พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 186

ณ จวนจิ้งอ๋อง

อวิ๋นหลิงนับนิ้วคำนวณเวลา เริ่มวางแผนของขวัญวันเกิดของจักรพรรดิจ้าวเหริน

เซียวปี้เฉิงก็ลางานอยู่เป็นเพื่อนนางในจวน เดิมทีจะเลือกของขวัญให้จักรพรรดิจ้าวเหริน ทว่าอวิ๋นหลิงไม่อยากใช้เงินซื้อสิ่งของล้ำค่า

“ข้าวาดภาพให้เสด็จพ่อ เงินทองเป็นของนอกกาย ความจริงใจสำคัญที่สุด”

เดิมทีเซียวปี้เฉิงกำลังลังเล แต่เมื่อเห็นยอดเงินที่เหลือในบัญชีภายในจวน แล้วมองกระเป๋าเงินอันว่างเปล่าแล้ว...

“เมียพูดอะไรก็ถูกไปหมด เสด็จพ่อมีของดีๆเยอะแล้ว พวกเราแสดงความจริงใจก็พอ”

โรงหมอของอวิ๋นหลิงทำเงินได้ไม่น้อย ทว่าเซียวปี้เฉิงไม่คิดจะใช้ แม้แต่ส่วนแบ่งที่ตกลงกันไว้ยังมอบให้อวิ๋นหลิงหมด

หากเสด็จพ่อรู้ว่าเขามีเงินอยู่ในกระเป๋าแล้วมายืมเงินจะทำอย่างไร เขาเคยเจอมาแล้ว

ทางที่ดีมอบเงินทั้งหมดให้ภรรยาดูแลจะดีกว่า

ลู่ฉีที่กำลังเก็บกวาดด้านนอกได้ยินสิ่งที่เซียวปี้เฉิงพูดก็บ่นกระปอดกระแปดเสียงเบา

“ท่านอ๋องไม่ใช่ท่านอ๋องคนเดิมแล้ว”

เมื่อก่อนท่านอ๋องอยากมอบของขวัญที่พิเศษสุดแก่จักรพรรดิจ้าวเหริน จึงนั่งคิดอยู่ในห้องตำราสามวันสามคืน

อวิ๋นหลิงเริ่มลงมือวาดภาพอวยพรวันเกิด

วาดภาพแรเงาคนนั้นไม่ยาก สิ่งที่ยากคือหากระดาษและดินสอดีๆในยุคนี้

ดินสอสีหรือดินสอไม่ใช่ปัญหาใหญ่ อวิ๋นหลิงยังพอรู้วิธีทำดินสออยู่บ้าง สิ่งที่ยากคือหากระดาษดีๆสักแผ่น

ภาพวาดที่นำไปถวายฮ่องเต้ ต่อให้วาดสวยยังไงก็จะวาดบนกระดาษเซวียนทั่วไปไม่ได้

ยากนักที่เซียวปี้เฉิงจะเห็นอวิ๋นหลิงทำหน้ากลุ้มใจ เขาเสนอตัวแก้ปัญหาให้นาง

“โรงผลิตกระดาษในเมืองเจียงหนานจะส่งเครื่องบรรณาการเป็นกระดาษเฝิ่นล่า กระดาษนี้จะหนาและแข็งกว่ากระดาษเซวียนทั่วไป ขุนนางฝ่ายบุ๋นชอบมอบเป็นของขวัญให้ผู้อื่น ห้องตำราข้าก็มี แต่ไม่ได้ใช้ จึงเก็บไว้ชั้นล่างสุดของกล่อง”

กระดาษเฝิ่นล่าเป็นเครื่องบรรณาการล้ำค่า มอบให้เชื้อกษัตริย์กับราชนิกุลใช้เท่านั้น ประชาชนทั่วไปไม่มีสิทธิ์ใช้เลย กระทั่งขุนนางใหญ่ในราชสำนักจะได้ครอบครองก็ต่อเมื่อฮ่องเต้พระราชทานให้เท่านั้น

