พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 149

เวยหวยหยูแทบอยากมุดแผ่นดินหนี ทว่าแววตาตอนนางกลับไม่ได้ผิดหวังและเสียใจแล้ว ทางกลับกันใบหน้าแดงระเรื่อเพริศพริ้ง

หรงฉานกลัวนางเอียงอายจนประหม่า จึงกล่าวคำอำลาแล้วกลับเป็นเพื่อนเวินหวยหยู

เมื่อฉู่อวิ๋นเจ๋อได้สติก็ร้อนรนใจจนหยาดเหงื่อผุดพราย “น้องสาวเอย เจ้าก่อเรื่องเยี่ยงนี้ต่อไปข้าจะทำตัวต่อหน้าจวิ้นจู่เช่นไร?”

“พี่ยังยืนอึ้งอยู่ทำไม รีบกลับไปบอกท่านปู่ ให้ท่านปู่ไปสู่ขอกับฝ่าบาทสิ”

เวินหวยหยูไม่มีบิดามารดาแล้ว หากจวนเหวินกั๋วกงอยากสู่ขอก็ต้องไปหาจักรพรรดิจ้าวเหริน

ฉู่อวิ๋นเจ๋อยิ้มขมขื่น “ตำแหน่งหน้าที่ของข้าในยามนี้จะคู่ควบกับจวิ้นจู่ได้อย่างไร?”

“ไอ้คนไม่เอาไหน ให้โอกาสแล้วไม่รีบคว้าอีก”

อวิ๋นหลิงก่นด่าแล้วถอนหายใจยาวๆ อย่างจนปัญญา

“หรือพี่ดูไม่ออกว่าหวยหยูก็มีใจให้พี่เหมือนกัน? นับจากวันที่นางกลับเมืองหลวง ฮูหยินจากตระกูลชั้นสูงอยากสร้างสัมพันธไมตรีกับนาง อยากสู่ขอนาง แต่นางก็ปฏิเสธพวกลูกท่านหลานเธอไปทุกราย แล้วเอาแต่มาเที่ยวจวนจิ้งอ๋องทุกๆสองถึงสามวัน”

“พี่คิดว่านางว่างจนไม่มีอะไรทำเลยต้องมาเล่นไพ่นกกระจอกหรือ? หรือว่านางชอบข้า?”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อกระอิดกระเอื้อน “...”

“ใจกล้าหน่อยสิ อย่าเหมือนตาเฒ่าเลอะเลือนสิ ในเมื่อหวยหยูมีใจให้พี่ เช่นนั้นก็ไม่ต้องสนใจฐานะของตัวเองในยามนี้ หากพี่มุมานะ ย่อมมีเจริญรุ่งเรืองอยู่แล้ว”

“ถ้าตอนนี้พี่ไม่รักษาโอกาสไว้ เอาแต่รอให้สร้างผลงานสร้างชื่อเสียงแล้วถึงจะไปสู่ขอ ไม่แน่ว่าตอนนั้นลูกของนางอาจจะวิ่งเป็นแล้วก็ได้”

แม้คำพูดจะหยาบคายบ้าง แต่ก็มีเหตุและผล ฉู่อวิ๋นเจ๋อได้ยินประโยคสุดท้ายก็หน้าเปลี่ยนสี

ตลอดยี่สิบกว่านี้มานี้ เขาไม่เคยหวั่นไหวต่อสตรีใด แต่คืนวันแห่งความรักจีนแค่เพียงได้สบตานาง ก็รู้สึกดีกับดรุณีน้อยผู้อ่อนนุ่มเหมือนกระต่าย...

เขายังคงจำได้ดี คืนนั้นเขาไปทำนายดวงความรักด้วย

หมอดูบอกว่าดาวบุพเพสันนิวาสโคจรมาหาเขา เป็นนิมิตหมายอันดี แต่ถ้าไม่ไขว่คว้าให้ทันท่วงที ดาวบุพเพสันนิวาสก็จะหายไปในชั่วพริบตา ส่งผลให้ไม่มีคู่ครองที่ดีภายในยี่สิบปีต่อจากนี้

เขาถึงได้ซื้อหน้ากากตัวนั้น ตามประเพณีของต้าโจว มีเพียงหนุ่มสาวที่มีใจเท่านั้นถึงจะสวมหน้ากากพวกนั้น

หรือว่าจะเป็นเรื่องจริง?

