พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 239

เวินหวยหยูสะดุ้งตกใจ รีบไปตบหลังให้หรงฉาน

“ปัดโธ่ เป็นอะไรไป?”

“ปลาอันนี้กลิ่นคาวแรงเกินไป...”

หรงฉานรู้สึกดีขึ้น จึงตอบไปหนึ่งประโยค แต่เมื่อกลิ่นคาวปลาโชยมาแตะจมูกอีกครั้ง ใบหน้านางก็เหยเกทันที

“ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าอยากอ้วก”

สิ้นเสียง หรงฉานก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปยังลานเรือน มือจับต้นไม้แล้วอาเจียนไม่หยุด คนร่วมโต๊ะก็ตามนางไปด้วยความห่วงใย

อวิ๋นหลิงเห็นนางอาเจียนหนักปานนี้ก็รีบสั่งตงชิงทันที “เจ้าไปเอาน้ำส้มมาให้นางดื่มที”

ช่วงนี้ส้มสุกพอดี วันนี้นางเพิ่มเอาส้มมาทำเป็นน้ำผลไม้ ความเปรี้ยวนี้สามารถแก้อาการอาเจียนได้ดี

เวินหวยหยูพูดด้วยความกังวลใจ “หรือว่าอาหารเป็นพิษกัน?”

หรงฉานหน้าซีดขาว น้ำตาไหลพรั่งพรู “ข้าไม่ได้กินอะไรครึ่งวันแล้ว...”

พระชายาเสียนที่อุ้มนั่วเอ๋อร์ไว้ นางมีประสบการณ์ด้านนี้ เห็นภาพนี้ก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันควัน

“”เจ้ามีแล้วใช่หรือไม่?”

“มีแล้ว? มีอะไรกัน?”

หรงฉานตอบด้วยความงวยงง จากนั้นก็เกาะต้นไม้แล้วอาเจียนต่อ ท่าทางราวกับจะอาเจียนอวัยวะทั่วร่างกายออกมา ชวนให้สงสารยิ่งนัก

อวิ๋นหลิงเข้าใจสิ่งที่พระชายาเสียนกล่าวทันที ไม่ใช่กระมัง หรงฉานกับรุ่ยอ๋องเคยหลับนอนด้วยกันแค่คืนเดียว หรือว่ามีแล้วจริงๆ?

เวลานี้ตงชิงยกน้ำส้มเข้ามา หรงฉานรับมาดื่มไปครึ่งแก้ว อาการจึงทุเลาลง

อวิ๋นหลิงจับข้อมือนาง “อาชิ่นกำลังถามเจ้าว่าเจ้าท้องหรือเปล่า? ข้าขอตรวจชีพจรเจ้าหน่อย”

เมื่อหรงฉานได้ยินประโยคนี้ก็ผ่อนลมหายใจ สีหน้าตะลึงงันในบัดดล

ตั้งท้องหรือ?

นิ้วมือของอวิ๋นหลิงจับข้อมือของนาง สักพักก็กล่าวเสียงเคร่งขรึม “ท้องแล้วจริงๆ ใกล้สองเดือนแล้ว”

“ข้า...ข้าท้องแล้วหรือ...?”

เมื่อหรงฉานได้ยินประโยคนี้ก็เบิกตากว้างด้วยความเหลือเชื่อ ร่างกายแข็งค้างอยู่กับที่

“ตายแล้ว” เวินหวยหยูมีการตอบสนองไวที่สุด ประคองหรงฉานเข้าไปด้านในเรือน “งั้นตากลมอยู่ด้านนอกไม่ได้ รีบเข้าไปพักผ่อนด้านในกัน”

หรงฉานปล่อยให้เวินหวยหยูประคองนางเข้าเรือน แววตานางเปี่ยมไปด้วยความตะลึงและทำตัวไม่ถูก

พระชายาเสียนเห็นนางเหม่อลอยก็อดหัวเราะไม่ได้ พูดด้วยน้ำเสียงดีใจและอิจฉา

“โธ่ๆๆ นี่มันเรื่องดีนะ ยินดีเสี่ยวฉานกับรุ่ยอ๋องด้วย ไม่คิดเลย เจ้าเพิ่งแต่งงานครึ่งปีก็มีแล้ว เสด็จพ่อรู้ต้องดีใจมากๆแน่”

หรงฉานได้สติอย่างยากเย็น นางถามอวิ๋นหลิงอย่างระมัดระวังและรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

“พี่อวิ๋นหลิง ท่านวินิฉัยผิดหรือไม่? ตรวจชีพจรข้าใหม่อีกครั้งไหม?”

พระชายาเสียนป้อนปากหัวเราะ “โธ่เอ้ย เจ้ายังไม่รู้ความสามารถของอวิ๋นหลิงอีกหรือ? จะวินิจฉัยผิดได้อย่างไร? ต้องมีแล้วแน่นอน เจ้ามั่นใจได้เลย”

นางคิดว่าหรงฉานรู้ตัวว่าท้องถึงได้ถามเยี่ยงนี้ เพราะตอนนางตั้งท้องนั่วเอ๋อร์ก็คิดแบบนี้เหมือนกัน นางไปตรวจกับหมอถึงห้าคน เพราะกลัวว่าจะดีใจเปล่าๆ

หลังจากมั่นใจว่าตั้งครรภ์แล้วจริงๆ นางจึงกล้าส่งคนไปรายงานที่พระราชวัง

“เจ้าลองคิดดูดีๆ ประจำเดือนของเจ้าไม่มานานแล้วใช่ไหม?”

หรงฉานไม่ตอบ นางครุ่นคิดโดยละเอียดแล้วเหมือนประจำเดือนนางจะไม่มาเกือบสองเดือนแล้วจริงๆ ทว่าเมื่อก่อนประจำเดือนของนางก็ไม่สม่ำเสมอ ฉะนั้นช่วงนี้นางจึงไม่ได้ใส่ใจต่อเรื่องนี้...

อวิ๋นหลิงรู้ว่านางกับรุ่ยอ๋องเกิดสัมพันธ์พิศวาสแค่คืนเดียว ตอนนี้คาดว่าหรงฉานคงยากจะยอมรับได้ ทว่าอวิ๋นหลิงยังคงเอ่ยว่า “ข้าไม่ได้วินิจฉัยผิด เจ้าท้องเกือบสองเดือนแล้วจริงๆ”