พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 130

ร้านและผู้ช่วยที่เปิดโรงยา ล้วนเป็นเซียวปี้เฉิงที่คอยจัดการให้ ส่วนอวิ๋นหลิงยืมแค่ชื่อเสียงของอู๋อันกง เพื่อมาประกาศภายนอกว่านี่คือโรงยาที่นางและอู๋อันกงร่วมกันเปิด

นางเป็นคนที่ตั้งชื่อไม่เก่ง จึงขี้เกียจที่จะต้องมานั่งคิดโรงยา จึงตั้งชื่อแบบขอไปที่ว่า “มีโรงยา” ก่อนใกล้วันที่จะเปิดร้าน เซียวปี้เฉิงได้ไปตรวจตราในโรงยาอีกหนึ่งรอบเป็นเพื่อนนาง

บนชั้นแต่ละชั้น ยาแต่ละชนิดได้ถูกจัดแยกตามยาบาดเจ็บภายในและภายนอก อีกทั้งยังมียาบำรุงความงามไม่น้อยเลย

เป็นสินค้าเลียนแบบจากโสมหิมะน้ำค้างหยกจึงได้เปลี่ยนชื่อเป็น “น้ำเซียนสวรรค์” ดังนั้นอวิ๋นหลิงจึงอยากจะผลักดันสมบัติแห่งพิพิธภัณฑ์ให้มาก

หางตาของเซียวปี้เฉิงเห็นว่า บนกล่องและขวดเคลือบที่บรรจุโอสถพวกนั้น ราวกับว่าได้พิมพ์ตราสีแดงที่สวยงามอย่างประหลาดหนึ่งอัน การออกแบบรูปแบบนั้นซับซ้อนและประณีตมาก

“พิมพ์นี้คืออะไร？”

เขาประหลาดใจจนหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ขึ้นมาเล่น มีวงกลมสีแดงเข้มพิมพ์อยู่ ด้านในมีสิ่งของวงกลมที่คล้ายกับของฝั่งตะวันตก ตรงกลางเป็นดอกไม้สี่ชั้นที่มีรูปทรงประณีต

“นี่คือตราสัญลักษณ์ตัวตนของข้าขณะที่อยู่ในองค์กร ข้าตั้งใจจะใช้มันมาเป็นสัญลักษณ์ทางการค้า”

อวิ๋นหลิงยิ้ม ในแววตาประกายความคิดถึง

“พวกเราหลายคนล้วนมีตราสัญลักษณ์ตัวตนเป็นของตัวเอง พี่ใหญ่หลงเย่เป็นพระจันทร์ในช่วงเช้า พี่รองพี่ฉิงเป็นกรงเล็บสัตว์ น้องเล็กเสวียนจีเป็นเกียร์”

ตอนที่พวกนางอยู่ด้วยกัน บนสิ่งของชีวิตประจำวันล้วนมีตราสัญลักษณ์พวกนี้ เพื่อมาแยกผ้าขนหนูและแปรงสีฟันของแต่ละคน

เมื่อเห็นนางคิดถึงพี่น้องที่เกิดตายด้วยกันพวกนั้นอีกครั้ง เซียวปี้เฉิงกลัวว่านางจะปวดใจ จึงรีบพูดเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย

“เครื่องหมายการค้าคืออะไร？”

อวิ๋นหลิงรู้ความหมายของเขา จึงเปลี่ยนเรื่องตามไป อธิบายแนวความคิดเกี่ยวกับตราสัญลักษณ์จนกระทั่งถึงตะวันยอแสงถึงได้กลับจวน

จากนั้นค่อยอดใจรอการเปิดโรงยา ในระหว่างนั้นหรงจั้นขอร้องให้มารักษาที่บ้านเพื่อฝังเข็มแทนอีกครั้ง

หากแต่วันนี้ที่ไป การกระทำของเซียวปี้เฉิงในวังก่อนหน้านี้ค่อย ๆ ลือกันไปทั่ว ในราชสำนักต่างถกเถียงกันเซ็งแซ่

......

ภายใต้แสงจันทร์ บรรยากาศของตระกูลเฟิงเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

“จากเรื่องนี้ ท่านปู่ยังคิดว่าฝ่าบาทยังคงพอในจิ้งอ๋องอยู่หรือไม่？”

ผู้ชายรูปงามคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ ภายนอกดูเหมือนอ่อนโยนเรียบร้อย แต่แววตากลับฉายความดุร้ายออกมาเล็กน้อย

นิ้วที่เรียวยาวของเขาเคาะโต๊ะไม้เบา ๆ อย่างต่อเนื่อง สีหน้ามีการครุ่นคิด ลูกชายคนรองของภรรยาหลวงแห่งตระกูลเฟิง เฟิงจิ่นเฉิง

เสนาบดีซ้ายเฟิงวางแก้วชาลง สีหน้านิ่งเฉย “ต่อให้จะอาละวาดถึงขนาดนี้ ฝ่าบาทก็ยังคงพอใจจิ้งอ๋องแน่นอน ไม่ต้องสงสัยเลย”

ตำแหน่งแห่งตำหนักบูรพายังว่างอยู่ ในบรรดามกุฎราชกุมารที่มีเสียงมากที่สุดก็คือพระโอรสพระองค์โตรุ่ยอ๋อง และพระโอรสสามจิ้งอ๋อง

เมื่อสองปีก่อนดวงตาทั้งคู่ของจิ้งอ๋องสูญเสียการมองเห็น ในราชสำนักต่างก็เข้าใจกันว่าตำแหน่งรัชทายาทจะต้องเป็นของรุ่ยอ๋องพระองค์เดียวเท่านั้น ใครจะคิดว่าจักรพรรดิจาวเหรินยังไม่มีความเคลื่อนไหว

แต่บัดนี้โรคดวงตาของจิ้งอ๋องได้ถูกรักษาแล้ว สถานการณ์ก็แปลกประหลาดอีกครั้งขึ้นมาทันที

เฟิงจิ่งเหวยขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดฝ่าบาทถึงยังไม่มีพระบรมราชโองการลงมาอีก？”

ถ้าหากว่าเซียวปี้เฉิงอยู่ที่นี่ ก็คงจะจำหญิงสวยที่มีหน้าตางดงามได้ ก็คือคนที่ตกลงมาจากต้นไม้ใหญ่ในวันแต่งงานของรุ่ยอ๋อง

ตามหลักความสัมพันธ์แล้ว นางควรจะเรียกรุ่ยอ๋องว่าท่านพี่