พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 148

เมื่อผ่านเดือนแปดไปก็ก้าวเข้าสู่เดือนเก้า

ฝนตกโปรยปรายยามราตรีในเมืองหลวงหลายคืน เริ่มเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ไม่ได้ร้อนอบอ้าวเหมือนฤดูร้อนอีกต่อไป

อวิ๋นหลิงอุ้มท้องมาเจ็ดท้อง บัดนี้ท้องป่องเหมือนลูกโป่งไม่มีผิด เคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก แม่นมเฉินกับตงชิงติดตามนางไม่ห่าง

ส่วนมากฝาแฝดจะคลอดก่อนกำหนด ไม่ค่อยมีคนคลอดตอนครบเก้าเดือนแล้ว ส่วนมากจะคลอดช่วงตั้งครรภ์ได้แปดเดือนกว่า

ตงชิงหยิบอาภรณ์สีฟ้าบางๆมา “พระชายา อากาศเริ่มหนาวแล้ว ใส่เสื้อเพิ่มหน่อยนะเพคะ”

อวิ๋นหลิงนอนพิงบนเก้าอี้หวายอย่างเกียจคร้าน เพราะท้องหนักเอาการ ช่วงนี้นางจึงไม่อยากแต่งหน้าทำผม ทรงผมอันเรียบง่ายไม่มีปิ่นปักผมสักชิ้น ใบหน้าก็ไม่มีเครื่องประทินผิวเลย

นางใส่กระโปรงสีเขียวอ่อนแล้วเพิ่มด้วยเสื้อสีฟ้าบางๆ ขับเน้นให้อวิ๋นหลิงที่ปกติเฉิดฉายความงามทั่วทิศมีชีวิตชีวาเพิ่มขึ้น

ใบหน้างามรูปไข่ของนางย่นยู่ยี่ไปหมด “เห้อ ชีวิตแบบนี้เมื่อไหร่จะจบจะสิ้นเสียที”

ชีวิตจืดชืดเหลือเกิน！

เซียวปี้เฉิงไม่ให้อวิ๋นหลิงออกไปด้านนอกตามใจชอบ ช่วงนี้นางต้องอยู่ในเรือนหลันชิงอย่างเดียว ถ้าไม่ปลูกดอกไม้ก็จะปรุงโอสถ

ขาของเยียนอ๋องก็หายพอสมควรแล้ว ยามนี้ไม่ต้องฝังเข็มหรือแช่น้ำสมุนไพรอีก แค่ทำกายภาพบำบัดทุกวันก็พอ บัดนี้เขาไม่ค่อยนั่งบนเก้าอี้รถเข็นไม้แล้ว สามารถจับผนังแล้วเดินจากประตูใหญ่หน้าจวนไปถึงเรือนเยียนหุยได้ด้วยตัวเองแล้ว

เซียวปี้เฉิงไปฝึกซ้อมทหารที่ค่ายแต่เช้า พอกลับมาอีกทีก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว สือจิ่วที่มาใหม่ก็ไม่ค่อยพูด อวิ๋นหลิงจึงว่างขึ้นมา

หากไม่มีหรงฉานกับเวินหวยหยูมาเที่ยวหาบ่อย ๆ นางคงต้องป่วยเพราะอุดอู้อยู่แต่ในเรือนแน่

แม่นมเฉินมองสภาพท้องฟ้าแล้วก็ยิ้มเอ่ย “จวิ้นจู่กับพระชายารุ่ยอ๋องคงใกล้จะถึงแล้วเพคะ”

ตั้งแต่ที่รู้จักเวินหวยหยูในงานโคมไฟเทศกาลวันแห่งความรักจีนเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว อีกฝ่ายก็มาหาที่จวนเป็นประจำ ระหว่างที่อยู่ร่วมกัน อวิ๋นหลิงพบว่าถึงเวินหวยหยูจะเป็นคนพูดน้อย แต่กลับเป็นคนมีสมอง มีชั้นเชิง มีความคิดเป็นของตัวเอง

อย่างน้อยก็ฉลาดกว่าหรงฉานเยอะ และมีจิตใจบริสุทธิ์ด้วย

นางไม่มีอคติต่อเวินหวยหยู หลังจากที่แวะเวียนหลายครั้งติดต่อกัน อีกฝ่ายก็กลายเป็นแขกประจำของจวนจิ้งอ๋องแล้ว

สตรีสามคนอยู่ด้วยกันจะเกิดเป็นภาพอันงดงาม...ไม่ถูกสิ สามขาขาดหนึ่งขา สามารถเล่นไพ่นกกระจอกได้พอดีเลย

แคว้นต้าโจวมีการเล่นไพ่นกกระจอก เพียงแต่เรียกว่า ไพ่หม่าเตี้ยว1 เป็นการเล่นเพื่อความบันเทิงของพวกเศรษฐี และเป็นวิธีสร้างปฏิสัมพันธ์ระหว่างเหล่าฮูหยินกับคุณหนูต่างๆ

