พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 129

หลินซินไม่เข้าใจเลย ว่าอวิ๋นหลิงมีเสน่ห์ตรงไหน สามารถทำให้จิ้งอ๋องหลงนางได้ถึงเพียงนี้

ไม่เพียงเข้าวังเพื่อไปต่อต้านจักรพรรดิจาวเหริน แม้กระทั่งศักดิ์ศรีต่อข้าราชการฝ่ายบู๊และฝ่ายบู๋นก็ไม่เอาแล้ว

ราวกับปีศาจอย่างไรอย่างนั้น

ภายในจวนจิ้งอ๋องไม่มีใครสนใจความสงสัยและไม่เห็นด้วยของนาง เพราะว่าการกลับมาของเจ้านายผู้ชายและเจ้านายผู้หญิงนั้นเต็มไปด้วยความสุข

ห้องครัวต้มน้ำร้อนมาส่ง เซียวปี้เฉิงขัดถูอาบน้ำด้วยหินสามรอบเอง แน่ใจแล้วว่าบนเรือนร่างนั้นไม่มีกลิ่นประหลาดแล้ว จึงสวมเสื้อลุกขึ้น

เขานั่งลงที่หน้ากระจกทองแดง จากนั้นอาศัยแสงไฟมาเช็ดผมที่เปียกดำ เมื่อนึกถึงคำบอกรักของอวิ๋นหลิงในคืนนี้ ก็อดที่จะยิ้มออกมาอย่างหลงใหลไม่ได้

ลู่ฉีเข้ามาเอาเสื้อผ้าสกปรก ก็เห็นท่าทางของเซียวปี้เฉิง อดที่จะตัวสั่นไม่ได้　　

เขารีบวิ่งออกไป ก็ไปชนเข้ากับเยี่ยเจ๋อเฟิงที่ลาดตระเวนในยามราตรี

“ตื่นตระหนกอะไร เจ้าเจอผีมาหรือ？”

ลู่ฉีสีหน้าหวาดกลัว “ข้าไม่ได้เจอผี แต่ว่าท่านอ๋องเหมือนว่าจะเจอผีแล้ว”

เยี่ยเจ๋อเฟิงขมวดคิ้ว “ผีอะไร？”

ลู่ฉีมองไปรอบ ๆ จากนั้นก็พูดด้วยความหวาดกลัวในใจ “เมื่อครู่ตอนที่ข้าเข้าไปในห้อง เห็นท่านอ๋องยิ้มกับกระจกทองแดงตลอด พูดกับเขาก็ไม่สนใจ”

ผมยาวที่กระเซอะกระเซิง พร้อมกับดวงตาที่เหม่อลอย ขอบตาที่คล้ำ อีกทั้งยังมีเสียงหัวเราะประหลาดภายใต้แสงเทียน...

“เหมือนกับภาพที่ข้าเคยอ่านในหนังสือที่พูดถึงเรื่องประหลาดอย่างไรอย่างนั้นเลย！”

เยี่ยเจ๋อเฟิงประหลาดใจ “เจ้าอ่านหนังสือออกด้วยหรือ？”

ลู่ฉีอดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้ “สิ่งที่ทุกคนพูดอาจจะเป็นเรื่องจริง ท่านอ๋องโดนของเข้าให้แล้ว มิเช่นนั้นจะไปนอนที่หน้าประตูตำหนักทองหลวงได้อย่างไรเล่า！ศาสตร์การแพทย์ของพระชายาดีมากขนาดนั้น ไม่รู้ว่าขับไล่สิ่งชั่วร้ายพวกนี้ได้หรือไม่！”

เยี่ยเจ๋อเฟิงฟังจบ ก็มองไปยังดวงตาซื่อบื้อของลู่ฉี หันหลังเดินจากไปอย่างเย็นชา

เขาไม่พูดคุยกับคนโง่ คนโง่เองก็เช่นกัน

......

เนื่องจากเกรงว่าจะส่งกลิ่นเหม็นไปหาอวิ๋นหลิง หลังจากที่เซียวปี้เฉิงทำความสะอาดตัวเองทั้งในและนอก ถึงได้ย่องมาที่เรือนหลันชิง

“อาบเสร็จแล้วหรือ？”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงของอวิ๋นหลิง เซียวปี้เฉิงถึงได้ผ่อนคลายท่าทาง “เจ้ายังไม่นอนอีกหรือ”

“กำลังรอท่านอยู่”

คำตอบที่ตรงขนาดนี้ทำให้เซียวปี้เฉิงใบหน้าร้อนวูบขึ้นเล็กน้อย ในใจที่เกิดความสุข มือและเท้าของเขาก็มุดเข้าไปในผ้าห่มบาง ๆ ในที่สุดก็สามารถอุ้มภรรยาเอาไว้ในอ้อมกอดได้อย่างอุ่นใจ

“เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบนอนเถิด”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า หลับตาไปได้ครึ่งหนึ่ง แต่ก็นอนไม่หลับ

นางรู้สึกถึงอ้อมกอดที่ร้อนระอุด้านหลัง ลมหายใจที่ร้อนผ่านลดหล่นตรงคอ อีกทั้งยังมีหัวใจที่เต้นแรงมากอีกด้วย

อวิ๋นหลิงพลิกตัว มองเขาด้วยสีหน้าสงสัย