พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 147

บนถนนในเมืองหลวงหลังจากงานโคมไฟในเทศกาลวันแห่งความรัก กลิ่นควันจากดอกไม้ไฟอบอวลอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง

หลังจากกลับจากโรงยา อวิ๋นหลิงก็นอนหลับจนถึงรุ่งเช้า เมื่อนางลืมตาขึ้น ตะวันก็โด่งฟ้าแล้ว

นางตั้งครรภ์ได้เกือบเจ็ดเดือนแล้ว บัดนี้ท้องของนางก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายเองก็หนักขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

นางยังคงกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ร่างกายแข็งแรง เปลี่ยนไปเป็นคนขี้เซาอย่างเห็นได้ชัด

โดยบังเอิญเห็นเซียวปี้เฉิงกลับมาถึงจวน อีกฝ่ายใบหน้าบูดบึ้งเคร่งขรึม คิ้วดาบที่หล่อเหลาของเขาขมวดแน่น

อวิ๋นหลิงจึงหาว แล้วเอ่ยถามเขาว่า “วันนี้ท่านไม่ได้ไปค่ายทหารหรอกหรือ? เหตุใดจึงมีใบหน้าเคร่งขรึมเช่นนี้ เสด็จพ่อต่อว่าท่านมาหรืออย่างไร?”

เซียวปี้เฉิงส่ายหัว โบกมือให้ตงชิงและเยี่ยเฟิงเจ๋อและคนอื่นๆ ให้ออกไป แล้วปิดประตูลง

เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเขา อวิ๋นหลิงก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที ความง่วงนอนก็หายไปเล็กน้อย

“ทำไมหรือ?”

เซียวปี้เฉิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ตอนที่ข้าตื่นมาเมื่อเช้า มีคนพบว่า ดาวสีแดงดวงสุดท้ายบนท้องฟ้าหายไปแล้ว หลังจากที่เสด็จพ่อรู้เรื่องนี้ ก็รีบเรียกข้าและเหวินกั๋วกงผู้เฒ่าและคนอื่นๆ เข้าวังทันที”

อวิ๋นหลิงเช็ดน้ำตาที่หางตาของตัวเองจากการหลับใหล “หินอุกกาบาตที่ตกลงมาเป็นปรากฏการณ์ปกติทางดาราศาสตร์ แม้หินอุกกาบาตทั้งสี่จะค่อนข้างแปลกประหลาดไปสักหน่อย แต่หินอุกกาบาตลูกนี้ไม่ได้ตกลงมาในแคว้นต้าโจวพวกเจ้ากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เกินไปแล้ว”

เซียวปี้เฉิงถอนหายใจเบาๆ แล้วมองไปที่นางอย่างซับซ้อน

“หวู๋ซินไต้ซือครั้งหนึ่งเคยทำนายไว้ว่า...”

“ข้ารู้ ท่านเคยบอกกับข้าแล้วว่า เมื่อประมาณร้อยปีก่อน จู่ๆ ดาวสีแดงสี่ดวงก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้ายามค่ำคืนของแผ่นดินใหญ่ เมื่อใดก็ตามที่ดวงดาวร่วงหล่นลงมา จะมีเทพธิดาตกลงมาบนโลกที่สามารถชี้นำและเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของราชวงศ์ได้”

“แต่ท่านบอกว่า อุกกาบาตลูกแรกตกลงมาที่แคว้นถังใต้เมื่อสามปีก่อน แต่กลับไม่เคยได้ยินว่า แคว้นถังใต้มีเทพธิดาอะไรนั่นเลย” อวิ๋นหลิ่วนับนิ้วคำนวณ “ส่วนลูกอุกกาบาตที่อยู่ในมือของข้ากับท่าน เพิ่งตกลงมาเมื่อประมาณครึ่งปีก่อน นี่ก็ผ่านไปเป็นเวลานานมากแล้ว แคว้นต้าโจวก็ยังปลอดภัยไร้กังวลมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ?”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า แต่ยังคงแสดงสีหน้าจริงจัง “แต่ข้าเพิ่งรู้มาจากเสด็จพ่อในวันนี้ว่า คำทำนายของหวู๋ซินไต้ซือไม่ได้มีเพียงเท่านี้ เขายังเคยกล่าวอีกว่า หากดวงดาวทั้งสี่ตกลงมาบนโลก ไม่ช้าทวีปทั้งเก้าจะต้องตกอยู่ในความโกลาหล โดยโลกจะสงบสุขได้ก็ต่อเมื่อ ดาวทั้งสี่มารวมกันเท่านั้น”

