พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 173

ฮองเฮาเฟิงมองเด็กในท้องอวิ๋นหลิงเป็นเสี้ยนหนามมาโดยตลอด

นางเสนอวิธีกับเสนาบดีเฟิงหลายครั้ง แต่ท่านพ่อกลับไม่คิดจะลงมือนังเด็กนั่น

ตอนนี้ดูเหมือนเสนาบดีเฟิงจะเดิมพันไว้กับจิ้งอ๋อง นางทั้งวิตกทั้งโมโห รุ่ยอ๋องต่างหากที่เป็นหลานแท้ๆของเขา เหตุใดท่านพ่อถึงไม่สนับสนุนเทียนอี้ แต่เลือกคนอื่นล่ะ?

นางไม่ยอม ไม่เคยคิดจะหยุดลงมือ แต่จวนจิ้งอ๋องเหมือนกับกำแพงเหล็ก ยื่นมือเข้าไปไม่ด้สักนิ้ว

เมื่อเห็นว่าตนยังไม่ทันได้วางเกม แต่อวิ๋นหลิงกำลังจะคลอดแล้ว ในใจฮองเฮาเฟิงยิ่งวิตก

แม่นางอวี้ผู้รู้ใจข้างๆกล่าว “ท่านอย่าพึ่งตระหนกไปเลยเพคะ พระชายาจิ้งอ๋องคลอดก่อนกำหนดเป็นโอกาสดีสำหรับเรา ใยไม่อาศัยช่วงที่จวนจิ้งอ๋องผ่อนการคุ้มกันตอนนี้ลงมือเลย…..”

ฮองเฮาเฟิงได้ยินดังนั้นก็สงบสติ ความชั่วร้ายแวบผ่านในแววตา แล้วค่อยๆฉีกยิ้มออกมา

“แม่นมอวี้พูดถูก ข้าเป็นฮองเฮา ควรส่งคนไปแสดงความห่วงใยนางสิ…..”

ขนาดฮองเฮาเฟิงส่งคนเอาของไปให้จวนจิ้งอ๋อง เป็นถึงแม่สามี หวงกุ้ยเฟยจะไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วปะทะกับอวิ๋นหลิง ความสัมพันธ์ของนางกับจวนจิ้งอ๋องก็แย่ลง

แต่มารยาทภายนอกยังต้องทำอยู่ แม้ในใจจะไม่พอใจอวิ๋นหลิงเท่าใด แต่หวงกุ้ยเฟยก็เสด็จไปเยือนจวนจิ้งอ๋องด้วยตัวเอง

……

ตอนนี้ในจวนจิ้งอ๋องคนเข้าออกวุ่นวาย

อวิ๋นหลิงเจ็บท้องคลอด คนในจวนวิ่งขึ้นล่องวุ่นวาย ต้มน้ำบ้าง ช่วยครัวบ้าง ส่งข่าวบ้าง

พระเจ้าหลวงเสด็จมาจวนจิ้งอ๋องอย่างรวดเร็ว พวกเฉียวเย่ต่างรีบคุกเข่าคารวะ

“ถวายพระพรพระเจ้าหลวง!”

พระเจ้าหลวงรีบโบกมือ สีหน้าเคร่งขรึมน้ำเสียงร้อนใจ “เสี่ยวหลิงเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง หลานของข้าเกิดหรือยัง?”

แม่นมเฉินตอบอย่างกังวล “พระชายาเจ็บท้องคลอดมานานแล้วเพคะ แต่ดูท่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก…..”

“ไม่ค่อยดี?” พระเจ้าหลวงหน้าขรึมลง เสียงดังขึ้น “เกิดอะไรขึ้น ปกติหมอหลวงตรวจดูก็บอกว่าปกติดีไม่ใช่รึ?”

“เรื่องคลอดลูกแบบนี้มันไม่แน่ไม่นอนนี่เพคะ!”

แม่นมเฉินยิ้มแห้ง ท่าทีร้อนรน

ปกติอวิ๋นหลิงดูไม่อ่อนแอเหมือนคนท้องคนอื่น ใครจะรู้ว่าตอนคลอดจะอาการหนักแบบนี้?

ภายในห้องทำคลอด อวิ๋นหลิงเจ็บปวดมาทั้งคืนแล้ว นางรู้สึกได้ว่าพลังจิตของนางกำลังจะถึงขีดสุดท้ายแล้ว

“พระชายา ท่านห้ามหลับ! ท่านห้ามหลับไปเด็ดขาด!”

