พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 153

“สมกับที่เป็นหลานคนโตของเหวินกั๋วกงสมัยก่อนจริงๆ เก่งจริงๆ”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อรีบทำความเคารพ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ชมพ่ะย่ะค่ะ”

“ทำตัวตามสบายเถิด ข้าจำได้ว่าเจ้าทำงานในกรมอาญาใช่ไหม?”

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมทำหน้าที่เสมียนในกรมอาญาพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิจ้าวเหรินพยักหน้ายิ้มอย่างมีเมตตา “อืม ยามนี้คุณชายต่างๆไม่ค่อยยอมทำงานจากตำแหน่งเล็กๆแล้ว จุดนี้เจ้าเหมือนบิดาเจ้ามาก”

หางตาฉู่อวิ๋นเจ๋อกระตุก ไม่รู้ว่าจักรพรรดิจ้าวเหรินกำลังชมหรือกำลังตำหนิกันแน่

บิดาของเขาเป็นรัฐทายาทสูงวัยแล้วยังไม่ได้สืบทอดตำแหน่งกั๋วกงเลย ทำงานมาหลายปีก็ไต่เต้าถึงขั้นสี่ในตำแหน่งมหาดเล็กห้องเครื่อง คนในเมืองหลวงแอบหัวเราะเยาะเขาลับหลังจำนวนมาก

“ช่วงก่อนอาลักษณ์กรมอาญาบอกว่าเจ้าเป็นคนฉลาด มีน้ำใจ บอกว่าเสียดายที่เอาคนเก่งๆไปทำงานตำแหน่งเล็กๆ ข้าก็คิดว่ามีเหตุผล”

“ยามนี้สำนักตรวจการขาดกำลังคน หาคนเก่งมาทำยาก แต่ข้าว่าเจ้าเหมาะสม นับแต่เดือนหน้าเป็นต้นไปเจ้าไปเป็นผู้ตรวจการพิเศษที่สำนักตรวจการเถิด”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อรู้สึกอึ้ง คิดว่าตัวเองหูฝาดไป

ผู้ตรวจการพิเศษ！เป็นขุนนางขั้นสี่เชียวนะ！

ตำแหน่งนี้มีทั้งหมดสี่คน ถึงแม้จะไม่ใช่ตำแหน่งใหญ่โต อำนาจในมือก็มีจำกัด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นขุนนางระดับสี่

ปกติเขาทำงานในกรมอาญาด้วยความระมัดระวังและตั้งใจ เคยสร้างผลงานหลายเรื่อง แต่เขาที่เป็นข้าหลวงชั้นต่ำระดับเจ็ดก้าวกระโดดขึ้นเป็นขุนนางขั้นสี่ มันเหมาะสมจริงหรือ?

ฉู่อวิ๋นเจ๋อทั้งตื่นเต้นดีใจและหวาดระแวงในเวลาเดียวกัน “ฝ่าบาท พระองค์...”

จักรพรรดิจ้าวเหรินยิ้มเอ่ย “หรือเจ้าไม่เชื่อสายตาของข้า? เหวินกั๋วกงเคยบอกกับข้าว่าเจ้าเก่งกว่าบิดาเจ้าทั้งบุ๋นและบู๊ เขาตั้งความหวังกับเจ้าไว้สูง”

จักรพรรดิจ้าวเหรินส่งเสริมการงานฉู่อวิ๋นเจ๋อเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าอวิ๋นหลิงทั้งหมด เขาได้สำรวจดูแล้วว่าฉู่อวิ๋นเจ๋อมีความสามารถรับตำแหน่งนี้จริงๆ

“ข้าอ่านคดีที่เจ้าบันทึกแล้วเห็นว่าทำได้ดีมาก”

มองอย่างเป็นกลางเลย ผลงานของฉู่อวิ๋นเจ๋อดีกว่าคนตระกูลเฟิงที่ใช้เส้นสายเยอะ

สำนักฝ่ายตรวจการ หอต้าหลี่ และกรมอาญาคือสามสำนักใหญ่ที่ดูแลด้านกฎหมาย ตรวจสอบและรับเรื่องฟ้องร้องพวกขุนนางทั้งหลายในราชสำนัก พูดตรงๆก็คือคอยคุมไม่ให้ขุนนางฉ้อโกงนั่นเอง

ถึงเขากับอวิ๋นหลิงจะเป็นพี่น้องที่เกิดในอุทรเดียวกัน ทว่าที่ผ่านมาเขารักและเอ็นดูฉู่อวิ๋นหานมากกว่า จนทำให้นางต้องน้อยใจ

ทว่าอวิ๋นหลิงกลับใส่ใจเรื่องของเขา

ฉู่อวิ๋นเจ๋อเป็นคนรู้กาลเทศะ เขาเก็บอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไว้ กล่าวเสียงจริงจังว่างดงาม สุภาพ จิตใจดี หากนางยินดี กระหม่อมก็ขอบพระทัยในพระมหากรุณาของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิจ้าวเหรินหัวเราะเสียงดัง “ข้าเคยรับปากชิงผิงว่าให้นางเลือกคู่ครองเอง ข้าพูดเรื่องนี้กับเจ้าย่อมต้องได้รับความเห็นชอบจากนางแล้ว”

“ตกลงตามนี้ เจ้ากลับไปบอกเรื่องนี้กับท่านปู่และบิดาเจ้า อีกสองวันข้าจะให้คนไปประกาศราชโองการสมรส”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อดีใจเป็นล้นพ้น รีบเก็บความรู้สึกแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “กระหม่อมรับพระบัญชา ขอบพระทัยในพระมหากรุณาของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากจากวังแล้ว ฉู่อวิ๋นเจ๋อจึงรู้ว่าอวิ๋นหลิงถวายภาพวาดหน้าไม้แล้วทำให้จักรพรรดิจ้าวเหรินปลื้มพระทัยยิ่ง

มิน่าล่ะจักรพรรดิถึงได้พูดกับเขาอย่างยิ้มแย้ม เลื่อนตำแหน่งให้ไม่พอ ยังพระราชทานสมรสให้ด้วย...

เมื่อคิดโดยละเอียดแล้ว เขาติดค้างน้ำใจน้องสาวเยอะจริงๆ ความละอายใจผุดขึ้นอีกครั้ง