พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 156

แคว้นต้าโจวมีประเพณีไว้ทุกข์ แต่ไม่ค่อยเหมือนกับแคว้นอื่นเท่าไหร่

พ่อแม่ของเวินหวยหยูตายตั้งแต่นางยังเด็กมาก ผิงหยางอ๋องสิ้นพระชนม์เมื่อต้นปี หลานสาวอย่างนางไม่ต้องไว้ทุกข์

สำนักหอดูดาวหลวงนำชื่อของทั้งสองคนไปดูดวง หลังจากเลือกดู ในที่สุดก็กำหนดวันแต่งงานได้ในเดือนสิบสอง

นางเฉินรักเวินหวยหยูมาก สงสารนางที่อยู่ตัวคนเดียว มักจะให้นางอยู่เป็นแขกที่จวนเหวินกั๋วกงบ่อยๆ แม้ว่ายังไม่ได้เข้ามาอย่างเป็นทางการ แต่ทั้งคู่ก็เข้ากันได้ดีในฐานะแม่สามีและลูกสะใภ้

แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น การมาที่จวนจิ้งอ๋องของฉู่อวิ๋นเจ๋อก็กลายเป็นบ่อยขึ้น

บางครั้งเขาก็ส่งของมาให้ บางครั้งก็เป็นของเล็กๆ ที่น่าสนใจและหายาก บางครั้งก็เป็นของใช้ประจำวันอย่างพวกขนมหรือผ้า

ส่วนฉู่อวิ๋นหานที่แต่งงานเข้าจวนรุ่ยอ๋อง กลับรู้สึกแปลกแยก

อวิ๋นหลิงรู้สึกได้ถึงความห่วงใยจริงๆ จากฉู่อวิ๋นเจ๋อ จำนวนครั้งที่นางกลับไปบ้านแม่ก็มากขึ้น

......

เดือนเก้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว

อวิ๋นหลิงตั้งครรภ์ได้เกือบแปดเดือนแล้ว และท้องของนางก็กลมโต

ดอกไม้ในสวนหลังบ้านเริ่มเหี่ยวเฉา แต่หลังจากนั้นไม่นาน บัวเจ็ดทวารก็จะเบ่งบานและผลิตเมล็ดบัวได้

นางคิดว่าภายในสิ้นเดือนนี้ นางและอู๋อันกงจะพัฒนาวิธีรักษาโรคหัวใจของหรงจั้นได้

ในแต่ละวันไม่มีอะไรทำนอกจากบำรุงลูกในท้อง นางเฉินก็มักจะมาเยี่ยมนางบ่อยๆ

ในอีกไม่กี่วันจะเป็นวันเกิดของผิงหยางอ๋อง และนางเฉินวางแผนที่จะไปสวดมนต์ที่วัดหานซานกับเวินหวยหยูให้ผิงหยางอ๋องผู้เฒ่า

นางเกลี้ยกล่อมอวิ๋นหลิงให้ไปกับนาง “เครื่องหอมในวัดหานซานศักดิ์สิทธิ์มาก หวู๋ซินไต้ซือเคยอดอาหารและสวดมนต์ไหว้พระอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสิบปี”

ในอีกหนึ่งหรือสองเดือน ลูกสาวสองคนก็จะคลอดออกมาแล้ว นางเฉินอยากให้นางไปสวดมนต์ขอพรให้ปลอดภัยด้วยกัน

ช่วงนี้อวิ๋นหลิงก็อุดอู้อยู่ที่แต่ในจวน พอคิดว่าจะมีคนแบกเกี้ยวขึ้นเขา ไม่ต้องให้นางขึ้นไปเอง นางจึงตอบตกลง

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วไม่เห็นด้วย “นี่ก็อีกแค่สองเดือน รอให้ลูกคลอดออกมาก่อนเจ้าอยากไปไหนข้าจะไปกับเจ้าด้วย ตอนนี้ท้องก็โตยังจะวิ่งไปทั่ว ข้าไม่สบายใจจริงๆ”

