พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 169

ไม่นานนัก คนในหมู่บ้านน้ำพุร้อนก็ถูกคนของเซียวปี้เฉิงจับตัวจนหมด

จากนั้นก็กลับเมืองกันอย่างครึกโครม ถึงจวนจิ้งอ๋องในเวลาพลบค่ำพอดี

เมื่อเห็นว่าอวิ๋นหลิงไม่เป็นอะไรเยี่ยเจ๋อเฟิงถอนหายใจอย่างโล่งใจ แล้วแยกกันกับเฉียวเย่ไปรายงานแก่จวนเหวินกั๋วกงและในวัง

“พระชายา ท่านกลับมาเสียที หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะให้บ่าวอยู่อย่างไรกัน!”

ตงชิงร้องไห้โฮออกมาแล้วกอดอวิ๋นหลิงจมอก ร้องไห้หนักจนสะอื้น

สือจิ่วก็ปรี่มายังเรือนหลันชิงดูอาการอวิ๋นหลิง เมื่อเห็นนางไม่เป็นไรจึงค่อยวางใจ

เห็นตงชิงร้องไห้ในอ้อมกอดอวิ๋นหลิง สือจิ่วที่เข้าจวนมามีนิสัยโดดเดี่ยว ไม่ค่อยพูดคุยสุงสิงกับใครแล้ว เขายื่นมือไปดึงตงชิงออก

น้ำเสียงแหบของเขากล่าว “…เจ้า ทับ…ท้อง…ของ…พระชายา!”

ตงชิงรีบผละตัวออก เช็ดน้ำตาเอ่ย “ดูนิสัยซุ่มซ่ามของข้านี่สิ พระชายาไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ท่านคงหิวแล้วสิ ข้าจะรีบไปบอกครัวให้ทำของอร่อยเดี๋ยวนี้!”

พูดจบนางก็วิ่งออกไปอย่างไว

อวิ๋นหลิงมองแผ่นหลังนางที่เร่งรีบอย่างน่าขำ แต่ก็อบอุ่นใจ

นางไม่เคยถูกคนเป็นห่วงเป็นใยมากมายขนาดนี้ จริงๆแล้วความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่แย่นะ

พักหายใจหายคอได้สักครู่ อวิ๋นหลิงก็ถามเซียวปี้เฉิง

“อ้อใช่สิ สองพี่น้องที่ช่วยส่งข่าวให้ ต้องขอบคุณพวกเขาอย่างดี ข้าจำได้ว่าพี่ชายเขาบาดเจ็บสาหัส ท่านได้สั่งให้คนดูแลเขาหรือไม่?”

เซียวปี้เฉิงพึ่งได้สติกลับมา เขานวดคลึงหัวคิ้วอย่างอ่อนล้า มุมปากกระตุกยิ้ม

“เมื่อครู่รีบเกินไปหน่อย ลืมบอกตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาให้เจ้ารู้ พวกเขาเป็นสหายข้า”

เซียวปี้เฉิงกวาดสายตามองรอบ แล้วกดเสียงให้เบาลง

“พวกเขาเป็นบุตรเอกของแม่ทัพอาวุโสเป่ยฉินฟงที่ข้าเคยบอกเจ้า เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับข้า ความสัมพันธ์ฉันพี่น้อง”

เขารีบเล่าเรื่องที่พี่น้องสกุลที่หนีจากขบวนเนรเทศ จากนั้นก็มาเมืองต้าโจวขอความช่วยเหลือจากเขา

อวิ๋นหลิงตะลึง บนโลกนี้ช่างบังเอิญนัก นางเคยเจอกับพี่น้องคู่นี้ที่โรงเตี๊ยมนอกเมือง ช่างเป็นโชคชะตาอันน่าพิศวง

“ท่านนำฟงจื่ออั๋งพำนักไว้ในจวนงั้นหรือ? รีบพาข้าไปดูที บาดแผลของเขาค่อนข้างสาหัสต้องรีบใส่ยาโดยเร็ว”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า พานางไปทางเรือนพำนักแขก

“ดีที่คืนนั้นเจ้ารีบทำแผลให้เขา ตอนนี้จื่ออั๋งไม่มีอันตรายแล้ว”

เขาให้อาจารย์หลินซินช่วยตรวจดูบาดแผลของฟงจื่ออั๋ง อีกฝ่ายอาการมั่นคงแล้ว

ในสวนเรือนพำนักแขก ฟงจื่อโจวกำลังคุยกับฟงจื่ออั๋งอยู่ เมื่อเห็นอวิ๋นหลิงมา พี่น้องคู่นี้แสดงท่าทีตื่นเต้น

สมองขาดผึ่งดังวิ้ง สมองยังไม่ทันสั่งการ อวิ๋นนหลิงก็คว้าดาบในมือฟงจื่ออั๋งมา

นิ้วเรียวยาวของนางสั่นสะท้านแตะลงบนสัญลักษณ์นั่น ดวงตาแดงก่ำ ลมหายใจถี่

ฟงจื่ออั๋งผงะไป สีหน้าตกใจ “นี่……คือดาบของน้องสาวข้า น้องอวิ๋นหลิงมีอะไรหรือไม่?”

เป็นครั้งแรกที่เซียวปี้เฉิงสัมผัสถึงความผิดปกติของอวิ๋นหลิง เขาตื่นตระหนก รีบเข้าไปประคองนางที่ทรงตัวไม่อยู่

เดิมทีอวิ๋นหลิงเป็นคนนิ่งเฉยมั่นคง เซียวปี้เฉิงไม่เคยเห็นนางเป็นแบบนี้มาก่อน น้ำเสียงเขาประหม่า

“ดาบเล่มนี้มันทำไมหรือ?”

อวิ๋นหลิงคว้าเซียวปี้เฉิงเอาไว้หมับ เล็บนางจิกลงบนแขนเขา น้ำเสียงสั่นเครือ

“นี่คือดาบของหลิวฉิง! เป็นดาบของนาง!”

นางไม่มีทางจำผิดแน่ นี่คือสัญลักษณ์ประจำตัวของหลิวฉิง!

เซียวปี้เฉิงหรี่ตาลงรีบดูสัญลักษณ์ประหลาดนั่น

อวิ๋นหลิงเคยบอกเขา ว่าสัญลักษณ์เหล่านั้นมีความหมายพิเศษ เขาก็เข้าใจทันทีว่าหมายความว่าอะไร สีหน้าเขาประหลาดใจ

ฟงจื่อโจวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาถามอย่างสงสัย “ดาบเล่มนี้เป็นดาบที่น้องสาวฟงฉิงให้ไว้แก่พวกเราก่อนออกจากเป่ยฉิน น้องอวิ๋นหลิง……เจ้ารู้จักฉิงเอ๋อร์รึ?”