พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 174

ได้ยินเสียงโห่ร้องดีใจของหมอตำแย สีหน้าหวงกุ้ยเฟยเปลี่ยนไปทันที นิ่วหน้าเสียงสูง

“ลูกชายสองคน?”

โชคนางดีขนาดนี้เลยรึ?

ทายาทเชื้อพระวงศ์ของต้าโจวมีน้อยนัก รุ่ยอ๋องแต่งงานไปตั้งกี่เดือนก็ไม่มีข่าวคราวสักนิด เสียนอ๋องเจ้าทึ่มนั่นแต่งงานมาตั้งกี่ปีได้ลูกสาวมาแค่คนเดียว

แม้ต่อหน้าจะไม่แสดงออก แต่นางกับฮองเฮาเฟิงคอยจับตาดูงานสมรสของโอรสทุกพระองค์ตลอด เพื่อให้มั่นใจว่าทุกอย่างอยู่ใต้การควบคุม

ไม่คิดว่า จู่ๆระหว่างทางก็มีฉู่อวิ๋นหลิงแทรกเข้ามาทำลายทุกอย่าง!

พระเจ้าหลวงหันมองหวงกุ้ยเฟยอย่างเย็นชา นางหน้านิ่งแต่รีบฝืนยิ้มเสแสร้งออกมาด้วยความตื่นเต้น

“ได้ลูกชายไม่พอ ยังได้มาเป็นคู่ เยี่ยมจริงๆ! นางหนูหลิงสร้างคุณความดียิ่งนัก!”

พระเจ้าหลวงไม่สนใจนางหมุนตัวกลับไปแล้วตะโกนถามคนในห้อง

“หลายชายข้าเป็นอย่างไรบ้าง นางหนูหลิงอาการดีไหม?”

หมอตำแยรีบตอบ “พระเจ้าหลวงไม่ต้องกังวลไปเพคะ เหล่าพระราชนัดดาปกติดี! อาการพระชายาก็มั่นคงลงแล้วเพคะ! ”

คนนอกเรือนได้ยินดังนี้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

พระเจ้าหลวงดีใจ “ดี……ดีมาก ให้รางวัล! วันนี้ข้าให้รางวัลใหญ่แก่คนในจวนอ๋องทุกคน!”

สิ้นเสียง คนในจวนต่างพากันดีอกดีใจ

“ขอบพระทัยพระเจ้าหลวง!”

หวงกุ้ยเฟยกำหมัดแน่น เล็บที่ทาสีสวยงามจิกลงกับฝ่ามือ

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเยี่ยนอ๋องครานั้น ทำให้นางพักที่จะลงมือกับอวิ๋นหลิง นางคงลงมือไปนานแล้ว แต่ต่อให้นางไม่ลงมือเอง ฮองเฮาเฟิงก็ไม่มีทางปล่อยอวิ๋นหลิงไปแน่ คิดได้ดังนี้ก็เลยปล่อยไป

ใครจะรู้ว่านางเกิดลูกออกมาได้อย่างปลอดภัย ในใจหวงกุ้ยเฟยด่าฮองเฮาเฟิงไร้น้ำยา

……

ในห้องคลอด

หมอตำแยอุ้มทารกคนโตที่ร้องไห้สัยงดังให้เซียวปี้เฉิงดูด้วยสีหน้าดีใจ

“ท่านอ๋อง ฟังเสียงร้องเขาสิ ว่าร้องเสียงใสขนาดไหนกัน!”

เซียวปี้เฉิงวิงเวียนศีรษะแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่ออาการดีขึ้นในหัวรู้สึกแทบจะระเบิดออกมา มีแต่ความเจ็บแปลบดั่งเข็มแทงตลอดเวลา

เมื่อได้สติสิ่งแรกที่ทำ เขาไม่ได้สนใจหมอตำแย แต่ฝืนตัวเองเข้าไปดูอาการของอวิ๋นหลิง

“อวิ๋นหลิง……?”

สตรีรูปงามบนเตียงหน้าซีดเผือด ปากซีดไร้สีเลือด ไรผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ดีที่แม้จะหลับตาอยู่แต่อาการดูสบายตัว

เซียวปี้เฉิงปรี่เข้าไป มั่นใจว่าแม้พลังจิตของอวิ๋นหลิงจะอ่อนแอ แต่กำลังฟื้นกลับมาเป็นปกติ จึงค่อยวางหินหนักอึ้งในใจลงได้

ยังดี นางแค่เหนื่อยจนหลับไปเท่านั้น

เซียวปี้เฉิงแทบจะร้องไห้ พยายามสงบสติอารมณ์

“อุแว้……อุแว้……!”

ข้างหูเป็นเสียงร้องดังลั่นของเจ้าตัวโต เสียงดังจนเซียวปี้เฉิงยิ่งปวดหัวหนักกว่าเดิม

ตอนนี้เองกลับมีเสียงประหม่าของแม่นมเฉินดังขึ้น “แม่หมอมาดูนี่เร็ว ทำไมคุณชายเล็กถึงไม่ร้องล่ะ?”

เซียวปี้เฉิงได้สติ หน้าตระหนกใจหล่นวูบ

“ลูกเป็นอะไรหรือ?”

หมอตำแยก็ประหม่าเหมือนกัน รีบเข้าไปตรวจดูอาการ จากประสบการณ์ที่มี ทารกแรกเกิดจะต้องร้องไม่หยุด

ถ้าไม่ร้องแสดงว่าหายใจเอาน้ำคร่ำเอาไป มีโอกาสขาดอากาศหายใจ

“ท่านอ๋องไม่ต้องกังวล ให้ข้าลองดู”

หมอตำแยอุ้มคนเล็กจากมือแม่นมเฉินแล้วตบก้นไม่กี่ที แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงร้อง นางหวั่นใจขึ้นมา

“ดูแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่ ทำไมไม่ร้องล่ะ?”

สีผิวของเด็กปกติ ไม่เขียวม่วง ดูแล้วก็ไม่เหมือนว่าหายใจไม่ได้ หรือเป็นโรคอะไรรึเปล่า?