หมอตำแยเหงื่อแตกพลั่ก จากท่าทางมั่นใจในทีแรกก็ประหม่าขึ้น

นางไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์แบบอวิ๋นหลิง ตำแหน่งครรภ์ตรง ท้องก็ไม่ใหญ่มาก เหตุใดพึ่งกำลังเริ่มคลอดคนก็หมดเรี่ยวแรงไปเสียก่อนแล้ว

“ท่านอดทนอีกนิด ลูกใกล้จะเกิดมาแล้ว!”

“อวิ๋นหลิง…..อวิ๋นหลิง….เจ้ามองข้าสิ!”

เซียวปี้เฉิงเฝ้ามาทั้งคืนแล้ว บวกกับก่อนหน้านี้เขาออกตามหาคน ไม่ได้นอนมาสามวันสองคืนแล้ว สีหน้าเขาอ่อนล้าไม่ไหว ในตามีเส้นเลือดฝอยแดงเต็มตา

เมื่อรู้ว่าพระเจ้าหลวงมา เขาก็ยังไม่ปลีกตัวไปพบ เพียงจับมืออวิ๋นหลิงแน่นแล้วเรียกชื่อนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า

อวิ๋นหลิงฝืนลืมตา แค่นยิ้ม น้ำเสียงแผ่วเบาราวเสียงแมลง

“……เจ้าบอด ข้า……”

เซียวปี้เฉิงรีบขัดจังหวะ บีบมือนางแน่น “เจ้าไม่ต้องพูดอะไร เก็บแรงไว้”

ในห้องคลอด ปากหมอตำแยแทบจะฉีก “พระชายา! เห็นหัวเด็กแล้ว เหลืออีกนิดเดียว ท่านต้องอดทนนะ!”

สติอวิ๋นหลิงแทบจะไม่หลงเหลือแล้ว แม้ความเจ็บปวดยังแทบไม่รู้สึก มือข้างหนึ่งจับมือเซียวปี้เฉิงแน่น

เมื่อรับรู้ถึงพลังจิตความว่องไวของนางที่อ่อนแอ จนแทบไม่เหลือชีวิต ความหวาดกลัวพรุ่งพรูออกมาในใจเซียวปี้เฉิง จนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกต่อไป

“อวิ๋นหลิง……”

ถ้าให้เขาเลือกใหม่ได้อีกครั้ง ชาตินี้เขาจะไม่ยอมให้นางมีลูกเด็ดขาด

เขาอยากเจ็บแทนนางจนแทบทนไม่ไหว เขาอยากให้คนที่ถูกดูดกลืนพลังจิตเป็นตัวเขาเอง หากเขาช่วยอวิ๋นหลิงแบ่งเบาได้ นางคง0tไม่เจ็บปวดขนาดนี้ใช่ไหม?

อกแกร่งกระเพื่อมเพราะความวิตกกังวล ในหัวเหมือนมีบางสิ่งอยากพุ่งออกมาแทบไม่ไหว

ความคิดนี้ผุดขึ้นมา เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกปวดหัวรุนแรงกะทันหัน เหมือนมีหลุมพายุขนาดยักษ์กำลังดูดกลืนสติเขาไป!

ตอนนี้เองอวิ๋นหลิงผ่อนคลายลง รู้สึกว่าตัวที่หนักอึ้งเบาขึ้นเยอะ ลืมตาขึ้นมาได้

หมอตำแยสังเกตเห็นก็ร่ำไห้ด้วยความดีใจ “พระชายาอดทนเอาไว้! เห็นตัวเด็กแล้ว!”

สิ้นเสียงนี้ อวิ๋นหลิงสมองเบลอไปชั่วขณะ

วินาทีต่อมา “อุแว้……”

เสียงใสของทารกร้องดังสนั่นห้อง คนข้างในข้างนอกชะงักกันเป็นแถบ

“คลอดแล้ว คลอดแล้ว เป็นคุณชายน้อย! เป็นคุณชายน้อยสองคน!”

พระเจ้าหลวงเบิกตาโพลง แล้วโขกหัวกับพื้นสองทีด้วยความตื่นเต้นจนหัวปูด

“เทพเซียนคุ้มครอง เทพเซียนคุ้มครอง!”