ช่วงนี้เขามัวยุ่งอยู่กับการสร้างปืนคาบศิลา เรื่องนี้จำเป็นต้องทำเป็นความลับ แต่มีคนไม่กี่คนที่ไว้ใจได้รู้ มีหลายอย่างทำที่ต้องทำด้วยตัวเอง เขาไม่มีเวลาไปวัดหานซานกับอวิ๋นหลิงจริงๆ

“ท่านอย่ากังวลไปเลยนะ จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับข้าได้อีกล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้นท่านแม่ หวยหยูและเยี่ยเจ๋อเฟิงก็ไปกับข้าด้วย”

เซียวปี้เฉิงไม่สามารถเถียงสู้นางได้จริงๆ ดังนั้นจึงพยักหน้าเห็นด้วย แต่เขาก็ยังกังวลเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงกำชับเพิ่มเติมอีกสองสามข้อ

“เช่นนั้นเจ้าก็รีบกลับมาไวๆ อย่าค้างคืนที่วัดหานซาน”

เซียวปี้เฉิงมักจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ด้วยงานที่ยุ่งและความเหนื่อยล้าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาทำให้เขาเพิกเฉยต่อความรู้สึกไม่สบายใจนี้โดยไม่รู้ตัว

......

หลังฝนตกบนเขา ก็ทำให้อากาศอยู่ในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง

อาจเป็นเพราะข่าวสถานการณ์ตึงเครียดที่ชายแดนเมื่อไม่นานมานี้ ทำให้ผู้คนจำนวนมากเดินทางมาแสวงบุญที่วัดหานซานมากกว่าปกติ

อวิ๋นหลิงและเวินหวยหยูและนางเฉินบริจาคเงินค่าธูปและกินอาหารมังสวิรัติในวัดก่อนเดินทางกลับเมือง

ระหว่างทางกลับ ท้องฟ้าก็ครึ้ม และฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากฤดูใบไม้ร่วง ท้องฟ้ามักจะมืดเร็วกว่าปกติ ประกอบกับฝนที่ตกอย่างต่อเนื่อง ทั้งที่เป็นเวลาบ่ายเท่านั้น แต่ท้องฟ้ากลับมืดเร็วกว่าปกติ

เยี่ยเจ๋อเฟิงขมวดคิ้ว “เร่งความเร็วหน่อย! ถ้าฝนตกหนักกว่านี้ ถนนบนภูเขาจะลื่น”

แต่ถนนค่อนข้างเป็นโคลน ไม่ต้องพูดถึงบนรถมีอวิ๋นหลิงซึ่งตั้งครรภ์ได้แปดเดือนอยู่ในรถ คนขับอยากจะเร็วก็เร็วไม่ได้

นางเฉินนั่งคนเดียวในรถม้าจวนเหวินกั๋วกง ส่วนเวินหวยหยูอยู่ใกล้กับอวิ๋นหลิง ดังนั้นทั้งสองคนจึงนั่งรถม้าด้วยกัน

ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ อวิ๋นหลิงที่เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน กดไปที่หน้าไม้บนแขนทันที พร้อมที่จะยิงออกไปได้ทุกเมื่อ

เมื่อเวินหวยหยูเห็นนางเย็นชาและระแวดระวังขึ้น ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร “เกิดอะไรขึ้น?”

สีหน้าของอวิ๋นหลิงดูเคร่งขรึม นางเปิดผ้าม่านออกทันที และรีบพูดกับเยี่ยเจ๋อเฟิงที่คุ้มกันรถม้าอย่างรวดเร็ว “มีกลุ่มคนกำลังเข้ามาใกล้ พวกนั้นไม่ประสงค์ดี”

ช่วงนี้นางมีอาการเซื่องซึมมากขึ้น และความไวต่อโลกภายนอกก็ลดลง

บวกกับเจตนาร้ายและเจตนาฆ่าของผู้มาเยือนยังไม่รุนแรงเท่ากับการลอบสังหารครั้งก่อน ดังนั้นเมื่อเยี่ยเจ๋อเฟิงดึงดาบออกมาอย่างระมัดระวัง ชายชุดดำหลายสิบคนที่ซุ่มโจมตีอยู่ก็กระโดดลงมาทีละคน

“หลิงเอ๋อร์...หลิงเอ๋อร์! รีบไปขวางพวกนางเอาไว้!”

