พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 195

“เสด็จปู่ นั่นเป็นรูปวาดธรรมดาที่ไม่สามารถจะธรรมดาไปกว่านี้ได้แล้ว ไม่ได้มีอะไรน่าอัศจรรย์เลย เมื่อตัดเวลาในการทำดินสอออกไป ข้าใช้เวลาวาดไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำ ไม่ใช่งานละเอียดอะไรเลย”

อวิ๋นหลิงกระแอมในลำคอ พยายามยิ้มออกมา ใช้น้ำเสียงในการเกลี้ยกล่อมเด็กๆคุยกับพระเจ้าหลวง

“ที่จริง เดิมทีข้าก็อยากจะมอบภาพวาดดินสอให้ท่าน เพียงแต่การทำดินสอต้องใช้เวลา และทันงานฉลองพระชนมพรรษาของเสด็จพ่อพอดี จึงได้เอามาลองวาดดู”

“รออีกสักสองเดือน ตอนที่ท่านฉลองวันเกิด ข้ารับประกันว่าจะวาดรูปที่สวยกว่าให้ท่าน และยังมีสีอีกด้วย”

เมื่อได้ยินว่ารูปวาดของจักรพรรดิจาวเหรินเป็นแค่ผลงานทดลองดินสอเท่านั้น ที่จริงอวิ๋นหลิงก็อยากจะมอบให้ตน พระเจ้าหลวงก็เบิกตาโตขึ้นมาทันที

“จริงหรือ ข้าไม่เชื่อ นอกจากเจ้าจะสาบาน”

เขารู้สึกพอใจอยู่ลึกๆ แต่ใบหน้ากลับพยายามรักษาสีหน้าที่ดูสูงส่งเย็นชาของตนเองเอาไว้

“ข้าสาบาน ไม่มีทางพูดปดอย่างแน่นอน” อวิ๋นหลิงพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้าหากข้าหลอกท่าน ก็ให้ลงโทษด้วยการที่ท่านจะไม่ได้กินขนมกุ้ยฮัวหนึ่งเดือน”

พระเจ้าหลวงกำลังจะพยักหน้ารับ จู่ๆก็ได้สติขึ้นมา สีหน้าดำคล้ำขึ้นมาทันที

“นี่มันหมายความว่าไง เจ้าพูดปดแล้วจะมาลงโทษข้าได้อย่างไร คนที่ไม่ได้กินขนมกุ้ยฮัวทำไมไม่ใช่เจ้า”

อวิ๋นหลิงยิ้มอย่างอบอุ่นเชื่อฟัง “ผลจากการลงโทษท่านรุนแรงกว่ามิใช่หรือ แสดงให้เห็นว่าข้านั้นสาบานด้วยใจจริง”

หางตาของพระเจ้าหลวงกระตุกอยู่หลายครั้ง “......”

เซียวปี้เฉิงที่อยู่ข้างๆรีบวางแก้วน้ำชาลงทันที พยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ เกรงว่าตนเองจะไม่ทันระวังทำให้พ่นน้ำชาออกไปอีก

แม่นมเฉินที่อยู่มุมห้องก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา รู้สึกทอดถอนใจอยู่หลายส่วน

ไม่แปลกเลยที่พระเจ้าหลวงจะทรงชื่นชอบพระชายาจิ้งอ๋องมาก คนในราชวงศ์ทั้งหมดคงไม่มีแม้แต่คนเดียวที่กล้าพูดกับเขาเช่นนี้ แม้แต่จักรพรรดิจาวเหรินที่มีความสัมพันธ์ฉันพ่อลูกกลมเกลียว แต่ระหว่างกลางก็มีความเคารพและกฎระเบียบคั่นเอาไว้

พระเจ้าหลวงจ้องอวิ๋นหลิงอย่างพูดไม่ออกอยู่นาน สุดท้ายก็สะบัดแขนเสื้อ ทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ

“เอาล่ะเอาล่ะ ข้าเชื่อแล้วว่าเจ้าจริงใจ คำสาบานพวกนั้นก็เก็บกลับไปซะเถอะ”

เขากล้ายืนยันได้เลยว่าอวิ๋นหลิงกำลังแกล้งเขา แต่ก็เกรงว่านางจะปากอัปมงคลจริงๆ

“แต่เราตกลงกันแล้วนะ เมื่อถึงวันเกิดข้า เจ้าต้องวาดรูปดินสอสีที่สวยกว่าให้ข้าหนึ่งรูป”

อวิ๋นหลิงยิ้มพลางปลอบเขาอย่างอดทน “ได้ๆๆ ต้องสวยกว่าภาพที่ถวายให้กับเสด็จพ่ออย่างแน่นอน ท่านวางใจเถอะ”

พระเจ้าหลวงจึงพยักหน้าอย่างพอใจ เมื่อเห็นว่าดึกมาแล้วจริงๆ เขาก็ไม่อยากจะรบกวนเวลาพักผ่อนของสองสามีภรรยาไปมากกว่านี้

หลังจากที่อ้อมไปดูต้าเป่ากับเอ้อร์เป่านอนหลับอยู่บนเตียงไม้เล็กๆ ก็จากไปอย่างเงียบๆ

หลังจากบ้วนปากล้างหน้าแล้ว อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงต่างก็เบียดตัวกันอยู่ในผ้าห่ม เผยให้เห็นแค่ศีรษะที่เต็มไปด้วยเส้นผมเท่านั้น

“ครั้งนี้เสด็จพ่อสั่งให้พวกเราอยู่ในวังด้วยตนเองเพราะอะไร”

เซียวปี้เฉิงตอบว่า “เพราะต้องการจะปรึกษาเรื่องปืนไฟและปืนคาบศิลา ช่างที่ทำปืนคาบศิลาข้าได้แอบหาไว้แล้ว เรื่องต่อมาก็คือเรื่องของตระกูลฟงแห่งเป่ยฉิน หลายวันมานี้ข้าได้รวบรวมหลักฐานที่จื่อโจวต้องการไว้ได้ไม่น้อยทีเดียว”

อวิ๋นหลิงสีหน้าหวั่นไหวเล็กน้อย “แล้วพี่รองฟงจะสามารถออกเดินทางกลับไปยังเป่ยฉินเมื่อไหร่”

“น่าจะสิ้นเดือนกระมัง เสด็จพ่อจะส่งกองทัพของแค้วนต้าโจวและราชทูตไปพร้อมกับเขา หากเดินทางได้เร็ว ปลายเดือนสิบเอ็ดก็น่าจะเดินทางไปถึงเมืองชายแดนของเป่ยฉินแล้ว”

นั่นก็เท่ากับว่า เร็วสุดต้องรอจนถึงสิ้นเดือนสิบสอง นางจึงจะสามารถได้รับจดหมายตอบกลับจากหลิวฉิง เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของอวิ๋นหลิงก็เกิดความคาดหวังขึ้นมาหลายส่วน

ในห้องที่มีสีเหลืองนวลจากแสงเทียน เซียวปี้เฉิงมองดูคานเตียงด้านบน แววตานิ่งขรึม

“อวิ๋นหลิง ครั้งนี้พวกเราอยู่ในวังกันสักระยะเถอะ อยู่เป็นเพื่อนเสด็จปู่ให้มากหน่อย พอจะดูออก เสด็จปู่ทรงชอบเจ้ามาก พอเห็นเจ้าก็ดีใจมาก ช่วงที่ผ่านมาทุกครั้งที่ข้าเข้าวัง เขามักจะเอ่ยถึงเรื่องตอนที่อาศัยอยู่ในเรือนหลันชิงเสมอ”