใช้ปลายดาบที่แหลมคมชี้ไปที่นาง

“เจ้าด่าอีกประโยคหนึ่ง ข้าจะตัดลิ้นของเจ้า！”

คุณหนูใหญ่ฉู่ตกใจจนหน้าซีดจากความดุร้ายและไอสังหารของเขา กลัวจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว ส่วนคำพูดที่เหลือก็กลืนลงคอไปหมด

ต่อให้นางเฉินนิสัยอ่อนแออย่างไร เมื่อได้ยินนางมาด่าอวิ๋นหลิงเช่นนี้ก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก สีหน้าเย็นชา

“ท่านพี่กรุณาระวังคำพูดด้วย สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่ใช่เพราะว่าพวกท่านหรือ！”

เหวินกั๋วกงผู้เฒ่าเอามือไคว่หลังด้วยสีหน้าจริงจัง มองสถานการณ์ที่ทะเลาะวิวาทโดยไม่พูดอะไร นัยน์ตาดำดูไม่รู้ว่าอารมณ์ไหน

พอได้ฟังหลายประโยค เขาก็รู้ได้ว่าสาเหตุที่อวิ๋นหลิงโยนเจียงฉ่ายเหลียนลงไปในน้ำ

“พอได้แล้ว ยังไม่พานางเข้าไปในห้องอีก แล้วก็รีบไปเชิญท่านหมอมา”

เหวินกั๋วกงผู้เฒ่าพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม น้ำเสียงน่าเชื่อถือ พูดเสียงไม่ดังแต่ความน่าเกรงขามยากที่ทำให้คนไม่กล้ามองข้าม

ในใจของคุณหนูใหญ่ฉู่ไม่ยอม แต่เมื่อเผชิญกับสายตาที่เย็นชาของเหวินกั๋วกงผู้เฒ่า คำพูดทั้งหมดทำได้เพียงกลืนมันลงไป

เมื่อได้สติ นางก็อดที่จะเหงื่อออกที่หลังไม่ได้ ท่านพ่อให้ความสำคัญเรื่องมารยาทมาก คิดไม่ถึงว่าเรื่องในวันนี้จะล้มเหลวแล้ว ยังถูกตำหนิแก้ไขอีก เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องดีแล้ว...

“ข้าจะไปเรียกท่านหมอมาให้ฉ่ายเหลียน！”

ในใจของคุณหนูใหญ่ฉู่ตื่นตระหนก รีบพาลูกสาวที่สลบหมดสติออกจากริมสระบัว

หลังจากรอให้แม่ลูกทั้งสองคนจากไป สายตาของเหวินกั๋วกงผู้เฒ่าถึงได้มาตกที่อวิ๋นหลิง จากนั้นก็มองไปที่นางไม่กี่วินาทีถึงค่อย ๆ พูดขึ้นว่า “จิ้งอ๋องกับอวิ๋นหลิงตามข้ามา ส่วนอื่นที่ว่างให้แยกย้ายกันออกไปเถิด”

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ที่เมืองหลวงครึ่งปี แต่ว่าเรื่องที่เกิดในจวนครึ่งปีนี้ เขารู้หมดทุกอย่าง

เซียวปี้เฉิงตกใจชั่วขณะ เมื่อนึกถึงคำพูดของพระเจ้าหลวง เกรงว่าเหวินกั๋วกงผู้เฒ่าจะลงโทษอวิ๋นหลิงเพราะเรื่องก่อนหน้านี้

“เรื่องของแม่ลูกสองคนนั้นเมื่อครู่ต้องโทษตัวเอง ไม่เกี่ยวกับอวิ๋นหลิง！อีกทั้งข้ายังมีเรื่องต้องคุยส่วนตัวกับผู้เฒ่ากั๋วกง ต้องย้ายที่หรือไม่？”

ผู้เฒ่ากั๋วกงมองไปยังเซียวปี้เฉิง จากนั้นก็ชะงักไป น้ำเสียงฟังไม่รู้ว่าดีใจหรือว่าโกรธ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จิ้งอ๋องเชิญ”