พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 146

ณ โรงยา

กิจการในวันนี้เฟื่องฟูอย่างมาก ขณะนั้นอวิ๋นหลิงกำลังพลิกดูสมุดบัญชี โดยคำนวณดูว่าผลิตภัณฑ์เสริมความงามแบบไหนมียอดขายสูงที่สุด

เซียวปี้เฉิงเองก็อยู่ข้างๆ คอยช่วยคำนวณต้นทุนและกำไรตั้งแต่เปิดร้านมาอย่างเคร่งเครียด

ทั้งๆ ที่เป็นงานโคมไฟในเทศกาลวันแห่งความรักประจำปี ได้มีการตกลงกันไว้อย่างดิบดีแล้วว่า จะมาเยี่ยมดูที่โรงยา แล้วจะไปเที่ยวเล่นบนถนนคนเดิน แต่เขากลับถูกหลอกมาใช้งานอย่างหนัก

ในขณะที่เขากำลังยุ่งอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงของชายที่คุ้นเคยดังขึ้นที่หน้าประตู

“น้องสาว ข้าบังเอิญพบแม่นางผู้นี้เท้าแพลงอยู่ที่ถนนคนเดิน เจ้ารีบมาช่วยนางดูเสียหน่อยว่า เป็นอะไรร้ายแรงหรือไม่”

ทันทีที่อวิ๋นหลิงเงยหน้าขึ้น นางก็เห็นชายคนหนึ่งในชุดสีน้ำเงินกำลังแบกหญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ในชุดสีน้ำเงินเช่นเดียวกันก้าวเข้ามาในโรงยาอย่างระมัดระวัง

“พี่ใหญ่?”

“ข้าเอง”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อค่อยๆ วางเวินหวยหยูลงอย่างเบามือ จากนั้นถอดหน้ากากออก แล้วยิ้มให้พวกเขา

“ปี้เฉิง ไม่เจอกันนานเลยนะ”

ร่างกายของเวินหวยหยูแข็งค้าง นางมองไปที่ชายหนุ่มรูปงามที่ถอดหน้ากากอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้างงงัน แล้วเบิกตากว้างเล็กน้อย

ที่แท้เขาเป็นพี่ชายของพระชายาจิ่งอ๋องเองอย่างนั้นหรือ?

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยความสุภาพ นางถอดหน้ากากออกอย่างประหม่า

อวิ๋นหลิงมองขึ้นลงไปที่หญิงสาวในชุดสีน้ำเงิน โดยรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก “เจ้าคือ...เวินหวยหยูจวิ้นจู่?”

แม้จะพบกันเพียงครั้งเดียวในงานเลี้ยงในวัง แต่ก็ยังคงจำได้

แม้ทั้งสองคนจะไม่รู้ว่าไปเจอกันได้อย่างไร แต่ทั้งคู่สวมชุดสีน้ำเงิน และกระโปรงสีน้ำเงิน ซึ่งเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาดใจ

ฉู่อวิ๋นเจ๋อตกตะลึง เขามองไปที่นางด้วยความประหลาดใจ “เวินหวยหยูจวิ้นจู่?”

เวินหวยหยูมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย “หวยหยูคำนับพระยาจิ่งอ๋องและจิ่งอ๋องเพคะ”

เนื่องจากการปฏิเสธการแต่งงานของเซียวปี้เฉิง นางจึงรู้สึกอับอายในใจอยู่เสมอ ดังนั้นจึงไม่เคยริเริ่มที่จะผูกมิตรกับอวิ๋นหลิง แต่กลับไม่คิดว่า ทั้งสองฝ่ายจะต้องมาเผชิญหน้ากันในสถานการณ์วันนี้

อวิ๋นหลิงวางสมุดบัญชีลง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้ เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหน? ถอดรองเท้าออก ข้าจะดูให้เจ้าเอง”

เมื่อได้ยินว่า เวินหวยหยูถูกขอให้ถอดรองเท้า ผู้ชายคนอื่นๆ ที่นั่นต่างก็หลบเลี่ยงอย่างตั้งใจ ฉู่อวิ๋นเจ๋อกล่าวว่า “จวิ้นจู่คลาดกันกับสาวใช้ นางมีชื่อว่าอะไร หน้าตาเป็นอย่างไร? ข้าจะให้คนไปช่วยออกตามหา”

