พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 188

อวิ๋นหลิงไม่รู้ว่ารุ่ยอ๋องมาทำไม แต่มั่นใจว่าต้องมาหาเรื่องแน่

รุ่ยอ๋องค่อยๆเดินเข้าเรือนหลันชิง ดวงตาที่แดงนิดๆเจือสีเขียวไว้ด้วย

เขาเดินช้ามาก เดินไม่เป็นจังหวะ เพราะคุกเข่าหน้าห้องตำราอยู่นาน ยามนี้จึงยังปวดหัวเข่าอยู่

เมื่อเข้ามาด้านในเรือน ความอุ่นจากเตาถ่านก็ปัดเป่าความหนาวบนกายเขาไปแล้วเล็กน้อย

“พี่ใหญ่มาแล้วหรือ เชิญนั่งสิ” เซียวปี้เฉิงรินน้ำชาร้อนๆให้เขา “ไยวันนี้ถึงมาได้ล่ะ?”

ใบหน้ารุ่ยอ๋องกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เมื่อเห็นอวิ๋นหลิงแล้วก็แลดูตึงเครียดยิ่ง

อวิ๋นหลิงหรี่ตาลง อมยิ้มกล่าว “อุ้ย แขกพิเศษ พระอาทิตย์ขึ้นทิศตะวันตกแน่เลย ลมอะไรพัดรุ่ยอ๋องมาหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดเชิงเย้ยหยัน สีหน้ารุ่ยอ๋องก็เขียวแดงสลับกัน ทว่าเมื่อนึกถึงเป้าหมายแล้วก็ระงับอารมณ์ไว้

เขารับแก้วน้ำชาแล้วแต่ไม่นั่ง เอ่ยเสียงเบา “ข้า...วันนี้ข้ามาเพราะมีเรื่องขอร้อง”

“เช่นนั้นท่านก็อย่าพูดให้เปลืองน้ำลายเลย ไม่ช่วย”

รุ่ยอ๋องร้อนรนใจ “ข้ายังไม่ได้บอกเลยว่าเป็นเรื่องอันใด”

“ไม่ว่าจะเรื่องอันใด ถ้าท่านขอ ข้าก็ไม่ยินดี” อวิ๋นหลิงตัดบทเขาแล้วมองเซียวปี้เฉิง ก่อนจะเสริมว่า “และไม่อนุญาตให้เขาช่วยด้วย”

ใบหน้ารุ่ยอ๋องเขียวแดงสลับกัน กำหมัดแน่นแล้วพูดเสียงต่ำ “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจเรื่องที่เกิดขึ้นบนเรือสำราญในวันไหว้บะจ่าง แต่เรื่องที่ข้าจะพูดสำคัญยิ่ง โปรดเก็บความขัดแย้งที่แล้วมาไว้ก่อน...”

เซียวปี้เฉิงพอจะเดาออกแล้วว่าเขาต้องการพูดสิ่งใด จึงเข้าแทรกกะทันหัน “พี่ใหญ่ หากมีธุระสำคัญก็เชิญไปคุยกับข้าที่ห้องตำราเถอะ”

ดูจากท่าทางของอวิ๋นหลิงในตอนนี้ คาดว่าเดี๋ยวต้องมีปากเสียงกันอีกแน่

“ไม่ได้” รุ่ยอ๋องบีบแก้วน้ำชาพลันมองอวิ๋นหลิงปราดหนึ่ง “เรื่องนี้ข้าต้องคุยกับนาง”

คิ้วงามของอวิ๋นหลิงเลิกขึ้น เมื่อใช้สมองอย่างเร็วไวแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า

“ท่านมาด้วยเรื่องฮองเฮาใช่ไหม?”

รุ่ยอ๋องชะงักงัน สีหน้าและน้ำเสียงเริ่มจริงใจขึ้น “ใช่ พวกเจ้าน่าจะรู้เรื่องเสด็จแม่ข้าแล้ว”

เซียวปี้เฉิงถอนหายใจเบาๆ “พี่ใหญ่ เสด็จพ่อเป็นคนออกพระราชโองการ นอกจากพี่ใหญ่ไปหาเขาแล้ว หาคนอื่นก็ไม่มีประโยชน์”

ดวงตารุ่ยอ๋องแดงขึ้นมา รีบเอ่ยด้วยความร้อนรน “ไม่ ไม่ใช่ ข้ารู้แล้วว่าเสด็จแม่ไม่ได้ส่งเข้าศาลบรรพชนเพราะคดีหมู่บ้านน้ำพุร้อนที่เฟิงจิ่นเฉิงก่อ”

มองภายนอก ฮฮงเฮาเฟิงต้องเดือดร้อนเพราะเรื่องเฟิงจิ่นเฉิง ถึงได้ส่งเข้าศาลบรรพชนของราชวงศ์

แต่รุ่ยอ๋องไม่เชื่อ ปกติจักรพรรดิจ้าวเหรินรักฮองเฮาเฟิงยิ่ง ไม่มีทางเย็นชาเพราะเรื่องนี้เด็ดขาด สาเหตุนี้ไม่เข้าท่าเสียเลย ต้องมีสาเหตุอื่นอย่างแน่นอน

จักรพรรดิจ้าวเหรินไม่ยอมบอก เขาจึงแอบไปสืบเอง สุดท้ายก็ได้ข้อมูลมา ที่แท้เฟิงจิ่นเฉิงไม่เพียงแต่ทำร้ายประชาชน ทั้งยังวางแผนร้ายกับอวิ๋นหลิงและเวินหวยหยูด้วย ดังนั้นจักรพรรดิจ้าวเหรินจึงเกรี้ยวกราด ลดอำนาจของตระกูลเฟิง

รุ่ยอ๋องมองอวิ๋นหลิงปราดหนึ่ง ขบฟันกล่าวต่อไปว่า “สาเหตุที่แท้จริงคือเฟิงจิ่นเฉิงส่งคนปลอมตัวเป็นโจร4ภูเขาแล้วลักพาตัวน้องสะใภ้สามกับจวิ้นจู่ เสด็จพ่อต้องการเตือนตระกูลเฟิง จึงทำให้เสด็จแม่เดือดร้อนไปด้วย”

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้ว เห็นทีจักรพรรดิจ้าวเหรินปิดบังเรื่องฮองเฮาวางยาพิษ เขาทุ่มเทกับการรักษาชื่อเสียงฮองเฮาเหลือเกิน

รุ่ยอ๋องมองอวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงด้วยดวงตาแดงก่ำ กล่าวเสียงสะอื้น “ข้ารู้ว่าลูกหลานตระกูลเฟิงทำหน้าหยิ่งยโส ไม่เห็นหัวใคร แต่ความผิดที่พวกเขาก่อไม่เกี่ยวข้องกับเสด็จแม่ ปี้เฉิง เสด็จแม่ถูกดึงเข้าไปพัวพันนะ”