พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 247

ภายในเมืองหลวง ข่าวลือเกี่ยวกับชายแดนยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ส่วนความกังวลของผู้คนก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

แม้ว่าราชสำนักจะแสดงออกว่าสงครามชายแดนยังอยู่ในความมั่นคง แต่พวกเขาก็ไม่อาจรั้งคนของฮูหยินเหลียนที่คอยโหมกระพือข่าวอยู่ทั่วทุกพื้นที่ ราวกับว่าชาวทูทูเจวียจะโจมตีเมืองหลวงในวันพรุ่งนี้อย่างไรอย่างนั้น

กระทั่งมีคนแนะนำ หวังว่าจิ้งอ๋องจะพาคนไปที่ชายแดนเพื่อสอบถามถึงบทสรุป

แต่ความคิดของผู้คนเหล่านี้ในยามนี้ไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย เพียงแค่เชื่อว่าหากมีเซียวปี้เฉิงประจำการอยู่ที่ชายแดน เหล่าประชาชนจึงจะรู้สึกถึงความปลอดภัยได้

เซียวปี้เฉิงไม่ได้สนใจกับบทสนทนาเหล่านี้ เขาสั่งให้คนแกะร่องรอยเพื่อตรวจสอบแหล่งข่าวของฮูหยินเหลียน

เฉียวเย่จัดการเรื่องราวได้น่าเชื่อถือเสมอ ไม่นานก็คงจะมีข่าวแล้ว

“รายงานท่านอ๋องและพระชายา ระยะนี้ฮูหยินเหลียนบอกต่อภายนอกว่าป่วย และไม่เคยออกจากจวนเหวินกั๋วกง มีเพียงฉู่อวิ๋นหานเท่านั้นที่กลับไปบ่อยเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าฮูหยินเหลียนไม่สะดวกที่จะลงมือ จึงวางใจให้ฉู่อวิ๋นหานไปจัดการทุกอย่าง วิธีการของนางยังอ่อนหัด กระทำการได้ไม่รัดกุมเช่นฮูหยินเหลียน จนทำให้เราสามารถตรวจพบเงื่อนงำบางอย่างได้ "

อวิ๋นหลิงไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้ นางไม่กลัวว่าฮูหยินเหลียนจะลงมือ การที่อีกฝ่ายไม่ทำอะไรเลยเช่นเต่าที่หดตัวยังดูยุ่งยากเสียกว่า

อย่างน้อยทุกครั้งที่ฝ่ายตรงข้ามเคลื่อนไหว พวกเขาสามารถตามหาร่องรอยได้

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า "ผู้ที่มีการติดต่อโดยตรงหรือทางอ้อมกับฉู่อวิ๋นหาน เจ้ารวบรวมรายชื่อมา ข้าจะนำไปรายงานต่อฝ่าบาท"

ผู้เฒ่าเหวินกั๋วกงคอยจับตามองทางฝั่งของบ้านอวิ๋นหลิงอยู่ตลอด ผู้เฒ่าเหวินกั๋วกงเป็นคนฉลาด ไม่ได้ถูกหลอกง่ายๆเฉกเช่นรัฐทายาทผู้เฒ่า ไม่ว่าฮูหยินเหลียนจะฉลาดเพียงใดก็อย่าคิดที่จะสร้างเรื่องต่อหน้าต่อตาเขาได้

หากไม่เพราะทุกวันนี้ฮูหยินเหลียนถูกควบคุมอยู่ จึงไม่กล้าที่จะทำอะไรวู่วาม เพียงแค่ติดต่อฉู่อวิ๋นหานให้ไปจัดการเท่านั้น เพื่อให้พวกเขาจับพิรุธได้น้อยลง

คนที่อยู่ในรายชื่อทั้งหมดอาจจะเป็นไส้ศึกของชาวทูเจวีย ซึ่งถือได้ว่าเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับพวกเขา

ทั้งสองฝ่ายลอบต่อสู้กันอย่างเงียบๆ ส่วนข่าวลือที่แพร่กระจายในเมืองหลวงสองสามวันมานี้ แม้ว่าจะไม่ได้ไปในทิศทางที่แย่ลง แต่ก็ยังคงไม่ได้สงบลง

...

แสงดวงอาทิตย์ลาลับตกกระทบลานของจวนเสียนอ๋อง พื้นสีขาวเย็นสะท้อนสีเลือดของแสงอาทิตย์ยามตะวันรอน

วันนี้พระชายาเสียนได้พานั่วเอ๋อร์แวะไปเยี่ยมเยือนที่จวนจิ้นอ๋อง

ณ ห้องตำรา ซ่งเชว่อวี่เอ่ยถามอย่างเร่งรีบ "ท่านอ๋อง โอกาสที่ดีเช่นนี้ เหตุใดท่านไม่รีบลงมือเล่า? ตอนนี้เป็นโอกาสอันดีที่จะบังคับให้จิ้นอ๋องออกจากเมืองหลวง ขอเพียงเขาจากไป พวกเราก็จะมีโอกาสลงมือในทันที!"

อ๋องเสียนนั่งครุ่นคิดอยู่บนเก้าอี้ไม้เป็นนาน แต่เขาก็ยังไม่เอ่ยปากออกคำสั่ง

เมื่อได้ยินคำถามของซ่งเชว่อวี่ เขาพลันขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ เอ่ยเสียงเย็นชา "เจ้าถอยไปและเชิญเสด็จอาใหญ่มา"

ซ่งเชว่อวี่คิดว่าในที่สุดเขาก็ยอมเคลื่อนไหวแล้ว แววตาจึงลอบยินดี จึงไม่ทันสังเกตถึงสีหน้าที่เย็นชาของอ๋องเสียน และรีบถอยไปในทันที

จากนั้นไม่นาน อันชินอ๋องก็ผลักประตูเปิดเข้าไป

“ฉางซวี่ เจ้าไม่ได้เคลื่อนไหวมานานแล้ว ใช่ว่ามีเรื่องกังวลหรือไม่?”

อ๋องเสียนเงียบไปครู่หนึ่ง "ข่าวของฮูหยินเหลียนมีประโยชน์กว่าที่พวกเราคาดไว้ ไม่รู้ว่ามีคนบงการซ่อนอยู่หรือไม่ แน่ใจหรือว่าต้องการบีบให้จิ้งอ๋องออกจากเมืองหลวงในยามนี้"

อันชินอ๋องขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยด้วยเสียงเคร่งขรึม "แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับพันธมิตรเป่ยฉินจะเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่พวกเราทราบข่าวในรุ่งเช้า และตอนนี้เมืองหลวงวางหมากได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว สถานการณ์อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเรา เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลไป”

ครานี้แม้ว่าเผ่าทูเจวียจะทราบเรื่องของตระกูลฟง แต่พวกเขาเองก็ไม่กลัว