พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 152

เช้าวันที่สองเขาก็ขนหีบใหญ่สิบกว่าหีบกลับจวน เป็นครั้งแรกในประวัติการณ์ที่จักรพรรดิจ้าวเหรินใจกว้าง ยอมมอบของรางวัลมากเพียงนี้

อวิ๋นหลิงเห็นพวกเพชรนิลจินดากับสมุนไพรล้ำค่าแล้วก็ต้องอึ้ง

“ไม่ใช่บอกว่าคลังหลวงต้าโจวขาดสนหรอกหรือ? ไยครั้งนี้พระองค์ถึงใจป้ำเพียงนี้?”

เมื่อเทียบกับพวกแฮมหมู ต้นหมอครั้งนี้แล้วนั้น ครั้งถือเป็นของรางวัลที่ดีเยี่ยมจริงๆ ในหีบล้วนเป็นรังนกและอาหารหายาก ทั้งยังมีอาหารทะเลที่ชาวต้าโจวไม่ค่อยมีโอกาสได้ลิ้มรสด้วย...

“เสด็จพ่องัดสมบัติทั้งตระกูลออกมาให้เจ้าแล้ว” เซียวปี้เฉิงยิ้มแล้วเล่าเรื่องเทวดาเข้าฝันให้นางฟัง “ถ้าเสด็จพ่อกับเสด็จปู่ถามขึ้นมา เจ้าอย่าได้ตอบผิดเชียวนะ”

อวิ๋นหลิงไม่รู้ว่าควรชมเขาที่รู้จักสูบเลือดสูบเนื้อบิดาตัวเองเป็น หรือควรชมว่าเขารักภรรยายิ่งกันแน่

แต่ไม่ว่าอย่างไร เมื่อได้ทรัพย์สินก้อนโตจากตาเฒ่าขี้งก ถือเป็นเรื่องน่ายินดียิ่ง

นางรู้สึกว่าเป็นเทพธิดาก็ดีเหมือนกัน

เมื่อคิดได้ดังนี้ อวิ๋นหลิงก็ไม่อคติต่อคำทำนายของหวู๋ซินไต้ซืออีก

“ใช่แล้ว ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า”

การสร้างปืนคาบศิลาคงไม่อาจดำเนินการอย่างมีแผนแบบในทันที เพราะอาวุธชนิดนี้ไม่เคยปรากฏสู่โลกใบนี้ ช่างแต่ละคนก็ไม่มีประสบการณ์การสร้างอาวุธชนิดนี้ ดังนั้นการผลิตครั้งแรกย่อมต้องเสียทั้งเวลากับเงินทองมากมายแน่

ดังนั้นอวิ๋นหลิงจึงปรับแก้ภาพวาดหน้าไม้เป็นครั้งที่สอง

“ถึงหน้าไม้จะมีอานุภาพไม่เท่าปืนคาบศิลา แต่ข้อดีก็คือใช้งานง่าย พกพาสะดวก แล้วต้นทุนการผลิตต่ำด้วย หากนำเข็มอาบยาพิษไปใช้ร่วมกัน ผลลัพธ์ก็ไม่เลวเหมือนกัน”

“ท่านบอกให้เสด็จพ่อหาช่างเหล็กมาทำหน้าไม้ด้วย จะได้เพิ่มความสามารถด้านการรบของทหาร แล้วข้ายังได้ปรับแก้ระเบิดที่ต้าโจวเคยใช้ด้วย”

“ถึงแม้จะยังไม่อาจปรับแก้ที่ต้นตอได้ แต่ก็สามารถใช้แก้ขัดไปก่อน หากผลิตปืนคาบศิลาชุดแรกได้ ท่านก็ต้องสร้างค่ายฝึกปืนไฟ ต้องให้ทหารฝึกใช้ก่อน”