อวิ๋นหลิงเงยศีรษะขึ้นก็พบว่าคนขับรถคนเดิมได้หายไปแล้ว และถูกแทนที่ด้วยชายที่มีหนวดเคราและร่างกำยำ

“ถ่วงพวกเขาไว้!”

ทันทีที่ชายมีหนวดออกคำสั่ง เขาก็ขับรถม้าออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วมุ่งหน้าออกจากเมืองหลวงโดยไม่ลังเล

มีคนจำนวนมากที่มา แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้มีเจตนาฆ่าหรือต่อสู้ใดๆ หลังจากที่คนกลุ่มใหญ่เข้าไปต่อสู้กับเยี่ยเจ๋อเฟิง คนกลุ่มเล็กๆ ที่เหลือก็ลักพาตัวอวิ๋นหลิงและเวินหวยหยูจากไป

“หลิงเอ๋อร์! หลิงเอ๋อร์!”

เสียงตื่นตระหนก หัวใจแทบขาดของนางเฉินได้หายไปอยู่ข้างหลังนาง และความคิดนับพันแวบเข้ามาในจิตใจของอวิ๋นหลิง

ใครกันบังอาจลักพาตัวนางไปนอกเมือง? โจรธรรมดาไม่มีทางทำแบบนี้แน่นอน!

ชายมีหนวดเครากำลังขับรถไปข้างหน้า ล้อมรอบด้วยชายชุดดำที่ขี่ม้าประมาณเจ็ดแปดคน

อวิ๋นหลิงยกหน้าไม้บนแขนขั้น อยากจะฆ่าชายมีหนวดเคราที่ยึดรถม้าคนนี้ แต่นางก็ต้องปล่อยมือหลังจากเห็นสภาพถนนรอบๆ

ถนนบนภูเขานี้ดูห่างไกลและแคบ รถม้าวิ่งไปอย่างเร็ว หากชายมีหนวดเคราที่บังคับรถม้านี้เสียชีวิตรถม้าก็อาจจะเสียการควบคุมและกลิ้งตกเนินเขาลงไปมันจะเป็นอันตรายมากสำหรับนางและเวินหวยหยู

“ทำไม...พวกเราเจอโจรได้อย่างไร อวิ๋นหลิง พวกเราจะทำอย่างไรดี...”

ใบหน้าของเวินหวยหยูซีดขาว จับแขนเสื้อของอวิ๋นหลิงเอาไว้แน่น ดวงตาของเขาประหลาดใจและหวาดกลัว

แม้ว่าอวิ๋นหลิงจะดูมีสีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาของนางไม่มีความประหม่าเลยสักนิด นางหรี่ตาลง และปลอบเวินหวยหยูด้วยน้ำเสียงสงบ

“ไม่ต้องห่วง พวกนั้นจะไม่ทำอะไรพวกเรา”

เวินหวยหยูสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว แต่เมื่อเห็นว่าอวิ๋นหลิงไม่ตื่นตระหนก ในใจของนางก็ไม่ได้เต้นเร็วขนาดนั้นแล้ว ความกังวลใจของนางก็จางหายไปไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด

อวิ๋นหลิงก้มหัวลงมองท่อนแขน อีกฝ่ายเพิ่งเห็นหน้าไม้บนแขน อีกเดี๋ยวมันต้องถูกริบกลับไปแน่นอน

“หวยหยู ส่งผ้าเช็ดหน้าของเจ้ามาให้ข้า”

นางครุ่นคิด ก่อนจะรีบเปิดกระบอกเข็มออก แล้วหยิบเข็มพิษที่เหลืออีกครึ่งออกมา พันปลายเข็มด้วยผ้าเช็ดหน้าสองผืนอย่างแน่นหนา และซ่อนไว้บนพื้นรองเท้าปักของนาง