พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 240

เมื่อก่อนเขาอาจจะเชื่อคำพูดของนาง ทว่าตอนที่สองสามีภรรยาอวิ๋นหลิงมาเยี่ยมไข้ในจวน แววตาที่ฉู่อวิ๋นหานมองเซียวปี้เฉิงนั้นไม่อยากหลอกใครได้เลย...

ฉู่อวิ๋นหานรีบเข้าไปดึงแขนเสื้อของเขา พูดด้วยความจริงใจว่า “จริงแน่นอนเพคะ”

รุ่ยอ๋องเม้มปาก นั่งบนเก้าอี้โดยไม่กระดุกกระดิก และไม่ได้ตอบใดๆ

เขาหลอกตัวเองมานาน ทว่าหลังจากคืนที่เกิดเหตุไม่คาดฝันแล้ว เขาก็ยืนหยัดไม่ได้อีก

ฉู่อวิ๋นหานเห็นว่ารุ่ยอ๋องไม่ได้ผลักมือตัวเองออก จึงรีบคว้าโอกาสไว้ “เทียนอวี้ ท่านไม่ได้ไปเรือนหานตานนานแล้ว...พวกเราไปกินข้าวด้วยกันเถิด ตอนแต่งงานกัน ท่านบอกว่าสิ่งที่ทำให้ท่านมีความสุขที่สุดคือการกลับมากินอาหารเย็นที่จวนที่เย็น เพราะท่านได้เห็นข้ารอท่านอยู่ในจวน?”

รุ่ยอ๋องนึกถึงความหวานแหววตอนแต่งงานกันใหม่ๆ สีหน้าพลันซับซ้อน ตอนแต่งงานกับฉู่อวิ๋นหาน เขาเคยสัญญาว่าจะดีต่อนางชั่วชีวิต

ระหว่างที่เขาลังเล พ่อบ้านของจวนก็เข้ามารายงานด้วยความเร่งรีบ

“รุ่ยอ๋อง ใต้เท้าเฉียวเย่แห่งจวนจิ้งอ๋องรอเข้าพบที่ห้องโถงพ่ะย่ะค่ะ เขาได้รับคำสั่งจกาพระชายาจิ้งมารายงานเรื่องสำคัญแก่ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อรุ่ยอ๋องได้ยินคำว่าพระชายาจิ้งอ๋อง ใบหน้าก็เปลี่ยนสี ดีดตัวลุกขึ้นโดยพลัน ร่างกายแข็งทื่อไปหมด

ฉู่อวิ๋นหานไม่ได้จับแขนเสื้อเขาแน่น จึงโซซัดโซเซไปด้านหลังสองสามก้าวถึงจะยืนมั่นคง

รุ่ยอ๋องหน้าแข็งค้าง พูดอ้ำอึ้งว่า “นาง...อยู่ดีๆ นางส่งคนมาแจ้งอะไรกับข้า?”

“เหมือนจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับพระชายารุ่ยพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ไปพบใต้เท้าเฉียวก็จะรู้เองพ่ะย่ะค่ะ”

ฉู่อวิ๋นหานขบฟัน ไม่ง่ายเลยกว่านางจะกู้ความสัมพันธ์กับรุ่ยอ๋องได้ สตรีผู้นี้มาทำลายโอกาสทองของนางอีกแล้ว?

“เทียนอวี้...”

รุ่ยอ๋องได้สติกะทันหัน ไม่รอให้ฉู่อวิ๋นหานพูดจบก็พูดแทรกทันที

“อวิ๋นหาน เจ้ากินคนเดียวเลย ไม่ต้องรอข้า”

รุ่ยอ๋องนึกถึงคำเตือนของอวิ๋นหลิง จึงเปลี่ยนใจไม่ไปที่เรือนหานตาน ตอนนี้ยังไม่ครบสามเดือน หากไม่ระวังกินยาปกปรกเข้าไปอีก น้องชายของเขาก็จะใช้การไม่ได้อีก

สิ้นเสียงจึงทิ้งให้ฉู่อวิ๋นหานอยู่คนเดียว ส่วนเขาก็ไปยังห้องโถงหลัก คนที่โดนทิ้งอยู่กับที่ กำหมัดแน่น ใบหน้าถมึงทึง

เมื่อรุ่ยอ๋องมาถึงห้องโถงก็ถามเฉียวเย่ด้วยความเกรงใจสองประโยค เฉียวเย่รายงานเรื่องการวินิจฉัยการตั้งครรภ์ของหรงฉานให้เขารับทราบ

รุ่ยอ๋องได้ยินราวกับโดนฟ้าผ่า ทำหน้าตาตกตะลึง ทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน

เขาพึมพำ “ตั้ง...ตั้งท้องหรือ?”

เฉียวเย่ยิ้มน้อยๆ ประสานมือกล่าวว่า “ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอแสดงความยินดีท่านรุ่ยอ๋อง ยามนี้พระชายารุ่ยอ๋องรู้สึกไม่สบาย รบกวนท่านไปรับที่จวนจิ้งอ๋องด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

รุ่ยอ๋องได้ยินว่าหรงฉานไม่สบายก็เริ่มกังวล ถามทันทีว่า

“ไม่สบาย? นางเป็นอะไรมากไหม?”

“มีพระชายาจิ้งอยู่ ท่านรุ่ยอ๋องวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ แต่พระองค์ไปดูด้วยตัวเองจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

รุ่ยอ๋องได้ยินก็เตรียมออกเดินทางด้วยความกังวล แต่กลับเปลี่ยนใจกะทันหัน

“ข้าไม่ไปได้ไหม?”

เฉียวเย่มองเขาด้วยความแปลกใจ ท่าทางกระอิดกระเอื้อน “พระองค์...”

มีสามีที่ไหนรู้ว่าภรรยาท้องแล้วเฉยชาเพียงนี้ ปกติรุ่ยอ๋องเป็นคนสุภาพอ่อนโยน ไม่ใช่คนไร้หัวใจเยี่ยงนี้

รุ่ยอ๋องมองแวบเดียวก็รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิดแล้ว รีบโบกมือเอ่ย “ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ข้าบอกว่า...ข้าไม่เข้าจวนจิ้งอ๋องได้ไหม ข้าจะไปรอเสี่ยวฉานหน้าประตู”

เฉียวเย่เอ่ยเสียงอ่อนโยน “ท่านอ๋อง พระชายาของกระหม่อมยังอยากคุยกับพระองค์ตามลำพังด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“คุยตามลำพัง?” รุ่ยอ๋องหน้าเปลี่ยนสี ส่ายหน้าแรงๆ “ไม่ได้ ไม่ได้ ข้ารอเสี่ยวฉานหน้าประตู ไม่งั้นข้าก็ไม่ไป”

เฉียวเย่เม้มปาก เอ่ยเสียงเรียบ “พระชายารับสั่งว่าหากพระองค์ไม่ไป พระชายาจะนำความลับของท่านไปป่าวประกาศพ่ะย่ะค่ะ”

รุ่ยอ๋อง “...”

เขาทำหน้าเหมือนได้กินอุจจาระ หน้าซีดเผือด ผ่านไปเนิ่นนานกว่าจะยอมประนีประนอม เอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า