พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 21

ปกติอวิ๋นหลิงจะสามารถรับรู้ได้จากพลังจิตว่ามีผู้อื่นเข้าใกล้

ทว่าวันนี้พลังจิตของนางหมดไปกับการปลุกพระเจ้าหลวงให้ตื่นขึ้นมา ยามนี้นางรู้สึกวิงเวียนศีรษะ รู้สึกอ่อนแอกว่าคนปกติหลายเท่า

พอนางเดินต่อไปได้ระยะหนึ่งก็มีคนมาผลักจากด้านหลังแรงๆ จึงหกล้มบนพื้นหินโดยไม่ทันตั้งตัว

“ใคร?”

“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า”

องค์หญิงหกกระโดดออกด้านหลังภูเขาจำลอง มองนางด้วยใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง

อวิ๋นหลิงเตรียมจะลุกขึ้น ทว่ากลับรู้สึกปวดที่ท้องน้อย จากนั้นสีหน้าก็ซีดขาวในบัดดล

ราวกับมีอะไรบางอย่างในท้องก่อตัวเป็นน้ำวน กำลังกัดแทะพลังจิตที่เหลืออันน้อยนิดของนาง

องค์หญิงหกเห็นนางหน้าซีดเผือด จึงกลอกตามองบน “เห้อ ข้าแค่ผลักเจ้านิดหน่อย เจ้าแสร้งทำหน้าแบบนี้ทำไม?”

“อ๊าก...”

อวิ๋นหลิงเวียนหัวกว่าเก่า ภาพที่เห็นเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด ปวดจนพูดไม่ออก

นางกระวนกระวายใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย

“มารยาให้น้อยๆหน่อย ที่นี่มีเพียงข้ากับเจ้า คนอื่นไม่ได้อยู่ด้วย”

องค์หญิงหกกล่าวจบก็มีไม้เท้าที่ไม่รู้ว่ามาจากทิศใดโดนศีรษะอย่างจัง พลางเกิดเสียงอันไพเราะขึ้นเกิด

“อ๊าก”

องค์หญิงหกร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะเห็นหน้าผากบวมลูกโตๆ

เมื่อนางเห็นว่าเป็นใครก็จ้องเขม็งแล้วพูดเสียงสะอื้น “เสด็จ...เสด็จปู่ตีหรงเอ๋อร์ทำไมเพคะ?”

ชายชราร่างผอมซูบถือไม้เท้า พลางเผยความเกรี้ยวกราดทางดวงใจ

“หึ ปีศาจเฒ่าเขาเฮยซานมาจากไหน กล้าทำร้ายหลิงเอ๋อร์ของข้า เจอไม้เท้าปราบมารของข้าหน่อยเป็นไร”

ทันทีที่พูดจบก็ฟาดไม้เท้าใส่องค์หญิงหกต่อ องค์หญิงหกกรีดร้อง พร้อมกับเอามือบังหน้า

“ทหาร รีบมาช่วยข้าเร็ว”

“หลิงเอ๋อร์ไม่ต้องกลัวนะ พ่อจะสู้กับพวกปีศาจนี้เอง”

ใบหน้าพระเจ้าหลวงโหดเหี้ยม แลดูมีความห้าวหาญยามที่เป็นเทพสงครามในอดีต นางกำนัลและทหารได้แต่มอง ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวาง

พระเจ้าหลวงสติฟั่นเฟือนได้สองปีกว่าแล้ว จำภรรยาและลูกตัวเองไม่ได้สักคน แม้นปกติจะอาละวาดบ้าง แต่ก็ไม่เคยใช้ไม้เท้าตีผู้อื่นด้วยความพิโรธเพียงนี้

อวิ๋นหลิงที่ล้มไปกองกับพื้น ไม่รู้ว่าหมดสติไปตอนไหน พระเจ้าหลวงเห็นแล้วก็โยนไม้เท้าทิ้ง จากนั้นก็ไปพยุงนางด้วยความร้อนรนใจ พูดเสียงสั่นเทาว่า

“หลิงเอ๋อร์ หลิงเอ๋อร์ของพ่อ เจ้าอย่าทำให้พ่อตกใจสิ...”

กระแสลมยามสตรีเจือกลิ่นคาวเลือดสดไว้เล็กน้อย

มีคนตะโกนด้วยน้ำเสียงดีใจมาแต่ไกล “อยู่ที่นี่ อยู่ที่นี่ เจอพระเจ้าหลวงแล้ว”

คนกลุ่มนิ้ว่งพรวดมายังสวนหลวงกันใหญ่

เมื่อครู่เหล่าข้ารับใช้เห็นว่าถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว แต่ไม่พบพระเจ้าหลวง จักรพรรดิจ้าวเหรินจึงบอกให้พวกองค์ชายและเชื้อพระองค์ไปรับประทานอาหารก่อน

ใครจะไปรู้ว่าเพียงชั่วพริบตา พระเจ้าหลวงที่ฟื้นขึ้นมาก็หายไปแล้ว！

จักรพรรดิจ้าวเหรินยังไม่ทันรู้สึกโล่งอกเมื่อเจอตัวแล้ว ก็ถูกพระเจ้าหลวงจับแขนเสื้อไว้แน่น

ชายชราพูดน้ำมูกน้ำตาไหล “ท่านหมอ รีบช่วยหลิงเอ๋อร์ของข้า เมื่อครู่นางถูกปีศาจแห่งเขาเฮยซานทำร้าย ถือซะว่าทำบุญทำทานเถิด ช่วยนางด้วย”

จักรพรรดิจ้าวเหรินชินกับความวิปลาสของพระเจ้าหลวงแล้ว แต่เป็นครั้งแรกที่เห็นเสด็จพ่อของตนร้องไห้เช่นนี้