พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 143

แม้บอกว่าทั้งสองไม่ขาดทุน แต่อวิ๋นหลิงกลับแสดงสีหน้าว่า “เจ้าทำเงินได้มากมายแล้ว”

เฟิงจิ่งเหวยโกรธจนหัวร้อนเล็กน้อย ใบหน้ามีสีสันสดใสราวกับจานสี

เนื่องจากเซียวปี้เฉิงและหรงฉานกำลังมองดูอยู่ข้างๆ นางจึงทำได้เพียงสูดหายใจเข้าลึกๆ ฝืนยิ้ม เพื่อแสดงถึงความใจกว้างของตนเอง

“พระชายาจิ่งอ๋องกล่าวมีเหตุผล เช่นนั้นข้าจิ่งเหวยจึงยิ่งต้องรั้งเขาไว้เสียแล้ว”

อวิ๋นหลิงตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ได้ เช่นนั้นเดินทางปลอดภัย ข้าไม่ไปส่งละ”

เฟิงจิ่งเหวย “......”

โดยรู้สึกอึดอัดที่หน้าอกเล็กน้อย จวนจิ่งอ๋องแห่งนี้นางไม่อยากจะรั้งอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว แม้แต่ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงก็ไม่สามารถช่วยรักษาอารมณ์ที่แย่นี้ได้

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูของเรือน เสียงสูงของอวิ๋นหลิงก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังอีกครั้ง

“คุณหนูเฟิงพรุ่งนี้กลับมาอีกนะ! แล้วอย่าลืมเงินกับค่ายาละ!”

เท้าของเฟิงจิ่งเหวยหันกลับไปอย่างไม่คาดคิด และตอบรับกลับไปอย่างสุภาพและแข็งทื่อ จากนั้นเดินกะโผลกกะเผลกออกไป

หรงฉานที่มึนงงสับสนกับการกระทำเพียงครั้งเดียวและใบหน้าที่เฉยเมยของอวิ๋นหลิง ในที่สุดก็กลับมาจากภวังค์ โดยเมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ ที่เงียบงันของเรือนหลันชิง นางก็ตัวสั่นเทาขึ้นมาทันใด

“คือว่า...ท่านแม่ของข้าบอกให้ข้ากลับบ้านไปกินขนมหน่ายเกา ท่านพี่อวิ๋นหลิง ฟ้าเริ่มมืดแล้วข้าคงต้องไปก่อน...”

นางอยากจะนำเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ไปบอกกับพี่ชาย ก่อนหน้านี้พวกเขาอาจจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับนิสัยของท่านพี่อวิ๋นหลิงไปจริงๆ

เมื่อกลับมาถึงจวนเจิ้นกั๋วกง หรงฉานก็เล่าเรื่องที่อยู่ในหัวออกมาทั้งหมด

นางกล่าวอย่างทอดถอนใจว่า “แม้ท่านพี่อวิ๋นหลิงจะมีนิสัยอารมณ์ร้อนไปสักหน่อย ทว่านางเป็นคนจิตใจกว้างขวาง นางยกโทษให้เฟิงจิ่งเหวย อีกทั้งยังยินดีที่จะคืนดีกับนาง”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หรงจั้นที่นอนพิงอยู่บนเก้าอี้หวายก็ลืมตาคู่สวยขึ้น โดยที่หางตากระตุกขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าคิดว่า นี่คือการคืนดีอย่างนั้นหรือ?”

หรงฉานตกตะลึง “อ๊า หรือไม่ใช่หรอกหรือ?”

หรงจั้นถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เจ้าเด็กโง่ เมื่อเรื่องนี้จบลง เฟิงจิ่งเหวยนั้นก็จะมีแต่เกลียดพระชายาจิ่งอ๋อง แต่จะว่าไปแล้วนิสัยของนางก็...”

มีความเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่พอสมควร

หรงฉานขมวดคิ้วครุ่นคิด ในที่สุดก็ตระหนักได้ “ถูกต้อง! แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ข้าจะยืนอยู่ฝั่งท่านพี่อวิ๋นหลิง!”

หรงจั้นส่ายหัวอย่างลับๆ ก่อนหน้านี้เขายังเป็นกังวลอยู่เลยว่า หากหรงฉานแต่งงานเข้าจวนรุ่ยอ๋องแล้วจะได้รับความอยุติธรรม แต่ตอนนี้เขาดีใจแล้วที่คนที่น้องสาวของเขาแต่งงานด้วยคือ รุ่ยอ๋อง

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ในแคว้นต้าโจวแห่งนี้ก็ไม่มีใครโง่ไปกว่ารุ่ยอ๋องอีกแล้ว หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นที่ฉลาดกว่านี้ นางจะยิ่งไม่สามารถต้านทานได้

......

หลังจากที่หรงฉานจากไป อวิ๋นหลิงปัดเปลือกองุ่นบนเสื้อผ้าออก โดยไม่พูดอะไร

เซียวปี้เฉิงยอมรับความผิดพลาดของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“ข้าผิดไปแล้ว! ข้าสาบานว่า ข้าไม่ได้ช่วยสตรีโดยไม่เลือกหน้าจริงๆ นางผู้นี้ข้าเคยช่วยเหลือมาก่อนจริงๆ แต่ข้าไม่ได้มีความประทับใจต่อนางเลยแม้แต่น้อย...”

อวิ๋นหลิงหรี่ตามองไปที่เขา “ตอนนั้นท่านช่วยนางเอาไว้อย่างไร นางตกลงมาจากต้นไม้ ท่านรับนางเอาไว้ หรือโอบกอดนางเอาไว้กันแน่?”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงตึงเครียด เขารีบกล่าวขึ้นมาทันทีว่า “ข้าไม่ได้กอดนาง ตอนนั้นที่นางตกลงมาจากต้นไม้ ข้าเพียงคว้าคอเสื้อของนางมาจับเอาไว้ แล้วพยุงขึ้นมา...”

อวิ๋นหลิงถามกลับทันทีว่า “ท่านไมได้บอกว่า ท่านไม่มีความประทับใจต่อนางเลยแม้แต่น้อยไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงจดจำรายละเอียดได้ชัดเจนถึงเพียงนี้? ท่านจงใจโกหกข้าใช่หรือไม่ ตกลงแล้วท่านรักข้าหรือไม่กัน?”

เซียวปี้เฉิง “......”

จบเห่แล้ว เขารู้สึกว่า วันนี้ดูเหมือนจะหนีไม่พ้นชะตากรรมที่ต้องคุกเข่าบนกระดานซักผ้า หรือนอนในห้องตำราแล้ว

“ภรรยา คราวหน้าข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว ครั้งนี้ถือว่าช่างมันไปเถอะนะ...”

เซียวปี้เฉิงเอนตัวเข้าไปอย่างหน้าด้าน เขามองไปที่อวิ๋นหลิงอย่างประจบสอพลอ แต่ในใจกลับรู้สึกว้าวุ้น

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วขึ้น “ยังจะมีครั้งหน้าอีกงั้นหรือ?”

เซียวปี้เฉิงเงียบไปทันที แล้วกล่าวขึ้นมาอย่างเด็ดขาดว่า “ครั้งหน้า ข้าไม่มีทางช่วยนางอย่างเด็ดขาด ข้าจะให้นางอยู่บนต้นไม้ไปอย่างนั้นแหละ!”

นี่ค่อยใช้ได้ขึ้นมาหน่อย