เขามองไปที่อวิ๋นหลิง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“อวิ๋นหลิง พูดตามตรง เสด็จพ่อและคนอื่นๆ เชื่อมาโดยตลอดว่า เจ้าคือเทพธิดาของแคว้นต้าโจวตามคำทำนาย”

ทักษะทางการแพทย์ของนางนั้นยอดเยี่ยม อีกทั้งยังมีพลังทางจิตอันน่าอัศจรรย์ โดยสามารถรักษาพระเจ้าหลวง เขาและเยี่ยนอ๋องให้หายดีไปตามๆ กัน

ในคืนดาวตกคืนนั้น นางกลายเป็นพระชายาจิ่งอ๋องแห่งซีโจว ฉู่อวิ๋นหลิง

หางตาของอวิ๋นหลิงกระตุก “หากท่านพูดเรื่องเหล่านี้ตอนที่ข้ายังอยู่ในช่วงวัยรุ่น ข้าอาจจะยังอยู่ในโรคหลงตัวเองคิดว่าเป็นเรื่องจริงก็ได้ แต่ตอนนี้ข้าเป็นวัยรุ่นที่ได้รับการศึกษาภาคบังคับเก้าปีเต็ม มีความเข้าใจที่ชัดเจนในวิทยาศาสตร์”

นางเลยวัยที่นางจะสวมบทเป็นนางฟ้าเล่นอยู่บนเตียงไปแล้ว

เซียวปี้เฉิงกลับยังคงแน่วแน่ “แต่เจ้ามาจากโลกอื่น อีกทั้งยังมีพลังเหนือจินตนาการอีก...”

“ในโลกของข้านั้น คนที่มีพลังจิตนั้นหายาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่เจ้าสามารถปล่อยพลังจิตออกมาได้เลย”

อวิ๋นหลิงเป็นผู้ที่ไม่เชื่อในพระเจ้ามาโดยตลอด และนางไม่ต้องการที่จู่ๆ จะมาถูกตราหน้าว่าเป็น “เทพธิดา”

ตลอดหลายยุคหลายสมัย เหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า แผนการที่คล้ายกันนี้มักเป็นเรื่องโกหกที่สร้างขึ้นโดยผู้ที่มีอำนาจเพื่อเล่นเล่ห์เหลี่ยม

อวิ๋นหลิงยังสงสัยด้วยซ้ำว่า จักรพรรดิจาวเหรินจงใจใช้คำทำนายนี้เพื่อสร้างแรงผลักดันหรือไม่ ดังนั้นจึงให้ฉายาแก่นางว่า “เทพธิดา”

นางไม่ต้องการเข้าไปมีส่วนร่วมอย่างไม่รู้เรื่องราว กลายเป็นเครื่องมือ หรือเบี้ยล่างของผู้มีอำนาจ

เมื่อชาติก่อนนางต้องตายเพราะไล่ตามอิสรภาพ ในชาตินี้จึงเพียงอยากใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีกังวลใดๆ

สีหน้าของอวิ๋นหลิงนั้นทั้งสงบและมีเหตุผล เซียวปี้เฉิงพูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดี

“ท่านต้องเชื่อในวิทยาศาสตร์ ต่อต้านลัทธิศักดินา” อวิ๋นหลิงตบไหล่เขาเบาๆ แล้วกล่าวอย่างจริงจัง “ข้าก็ไม่ได้ปฏิเสธการมีอยู่ของการพยากรณ์ศาสตร์ แต่ข้าได้รับการศึกษาตั้งแต่ยังเด็ก จุดสูงสุดของวิทยาศาสตร์ก็น่าจะเป็นการพยากรณ์ศาสตร์ ทั้งสองมีต้นกำเนิดเดียวกัน”