อย่ามองหรงฉานเหมือนสตรีอ่อนโยนเชียว เวลาเล่นไพ่นกกระจอกขึ้นมาคือเป็นยอดฝีมือเลย ส่วนทักษะการเล่นของเวินหวยหยูยังพอใช้ได้ แต่อวิ๋นหลิงนั้นเป็นคนที่ห่วยที่สุด

แต่ก็โทษนางไม่ได้ เพราะเมื่อก่อนนางเล่นเกมส์ในมือถืออย่างเดียว ไม่เคยตีไพ่นกกระจอกมาก่อน เวลาสมาชิกในทีมทั้งสี่คนว่างๆ นางคือผู้ช่วยตัวยงเลย

ปกติเวลามีสามขาแล้วขาดไปหนึ่งขา นางก็จะชวนตงชิงหรือไม่ก็แม่เฉินมาร่วมเล่นไพ่นกกระจอกด้วย

แม่นมเฉินคือยอดฝีมือในบรรดายอดฝีมือ หากนางเล่นเมื่อใด ผู้อื่นก็จะพ่ายอย่างยับเยินเมื่อนั้น

วันนี้ก็เหมือนเดิม หรงฉานโอดครวญ “แม่นมเฉิน โปรดออมมือด้วย ข้าได้เงินจากพี่อวิ๋นหลิงแล้วมาเสียให้ท่านหมดไม่ได้นะ”

แม่นมเฉินกลั้นหัวเราะ “ถ้าบ่าวออมมือ พระชายารุ่ยอ๋องก็ไม่ลุ้นสิเพคะ”

เวินหวยหยูมองนางด้วยความสงสัย “วิธีเล่นของแม่นมเฉินเด็ดมาก เหมือนวิธีชาวเป่ยฉินเลย”

ศักดินาของผิงหยางอ๋องผู้เฒ่าอยู่กึ่งกลางชายแดนระหว่างแคว้นต้าโจวกับแคว้นเป่ยฉิน เวินหวยหยูเติบโตที่ชายแดน พอจะรู้จักวิถีชีวิตของชาวเป่ยฉินบ้าง

ตงชิงรีบตอบว่า “ตอนแม่นมยังสาว ท่านเคยไปอยู่ที่แคว้นเป่ยฉินมาก่อน ท่านเก่งมากเลยนะ จัดทรงผมแนวสตรีเป่ยฉินเป็น แล้วยังทำขนมชาวเป่ยฉินเป็นด้วย”

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง”

เวินหวยหยูเข้าใจทันที ส่วนแม่นมเฉินก็หัวเราะไม่ตอบ

อวิ๋นหลิงพินิจพิเคราะห์แม่นมเฉิน แววตาใช้ความคิด แม่นมเฉินเล่นเก่งแบบนี้ ตอนสาวๆคงเล่นไพ่นกกระจอกเป็นประจำสิท่า

แต่...ผู้ที่มีโอกาสเล่นไพ่หม่าเตี้ยวได้ต้องเป็นคนชนชั้นสูง ประชาชนทั่วไปไม่มีโอกาสแตะเลย

แม่นมเฉินน่าจะมีชาติกำเนิดที่ดี ทว่าไม่รู้ทำไมถึงเป็นนางกำนัลในวังหลวงได้ อายุห้าสิบกว่าปีแล้วยังไม่คิดแต่งงานออกจากวังอีก

ระหว่างที่เล่นกันอย่างสนุกสนามก็มีคนมาเยี่ยมเพิ่มอีกราย ฉู่อวิ๋นเจ๋อถือของบำรุงร่างกายอย่างพะรุงพะรัง

“น้องสาว อันนี้เป็นของบำรุงร่างกายเจ้านะ แล้วมีเสื้อผ้าเล็กๆที่ท่านแม่เย็บสองชุดด้วย”

แม่นมเฉินเห็นแล้วก็เก็บไพ่นกกระจอกแล้วไปเตรียมน้ำชากับของว่าง

อวิ๋นหลิงรับของฝากมา “เมื่อวานซืนพี่เพิ่งส่งเสื้อที่ท่านแม่เย็บมาไม่ใช่หรือ ไยวันนี้ถึงมาส่งอีก?”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อใบ้กินทันควัน ก่อนจะมองเวินหวยหยูโดยไม่ให้ผู้อื่นรู้ปราดหนึ่ง “วันนั้นพี่ไม่ได้เอามาหมด”

ทันใดนั้นเวินหวยหยูก็สบตากับเขาโดยบังเอิญ พวกเขาทั้งสองละสายตาอย่างรวดเร็ว

หัวใจฉู่อวิ๋นเจ๋อเต้นรัวแรง

คืนงานโคมไฟในเทศกาลวันแห่งความรักจีน เขาส่งเวินหวยหยูกลับจวนก็พบว่านางลืมของติดกายไว้