พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 154

งานแต่งงานของฉู่อวิ๋นเจ๋อกับเวินหวยหยูกำหนดด้วยประการฉันนี้ เหลือเพียงร่างพระราชโองการกับหาฤกษ์งามยามดีเท่านั้น

การผลิตหน้าไม้กับปืนคาบศิลาก็กำหนดเรียบร้อยแล้ว เมื่อเซียวปี้เฉิงเอาภาพออกแบบหน้าไม้กับระเบิดไฟเสนอต่อที่ประชุม ราชสำนักก็ถกเถียงอย่างสนั่นหวั่นไหว

มีขุนนางไม่น้อยต่อต้านไม่ให้เปลี่ยนการผลิตปืนคาบศิลามาเป็นหน้าไม้ คิดว่าหน้าไม้ไม่ดีเท่าปืนคาบศิลา ไม่สู้ผลิตปืนคาบศิลาจะดีกว่า

แน่นอนพวกเขายังมีสาเหตุหลักของการคัดค้านคือเซียวปี้เฉิงบอกว่าอวิ๋นหลิงเป็นคนออกแบบภาพวาดพวกนี้

ถึงแม้ในประวัติศาสตร์ต้าโจวจะเคยมีแม่ทัพหญิงไม่น้อย แล้วยังมีช่างเพศหญิงผลิตยุทโธปกรณ์ด้วย แต่เหล่าขุนนางก็ยังคัดค้านอย่างดุเดือด

“พระชายาจิ้งอ๋องเป็นเพียงสตรีหลังเรือน นางรู้เรื่องการผลิตอาวุธกับการทำสงครามได้อย่างไร?”

“ไม่มีเค้าว่าจะใช้งานได้จริง ปั้นน้ำเป็นตัว...”

“เหลวไหล จะให้สตรีมาคุยเรื่องสงครามเล่นๆได้อย่างไรกัน?”

จักรพรรดิจ้าวเหรินเห็นเหล่าขุนนางถกเถียงกันอย่างวุ่นวายก็รู้สึกปวดหัว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเซียวปี้เฉิงต้องบอกว่าอวิ๋นหลิงเป็นคนออกแบบด้วย

บอกว่าเป็นความคิดของเขาหรือเป็นการออกแบบของช่างมากความสามารถก็ได้ เช่นนั้นจะไม่เกิดความยุ่งยากดั่งเช่นตอนนี้?

พวกเสนาบดีซ้ายเฟิงต่อต้านดุเดือดที่สุด

“ฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองด้วย ใต้เท้าเสนาบดีเฟิงทุ่มเทสุดกำลังถึงได้บริจาคเงินหนึ่งล้านตำลึง จะปล่อยให้ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

เซียวปี้เฉิงมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเย็นเยียบ เขาไม่ได้เถียงกับขุนนางผู้นั้น เขานำหน้าไม้ที่ซ่อนในแขนเสื้อแล้วเดินออกตำหนักทองหลวงไปประมาณยี่สิบเมตร

เมื่อขุนนางที่อยู่ในท้องพระโรงเห็นจิ้งอ๋องยกมือซ้ายขึ้น ก็ได้ยินขุนนางที่คัดค้านสุดฤทธิ์เมื่อครู่จับก้นแล้วร้องคร่ำครวญ

“โอ๊ย ก้นของข้า...ทำไมชาแบบนี้”

ขุนนางอื่นยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าของเสียงร้องก็จับก้มอันด้านชาแล้วล้มตัวลง ก่อนจะเป็นลมหมดสติไป

ทุกคนต่างตกใจอ้าปากค้าง