พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 175

หวงกุ้ยเฟยอยู่ห่างเกินไม่ได้ยินว่าพระเจ้าหลวงพึมพำอะไร นางปรับอารมณ์ฉีกยิ้มเดินเข้ามา

“เสด็จพ่อ ให้ข้าอุ้มเด็กสองคนนี้บ้างสิ”

ถึงในใจจะไม่พอใจเท่าใด แต่ก็ต้องแสร้งทำ

แต่แค่นางเข้าใกล้ ตัวโตก็ร้องออกมาเสียงดัง “อุแว้…….”

เสียงดังสนั่นกังวานหูไปทั้งจวน

พระเจ้าหลวงอุ้มเด้กหันหนีออก หันหลังให้หวงกุ้ยเฟย หน้าตารังเกียจ

“ข้าพึ่งได้อุ้ม เจ้ารีบอะไร ไปไปไป!”

หวงกุ้ยเฟยหน้านิ่งค้าง “……”

พระเจ้าหลวงกล่าวอย่างไม่พอใจ “อีกอย่างนะ เล็บเจ้าแหลมขนาดนั้น หากทำให้เด็กบาดเจ็บจะเป็นเช่นไร มาเยี่ยมเด็กยังประทินโฉมขนาดนี้ เด็กคงเหม็นกลิ่นแน่!”

หวงกุ้ยเฟยสุดหายใจเข้า กดอารมณ์เอาไว้ แล้วเอ่ยปากสำนึก “เสด็จพ่อตำหนิได้ดีเพคะ ข้าได้ยินข่าวอวิ๋นหลิงคลอดก่อนกำหนด ในใจเป็นกังวลมาอย่างเร่งรีบ ไม่ทันได้เปลี่ยนชุด”

นางชักมือกลับ เดิมทีก็แค่ทำท่าทำทาง ไม่ได้อยากอุ้มเด็กสองคนนั่นจริงหรอก

“ดูเหลนข้าสิ เสียงร้องช่างกังวานจริงๆ!”

หวงกุ้ยเฟยนั่งข้างๆ ฟังเสียงร้องของตัวโตแล้วน่ารำคาญ แต่ห้ามแสดงสีหน้าใดใดทั้งนั้น

ยิ่งเห็นพระเจ้าหลวงยิ้มอย่างมีความสุข นางก็ยิ่งไม่พอใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะขาของอวี้จื่อบาดเจ็บนับสองปี ป่านนี้เขาคงแต่งงานมีลูกแล้ว!

สายตาพระเจ้าหลวงจ้องอยู่บนเด็กทั้งสองไม่สายตา “สองคนนี้หนักแค่สองกิโล แต่ดูแล้วแข็งแรงดีเชียว”

แสดงว่าอะไร แสดงว่า เทพเซียนคุ้มครองอย่างไรล่ะ! ดูก็รู้ว่าไม่ใช่เด็กธรรมดา

เมื่อมั่นใจว่าอวิ๋นหลิงไม่เป็นอะไร เซียวปี้เฉิงจึงออกมาด้วยความอ่อนล้า แล้วทักทายหวงกุ้ยเฟย

“ของในครัวเตรียมเสร็จหมดแล้วใช่ไหม?”

“ท่านอ๋องวางใจเถิด น้ำซุปโสมและน้ำซุปข้าวจัดเตรียมเสร็จตั้งนานแล้ว” แม่นมเฉินรีบตอบ “อาจารย์หลินซินก็มาถึงแล้ว กำลังจะไปตรวจดูอาการพระชายา”

อวิ๋นหลิงคลอดอย่างกะทันหัน ในจวนจึงไม่ได้เตรียมแม่นมเอาไว้ เด็กแรกเกิดยังดื่มน้ำนมแกะนมวัวไม่ได้ มีเพียงน้ำซุปข้าวเหมาะสมที่สุด

เซียวปี้เฉิงพยักหน้าโล่งอก “มีอาจารย์อยู่ข้าก็วางใจได้แล้ว”

ซุปโสมเตรียมไว้ให้อวิ๋นหลิง เขาพึ่งพูดจบก็มีสาวใช้คนหนึ่งยกซุปโสมเข้ามาในเรือนหลันชิง

“ท่านอ๋อง นี่คือซุปโสมที่ในครัวตั้งใจเตรียมไว้ให้พระชายา ใช้โสมเก่าแก่อายุห้าร้อยปีที่หวงกุ้ยเฟยให้มาโดยเฉพาะเลย”

โสมอายุห้าร้อยปีล้ำค่านัก พระเจ้าหลวงหันไปเอ่ยชม “เจ้ามีใจแล้ว”