เซียวปี้เฉิงเป็นหนุ่มเรียบง่าย ออกรบเป็นประจำ ไม่ชอบเครื่องเขียนพวกนั้น กระดาษเฝิ่นล่าจึงถูกจัดเก็บไว้เช่นนั้น

อวิ๋นหลิงกล่าว “เช่นนั้นท่านนำมาให้ข้าดูหน่อย”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า ไม่นานก็ให้เฉียวเย่นำกระดาษเฝิ่นล่าในห้องตำรามาทั้งหมด

ทันทีที่อวิ๋นหลิงเห็นกระดาษเฝิ่นล่าดวงตาก็สว่างจ้า “ไม่คิดเลยว่ายุคนี้ยังมีเทคนิคการทำกระดาษเยี่ยมเพียงนี้ ดูปราดเดียวก็รู้ว่ามีน้อย มิน่าล่ะถึงได้มอบเป็นเครื่องบรรณาการให้ราชวงศ์”

กระดาษเฝิ่นล่าไม่ใช่กระดาษทั่วไป เนื้อกระดาษราบและลื่นเงางาม ความหนาเป็นที่น่าพอใจยิ่ง มีสีเหลืองอ่อนๆ แล้วยังมีลายสิริมงคลมากมาย ดูแล้วเป็นผลงานวิจิตรงดงามยิ่ง ชวนให้ผู้พบเห็นหลงใหล

“ใช่แล้ว กระดาษเฝิ่นล่าราคาแพงมาก พวกขุนนางก็จะหาซื้อเอง ราคาแผ่นหนึ่งตกที่ห้าร้อยตำลึงเงินเชียวนะ”

ใช้เงินห้าร้อยตำลึงเป็นต้นในการทำของขวัญถือว่าคุ้ม

เซียวปี้เฉิงเห็นนางชอบก็ลูบจมูก “ปกติข้าทำใจมอบให้คนอื่นไม่ลง หากค่าใช้จ่ายในจวนไม่พอ ข้าก็จะเอาไปขายแลกเงินมาใช้จ่าย”

อนาถมาก

อวิ๋นหลิงมองเขาด้วยความเห็นใจ “ท่านจนมากจริงๆ”

เซียวปี้เฉิงโน้มกายเข้าหาอย่างหน้าด้าน รอยยิ้มไม่เจือจาง “ข้าจนก็ไม่เป็นไร เมียข้ารวยซะอย่าง”

โรงหมอที่อวิ๋นหลิงเปิดเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว เดือนหนึ่งจะได้กำไรประมาณสองหมื่นสองร้อยตำลึงเงิน เรียกได้ว่ามีเงินเข้าทุกวัน

ด้วยใบบุญของภรรยา เมื่อเขาคำนวณคร่าวๆแล้วก็ถือว่าตัวเองสามารถมีเพชรคาดเอวได้สบายๆแล้ว...จะเป็นราชาอัญมณีก็ไม่ใช่ปัญหา

เหมือนจะเรียกแบบนี้นะ เมื่อก่อนเคยได้ยินอวิ๋นหลิงพูดถึง

อวิ๋นหลิงผลักเขาออกด้วยขบขัน “คิดจะให้เมียเลี้ยงเหรอ ไม่กลัวคนอื่นจะหัวเราะเยาะหรือไร ถ้าท่านเป็นคนยุคของข้า ท่านก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นแมงดาที่เกาะเศรษฐีนีกิน”

เซียวปี้เฉิงไม่เข้าใจความหมายของแมงดา ยิ้มพูดตามนาง “เช่นนั้นเจ้าก็ถือว่าเลี้ยงแมงดาเช่นข้าสิ”

“ดูท่านดำเหมือนถ่านสิ เรียกว่าเลี้ยงอีกายังพอใช้ได้”