“ข้า...ข้ามีธุระด่วน ต้องกลับจวนก่อน”

อวิ๋นหลิงเห็นเขากลับไปด้วยความเร่งรีบ ไม่รู้ว่าคิดได้หรือยัง

บุรุษอายุยี่สิบห้าปีของยุคโบราณถือว่าเป็นหนุ่มโสดที่เกินอายุแล้ว ถ้ายังไม่หาคู่ครองอีกก็ต้องไปบวชเป็นพระแน่

เรือนหลันชิงที่คึกคักสักพักก็เงียบกริบ

อวิ๋นหลิงเพิ่งสั่งให้ตงชิงเก็บไพ่นกกระจอกก็เห็นเซียวปี้เฉิงกลับจวนมา แววตาเขาเผยความกลุ้มใจ สีหน้าฉายความกดดัน

มีน้อยครั้งมากที่เขาจะแสดงสีหน้าเช่นนี้ สัญชาตญาณบอกอวิ๋นหลิงว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ เอ่ยถามเสียงเบาว่า “มีอะไรหรือ?”

หากกองทัพสกุลฟงยังไม่มาถึง เช่นนั้นชายแดนก็อันตรายแล้ว

สีหน้าอวิ๋นหลิงก็กลุ้มใจขึ้นมา รับรู้ได้ถึงความร้ายแรง “แล้วทำไมกองทัพสกุลฟงถึงไม่มาล่ะ?”

เซียวปี้เฉิงกล่าวเสียงเคร่งขรึม “ข้ารู้มาจากเสด็จพ่อว่า จักรพรรดิฉินตรวจพบหลักฐานที่แม่ทัพอาวุโสฟงทรยศต่อบ้านเมือง ยามนี้คนสกุลฟงหนึ่งร้อยกว่าชีวิตโดนเนรเทศออกไปแล้ว...”

แม่ทัพอาวุโสฟงมีบุตรชายสองคน บุตรสาวหนึ่งคน มีเพียงบุตรสาวนามว่าฟงหลิวฉิง เพราะเคยช่วยชีวิตฝ่าบาทแล้วถูกแต่งตั้งเป็นพระชายา ยามนี้ถูกละเว้นโทษเนรเทศ นอกนั้นคนสกุลฟงถูกลดสถานะเป็นประชาชนกระทำความผิดทั้งหมด

ทว่าเซียวปี้เฉิงมั่นใจว่าสกุลฟงไม่ทรยศต่อชาติแน่ ต้องมีเงื่อนงำอะไรสักอย่าง

ตอนเขาอยู่ที่ชายแดนหลายปี เขาเคยร่วมมือกับตระกูลฟงไปออกรบด้วยกัน พวกเขาล้วนเป็นทหารที่จงรักภักดีต่อชาติ

พี่น้องตระกูลฟงกับเขาสนิทกันมาก เป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายต่อกัน

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วถาม “ตระกูลฟงโดนเนรเทศ แล้วเป่ยฉินส่งกองทัพพันธมิตรชุดใหม่มาหรือไม่?”

เซียวปี้เฉิงส่ายหน้า พูดด้วยความเกรี้ยวกราด “ไม่มี จักรพรรดิฉินตระบัดสัตย์คืนคำ ไม่ทำตามข้อตกลงกับแคว้นซีโจว”

ถึงแม้จะเป็นความขัดแย้งภายในเป่ยฉิน แต่กลับส่งผลกระทบอันใหญ่หลวงต่อซีโจว

เมื่อดวงดาวตกถึงสี่ดวง เก้าแคว้นก็จะเกิดความวุ่ยวาย...

เซียวปี้เฉิงกลุ้มอกกลุ้มใจ คำทำนายของหวู๋ซินไต้ซือเป็นความจริง ช่วงก่อนเขาเริ่มรู้สึกมีลางร้ายแล้ว