เวินหวยหยูรีบกล่าวทันทีว่า “นางมีนามว่า หวนเอ๋อร์ อายุสิบสองปี วันนี้สวมใส่กระโปรงสีเขียว และสวมหน้ากากเสื้อสีเหลือง!”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า โดยไม่อยากเผชิญหน้ากับเวินหวยหยูนานเกินไป “ข้าจะออกไปช่วยตามหากับอวิ๋นเจ๋อเอง”

แม้อีกฝ่ายจะไม่มีความคิดอื่น แต่ตอนนี้เขากลัวพวกผู้หญิงข้างนอกจริงๆ

เวินหวยหยูกล่าวขอบคุณ “หวยหยูขอบพระคุณจิ่งอ๋องและคุณชายฉู่ วันนี้ข้าออกมาด้วยกันกับองค์หญิงหก เดิมทีจะไปที่โรงเตี๊ยมว่างกุย แต่กลับคลาดกันระหว่างทาง หวังว่าจะสามารถส่งต่อข้อความไปบอกได้โดยเร็ว”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อตอบตกลงรับปาก หลังจากที่ทั้งสองคนจากไป ในห้องจึงเหลือเพียงอวิ๋นหลิงและเวินหวยหยูสองคน

อวิ๋นหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เอาละ ถอดรองเท้าออกเถอะ ข้าจะดูอาการให้”

เวินหวยหยูรู้สึกประหลาดใจ “ช่างน่าอายนัก ข้าขอไม่รบกวนพระชายาจิ่งอ๋องจะดีกว่า”

“มีอะไรให้น่าอายกัน?” อวิ๋นหลิงมองไปที่นางอย่างสงสัย จากนั้นดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ กล่าวว่า “หรือว่า เจ้าเป็นเชื้อราที่เท้า?”

เวินหวยหยู “......”

อวิ๋นหลิงตบไหล่ของนางเบาๆ แล้วกล่าวอย่างเข้าใจว่า “ไม่ต้องอายไปหรอก อายุเท่านี้ใครบ้างจะไม่เป็นเชื้อราที่เท้า ข้ามียารักษาเชื้อราที่เท้าอยู่ที่นี่พอดี เจ้าเอากลับไปแช่เท้าสักสองสามวันเดี๋ยวก็หายดี เจ้าชอบกลิ่นอะไรหรือดอกหอมหมื่นลี้หรือมะลิ?”

รองเท้าผ้าและรองเท้าหนังในยุคสมัยนี้ไม่มีการระบายอากาศ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีเชื้อราที่เท้า ในตอนแรก นางเองก็ถูกลู่ฉีและคนอื่นๆ รมด้วยกลิ่นเชื้อราที่เท้านี้เช่นกัน จึงได้คิดค้นยานี้ขึ้นมาเป็นพิเศษ

เวินหวยหยูมองไปที่อวิ๋นหลิงอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นการแสดงออกที่เป็นธรรมชาติและจริงใจของนาง จึงแน่ใจว่า นางไม่มีความคิดเห็น หรือไม่ชอบตน

“ขอบคุณพระชายาจิ่งอ๋อง ข้าไม่ต้องการยาพวกนั้นหรอก”

นางถอดรองเท้า และถุงเท้าออกพร้อมกัน เผยให้เห็นเท้าที่ขาวสะอาดปราศจากกลิ่นใดๆ

“ต้องรบกวนพระชายาจิ่งอ๋องแล้ว”

อวิ๋นหลิงตรวจดูอย่างระมัดระวัง โดยแน่ใจว่าเป็นเพียงข้อเท้าแพลง ไม่ได้ร้ายแรงอะไร

“เจ้าอดทนหน่อยนะ ต่อไปอาจจะเจ็บเล็กน้อย”

เวินหวยหยูพยักหน้า ดวงตาของนางจับจ้องไปที่ใบหน้าของอวิ๋นหลิงอย่างไม่สามารถควบคุมได้ แล้วตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ

พระชายาจิ่งอ๋องงดงามมากจริงๆ...แม้จะมีนิสัยแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

ต่างจากที่องค์หญิงองค์หกอธิบายไว้อย่างสิ้นเชิง

“อ๊า!”

ในขณะที่นางตกอยู่ในภวังค์ ทันใดนั้นก็มีเสียง “กร๊อบ” ดังขึ้นที่ข้อเท้าของนาง โดยมันก็กลับมาเป็นปกติหลังจากความเจ็บปวดผ่านไป

“เอาละ เท้าของเจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว น่าจะสามารถเดินเหินได้ปกติแล้ว หากรู้สึกไม่สบาย ข้าจะให้ตงชิงจ่ายยากระตุ้นเลือดลมให้เจ้า”