หวงกุ้ยเฟยยิ้มรับ “เป็นเรื่องที่ข้าควรทำอยู่แล้วเพคะ”

พูดจบนางก็ชายตามองสาวใช้คนนั้นอย่างพอใจ เฉลียวฉลาดดี พูดเป็น

“ยังไม่รีบยกเข้าไปให้พระชายาอีก”

สาวใช้ยกถ้วยน้ำซุปเข้าใกล้ เซียวปี้เฉิงนวดคลึงหัวที่เจ็บแปลบขึ้นมา ขมวดคิ้วมองสาวใช้คนนั้น

ตอนนี้ในใจเขาอธิบายไม่ถูก แต่รู้สึกถึงอันตรายภัยกำลังแผ่ซ่าน ทำให้เขาเขม่นอีกฝ่าย

ในเซียวปี้เฉิงหล่นไปอยู่ตาตุ่ม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกแบบนี้ และทุกครั้งที่รู้สึกก็จะเกิดเรื่องเลวร้ายทุกครั้ง

ลึกๆเขารู้สึกว่า แววตาสาวใช้คนนี้แฝงไปด้วยความชั่วร้าย……

มีบางอย่างผิดปกติ

เซียวปี้เฉิงยังไม่ทันทำอะไร เจ้าตัวเล็กในอ้อมอกของพระเจ้าหลวงก็นิ่วหน้า ร้องไห้จนหน้าดำหน้าแดง

เซียวปี้เฉิงเม้มปาก สั่งลู่ชีด้วยแววตาเฉียบคม “เยี่ยเจ๋อฟง จับตัวมันไว้!”

ตั้งแต่มีพลังจิต โลกของเขาก็ต่างจากผู้อื่น

อวิ๋นหลิงสอนเขาใช้พลังจิตไปคุ้นเคยคนรอบข้าง เมื่อเวลาผ่านไป เขาจึงคุ้นชินกับคนใช้ในเรือนจวนอ๋อง

แต่สาวใช้คนนี้ให้ความรู้สึกแปลกหน้ากับเขา!

เยี่ยเจ๋อเฟิงไม่ถามมาก เมื่อเซียวปี้เฉิงสั่งมา เขาก็จับตัวสาวใช้คนนั้นทันที

สาวใช้ตกใจจนหน้าซีดเผือด “โปรดท่านอ๋องเมตตา……เมื่อครู่บ่าวไม่ได้ตั้งใจจริงๆ!”

เซียวปี้เฉิงหรี่ตากล่าวเสียงต่ำ “แม่นมเฉิน เจ้าช่วยไปเรียกอาจารย์มาที ให้นางตรวจสอบน้ำซุปบนพื้นที!”

พูดจบ หน้าสาวใช้เปลี่ยนสี ก้มหน้าปากสั่น

พระเจ้าหลวงก็รู้สึกประหลาด อุ้มเด็กอยู่พลางถาม “น้ำซุปนี่มีปัญหาอะไร?”

หลินซินรีบออกมาจากห้องอวิ๋นหลิง นางทำตามที่เซียวปี้เฉิงสั่ง ใช้เข็มเงินตรวจดูซุปโสมบนพื้น แล้วเปลี่ยนสีหน้ากะทันหัน

“ในซุปนี่มีพิษร้ายแรง!”

สิ้นเสียง คนในจวนสะพรึงใจหันขวับไปมองหวงกุ้ยเฟย

“ไม่ใช่ข้า ข้าไม่รู้เรื่อง!” หวงกุ้ยเฟยตกใจจนทำแก้วน้ำชาหล่นบนพื้น นางมองสาวใช้อย่างเกรี้ยวกราด “พูดมา! ใครสั่งให้เจ้าวางยาพระชายากันแน่!”

สาวใช้เห็นว่าเรื่องถูกเปิดโปงจึงจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย แต่เซียวปี้เฉิงรีบสั่งก่อน “เจ๋อเฟิง หักคางนาง”

“เสียงกึกกัก” ดังขึ้น คางของสาวใช้ก็ถูกหักลงมาในเสี้ยววิ สีหน้าหมดหวังสิ้นความหวัง

“ดี! บังอาจกล้าลอบทำร้ายนางหนูหลิงต่อหน้าต่อตาข้า!” พระเจ้าหลวงเกรี้ยวกราด คำรามเสียงดังทรงอำนาจ “ส่งตัวไปไต่สวนหอต้าหลี่ สืบสวนเรื่องนี้จนถึงที่สุด!”